Η κυρία που πολεμά για το αυτονόητο

Υπήρξε μια μικρή, συγκινητική παράκαμψη από το επίσημο πρόγραμμα της δημόσιας συζήτησης την περασμένη Τετάρτη (17 Φεβρουαρίου 2016), στο Σπίτι της ΕΕ στη Λευκωσία, για την εργασιακή εκμετάλλευση προσώπων στην Κύπρο. Η Επίτροπος Διοικήσεως και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Ελίζα Σαββίδου πρόσφερε, εκ μέρους του Γραφείου της, ένα μικρό δώρο στην Επίτιμη Πρόεδρο της οργάνωσης Cyprus Stop Trafficking Ανδρούλα Χριστοφίδου Henriques, για τον αγώνα της κατά της ντροπιαστικής, για τον τόπο μας, σωματεμπορίας γυναικών, μετά που η λειτουργός του Γραφείου Νάσια Διονυσίου της απηύθυνε λίγα λόγια:
«Ας μου επιτρέψει η κυρία Ανδρούλα, να βάλω στο στόμα της μερικούς στίχους που έγραψε παλιά ο Μανόλης Αναγνωστάκης, μα θα μπορούσε να τους είχε γράψει, μέσα απ’ τη ζωή, τη διαδρομή και τη στάση της, η ίδια:
'Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ
δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες'.
»Η κυρία Ανδρούλα, λοιπόν, η πολυαγαπημένη μας, η επίμονη, η πεισματάρα, η αγωνίστρια, που δεν παραδέχεται καμία ήττα. Οι μισές της προτάσεις ξεκινούν με τη φράση: 'Μα είνταλως; Πρέπει κάτι να κάμουμε'. Και πάντα βρίσκει αυτό που πρέπει να κάνουμε, κι αυτή είναι η καθημερινότητά της, από τότε που επέστρεψε από τη Γενεύη, εγκαταλείποντας τις επιστημονικές και ακαδημαϊκές περγαμηνές της, όταν ένιωσε ντροπή μαθαίνοντας πως στην Κύπρο γινόταν εμπορία γυναικών για σεξουαλική εκμετάλλευση. Έστειλε εκατοντάδες επιστολές σε υπουργούς, κυβερνητικούς αξιωματούχους, λειτουργούς, υπαλλήλους, πήρε χιλιάδες τηλεφωνήματα, έγραψε δεκάδες άρθρα, παρακάλεσε, πείσμωσε, αγρίεψε, έτρεξε σε στρατόπεδα, σε εκδηλώσεις, υποστήριξε το αυτονόητο: 'Η εμπορία προσώπων είναι έγκλημα, και γι' αυτό πρέπει κάτι να κάμουμε, τα θύματα εμπορίας προσώπων είναι άνθρωποι, και γι' αυτό πρέπει κάτι να κάμουμε'.
»Μίλησε για το αυτονόητο. Χωρίς ιδεολογική μυωπία, χωρίς τη διάθεση σύγκρουσης για τη σύγκρουση, χωρίς φανφάρες, φιλοδοξίες, μικροπολιτικούς σχεδιασμούς. Μίλησε για το αυτονόητο. Και γι’ αυτό πολλοί την άκουσαν και πολλά πράγματα άλλαξαν πράγματι, προς το καλύτερο.
»Όμως, η κυρία Ανδρούλα δεν είναι από αυτούς που απλώς μιλούν κι αφήνουν τους άλλους να κάνουν αυτό το κάτι, που πρέπει να κάνουμε. Βρήκε σπίτια να στεγάσουν τα θύματα του trafficking, βρήκε τρόπους να καλύψει οικονομικά τις ανάγκες τους, βρήκε συμπαραστάτες, την ομάδα του Cyprus Stop Trafficking, να τους σταθούν ψυχολογικά, συναισθηματικά, πρακτικά, έφτιαξε μαζί τους μπισκότα, μελομακάρονα, λεμονάδες, έκανε μόνη της απεργία πείνας έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών. Γιατί στην πορεία, υπερασπιζόμενη και πάλι το αυτονόητο -ότι δηλαδή δεν υπάρχει δικαιοσύνη για κανέναν, αν έστω κι ένας αδικείται- βρέθηκε δίπλα και σ’ άλλους ανθρώπους: γυναίκες μετανάστριες που φυλακίστηκαν μακριά από τα παιδιά τους, ασυνόδευτους ανήλικους, αλλοδαπούς φοιτητές, υπό απέλαση κρατούμενους, μακρόχρονους μετανάστες, θύματα ρατσιστικής βίας, αλλά και Κύπριους φυλακισμένους, αποφυλακισθέντες, μονογονιούς, γυναίκες θύματα βίας, ανέργους. Τη ρώτησα μια μέρα, πώς αντέχει να τα κάνει όλα αυτά. 'Κάμνω τα, για να μεν αντρέπουμαι που ζιω', μου απάντησε, απολύτως φυσιολογικά, χωρίς κανένα ίχνος διδακτισμού ή έπαρσης, σεμνά κι απλά, ποτέ όμως απλοϊκά, όπως πάντα»...