Δύο σπίτια, ένας άθραυστος δεσμός

Για την ανάγκη εδραίωσης στην Κύπρο του θεσμού της διαμεσολάβησης σε οικογενειακές υποθέσεις μού μίλησε την περασμένη Κυριακή, σε εκδήλωση της Ομάδας Κατά της Γονικής Αποξένωσης, η δικηγόρος Κασσάνδρα Κουπαρή (στο μέσο).

Η κυρία Κουπαρή, που είναι μέλος της Eπιτροπής Οικογενειακού Δικαίου, του Παγκύπριου Δικηγορικού Συλλόγου και έτυχε εκπαίδευσης ως οικογενειακή διαμεσολαβήτρια, μου είπε ότι πρέπει να τύχουν τέτοιας εκπαίδευσης όλοι οι δικηγόροι, οι δικαστές, οι λειτουργοί των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας, ακόμα και ψυχολόγοι και όλοι όσοι εμπλέκονται σε θέματα διαζυγίων, επιμέλειας παιδιών και γενικά οικογενειακού δικαίου.

Πρόσθεσε ότι «είναι επιτακτική ανάγκη να αντιμετωπιστεί η γονική αποξένωση με τροποποιήσεις Νόμων, αφού το πρόβλημα έχει πάρει δραματικές διαστάσεις, κυρίως γιατί εμείς οι ίδιοι οι δικηγόροι αρνούμαστε ν’ αποδεχτούμε τα κακώς έχοντα, τα οποία απαιτούν άμεση παρέμβαση και επίλυση, πρωτίστως από εμάς. Είναι μεγάλο βήμα προς τα μπρος, το ότι άρχισε να συζητείται δημόσια αυτό το πρόβλημα, που μέχρι τώρα αποσιωπείτο».
Συνέχισε με τα ακόλουθα η Κασσάνδρα Κουπαρή: «Είμαι εδώ σήμερα, γιατί θέλω να δηλώσω ότι ο οικογενειακός δεσμός δεν σπάζει, όσα διατάγματα και αν υπάρχουν και όσο αποξενωμένος και να είναι ένας γονιός. Είμαι εδώ σήμερα, για να πω ότι η κοινωνία, και ειδικότερα οι δικηγόροι, έχουμε χρέος να βοηθήσουμε μέσα από νομικές διαδικασίες και μηχανισμούς, για ν’ αναπτυχθούν τα παιδιά ως υγιείς προσωπικότητες και όχι να διαιωνίζουμε το πρόβλημα της αποξένωσης.

Πρέπει να βοηθηθούν οι αποξενωτές γονείς, ν’ αντιληφθούν ότι ο θυμός διαιωνίζει το πρόβλημα και πληγώνει τα παιδιά. Υπάρχουν πολλές εισηγήσεις που αν υλοποιηθούν, πιστεύω θ’ αλλάξει η κατάσταση προς το καλύτερο. Πρέπει π.χ. να μπορεί να εμπλακεί περισσότερο η Επίτροπος για το Παιδί και να παρεμβαίνει άμεσα, όταν ζητηθεί η βοήθειά της. Πρέπει να υπάρχει υποχρεωτική παραπομπή σε διαμεσολάβηση, ειδικά στις συγκρουσιακές περιπτώσεις και να δοθούν, μέσω της νομοθεσίας, περισσότερες αρμοδιότητες στις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας για να παραπέμπονται και οι ίδιοι οι γονείς σε ψυχολόγο, όταν χρειάζεται. Τώρα παραπέμπονται τα παιδιά σε παιδοψυχολόγο και τους μεταφέρουμε την ευθύνη, ισχυριζόμενοι ότι είναι τα παιδιά που δεν θέλουν επαφή με τον αποξενωμένο γονιό τους, αντί να τα προστατεύσουμε και ν’ αναλάβουμε εμείς την ευθύνη.
»Ακόμα και η υφιστάμενη νομοθεσία δεν απαγορεύει μια κατάσταση, όπου το παιδί μπορεί να έχει δύο τόπους διαμονής. Το παιδί χωρισμένων γονιών μπορεί να περνά καλά και στο ένα και στο άλλο σπίτι, χωρίς να υπάρχει ανταγωνιστικότητα και χωρίς αποξένωση. Ένα άλλο ζήτημα που προκαλεί απομάκρυνση του γονιού είναι η οικονομική πίεση της διατροφής - θα έπρεπε να διατίθεται κονδύλι για τα παιδιά και να εισπράττεται, αφού οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας διαπιστώσουν και ελέγξουν ότι υπάρχει σωστή επικοινωνία και όχι αποξένωση. Εγώ πιστεύω ότι μόνο 10-20% της αποξένωσης είναι εκδικητική - στις περισσότερες περιπτώσεις, αφορά έλλειψη σωστής εκπαίδευσης και πρέπει να εκπαιδευτούμε, μέσω του θεσμού της διαμεσολάβησης».