Όταν η Zehavit περπάτησε στο BMH

Στα σβησμένα από τον χρόνο ίχνη της επώδυνης διαδρομής των 53 χιλιάδων Εβραίων επιζώντων του Ολοκαυτώματος, που πέρασαν από τα βρετανικά στρατόπεδα κράτησης της Κύπρου, το 1946-1949, περπάτησαν χθες όσοι συμμετείχαν στην τελετή αποκάλυψης μνημείου Κυπρο-Ισραηλινής Φιλίας, στο στρατόπεδο Υπολοχαγού Βασιλείου Καποτά, στη Λευκωσία. Είναι το πρώην BMH (British Military Hospital), το επί αποικιοκρατίας Βρετανικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο, όπου γεννήθηκαν εκείνη τη μαρτυρική τριετία, περίπου 2.200 παιδιά των Εβραίων κρατουμένων των «κάμπων» του Καράολου Αμμοχώστου, της Δεκέλειας και της Ξυλοτύμπου, πριν τους επιτρέψουν οι Βρετανοί αποικιοκράτες, που κατείχαν τότε και την Κύπρο και την Παλαιστίνη, να συνεχίσουν το ταξίδι τους από την Ευρώπη, στην Παλαιστίνη.
Η χθεσινή σεμνή εκδήλωση, στην παρουσία των Υπουργών Άμυνας της Κυπριακής Δημοκρατίας και του Ισραήλ, Χριστόφορου Φωκαΐδη και Moshe Yaalon, ξέθαψε από τη λήθη ένα ξεχασμένο, αλλά πολύτιμο κεφάλαιο της παλιάς και αυθεντικής κυπρο-εβραϊκής φιλίας κι αυτό ακριβώς εξέφρασε σε σύντομη ομιλία της η 68χρονη Zehavit Blumenfeld, που γεννήθηκε στο BMH στις 3 Μαΐου 1948, από γονείς κρατουμένους στον «κάμπο» της Δεκέλειας. Τη Zehavit, όπως έγραψα στο χθεσινό άρθρο, πρωτογνώρισα τον Φεβρουάριο 2011, στη διάρκεια δημοσιογραφικής αποστολής μου στο Τελ Αβίβ, οπότε της πήρα συνέντευξη για την εφημερίδα.
Είπε χθες μεταξύ άλλων: «Καθώς ερχόμουν εδώ, φαντάστηκα τη μακαριστή μητέρα μου να μου λέει, “σε παρακαλώ, Zehavit, όταν ακούσεις τον εθνικό ύμνο του Ισραήλ στο BMH, μην κλάψεις”... Προσπάθησα να μην κλάψω, αλλά δεν μπορούσα... αυτόν τον χρόνο, το 2016, κλείνουν 70 χρόνια από τη δημιουργία των βρετανικών στρατοπέδων κράτησης στην Κύπρο. Στέκομαι εδώ και απευθύνομαι σ' εσάς, με το μήνυμα Thank you, Ευχαριστώ πολύ, Toda Raba, για όλα όσα κάνατε, για να γίνει πιο εύκολη η ζωή στα στρατόπεδα, για τους Εβραίους κρατουμένους και τα παιδιά τους, που το μόνο τους “έγκλημα”, ήταν η επιθυμία τους να ξεφύγουν από την κόλαση, να φτιάξουν οικογένειες και να κτίσουν τα σπίτια τους και το κράτος τους, στη Γη του Ισραήλ. Πολλοί γενναίοι Κύπριοι, που δεν ζουν πια, ρίσκαραν τότε τη ζωή τους για να βοηθήσουν τους κρατουμένους στους κάμπους. Δεν έχω δικές μου, προσωπικές, παιδικές αναμνήσεις από την Κύπρο, τη δεύτερη πατρίδα μου. Όμως, από το λίγο που μιλούσαν οι γονείς μου για τα στρατόπεδα όταν ήμουν μικρή, ένιωθα ότι μια μέρα θα έψαχνα τις κυπριακές μου ρίζες. Η μισή μου πλευρά, η αριστερή, η πλευρά της καρδιάς μου, είναι ισραηλινή. Η άλλη όμως μισή, είναι κυπριακή».
Να σημειώσω εδώ, ότι η φράση αυτή της Zehavit Blumenfeld αναγράφεται στην αναμνηστική πλάκα στο Πάρκο της Ειρήνης στην Ξυλοτύμπου, για τους Κύπριους συμπαραστάτες των έγκλειστων Εβραίων, που εγκαινιάστηκε τον Ιούλιο 2014, από τον Πρόεδρο Αναστασιάδη και τον τότε Πρέσβη του Ισραήλ Michael Harari.
Είναι μια φράση που ενισχύει την αλήθεια του σημειώματος της ισραηλινής πρεσβείας, ότι 70 χρόνια μετά, «σχεδόν όλα τα φυσικά στοιχεία από την ύπαρξη των “κάμπων” εξαφανίστηκαν από το πρόσωπο της Γης, αλλά όχι από τις καρδιές των ανθρώπων».