Η κάρτα του Marcelo Ninio

Πήρα χθες ένα απίστευτο τηλεφώνημα από τον Βραζιλιάνο συνάδελφο Marcelo Ninio, συντάκτη της μεγάλης εφημερίδας Folha De Sao Paulo, που τον είχα γνωρίσει πριν από λίγα χρόνια στη Σεούλ της Νότιας Κορέας - συμμετείχαμε τότε, με εκατοντάδες άλλους συναδέλφους, σε διεθνή διάσκεψη για την ειρήνη και τη συμφιλίωση στην Κορεατική Χερσόνησο, που είχαν οργανώσει οι Κορεάτες δημοσιογράφοι. Στις τρεις ημέρες της διάσκεψης έκανα καλή παρέα με τον Marcelo και με τον Menachem Hadar, ανταποκριτή της ισραηλινής κρατικής τηλεόρασης.

Θυμάμαι ότι είχα βρει πολλά κοινά με αυτούς τους δύο έμπειρους κι ευαίσθητους ρεπόρτερ και δουλέψαμε μαζί, εκτός επίσημου προγράμματος, σε δύο καλά ρεπορτάζ στη Σεούλ, ξεχωριστά από τους υπόλοιπους - είχαμε πάρει συνέντευξη από δύο ηλικιωμένες Κορεάτισσες, τη Gil Won Ok και τη Yong Soo Lee, θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από Γιαπωνέζους στρατιώτες, όταν ήταν έφηβες, στη διάρκεια του Β ́ Παγκόσμιου Πολέμου, μαζί με δεκάδες χιλιάδες συμπατριώτισσές τους και κοπέλες από γειτονικές ασιατικές χώρες.

Είχα φέρει μαζί μου από τη Σεούλ, καμιά πενηνταριά προσωπικές κάρτες με ονόματα, αριθμούς τηλεφώνων και e-mails συναδέλφων απ' όλες τις ηπείρους και τις γωνιές του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου του Marcelo Ninio, που ποτέ δεν χρησιμοποίησα...
Οι πιο πολλοί μού έδωσαν τις κάρτες τους στο πόδι, χωρίς να τους γνωρίσω καλά-καλά, ενώ διασταυρωνόμαστε στην αίθουσα υποδοχής του ξενοδοχείου ή σε κάποιο διάλειμμα των σεμιναρίων, μάλλον ως μέρος μιας συνηθισμένης τακτικής δημοσίων σχέσεων, παρά ως ένδειξη ιδιαίτερης οικειότητας.
Χθες, μετά το τηλεφώνημα του Marcelo, τις αναζήτησα και βρήκα κάποιες από αυτές - μερικές δεν μου λένε τίποτε, αφού έχω ξεχάσει τους ιδιοκτήτες τους... άλλες, όμως, μου περιγράφουν μικρές ιστορίες από την κορεατική εμπειρία.
Διαβάζω σε μια κάρτα, το όνομα Nguyen Thu Hoai... και θυμάμαι ότι είναι η Βιετναμέζα συνάδελφος, που όταν της είπα ότι είμαι από την Κύπρο, με παρακάλεσε να πάμε να βρούμε ένα χάρτη για να της δείξω ποιο είναι και πού είναι αυτό το άγνωστο νησί... (Είχα σκεφτεί τότε ότι ένα από τα καλά που κάνουν τα διεθνή συνέδρια σ' εμάς τους Κυπρίους, είναι ότι μας επαναπροσδιορίζουν γεωγραφικά και ψυχολογικά, έτσι που να θυμόμαστε ότι δεν είμαστε το κέντρο της Γης).
Πρέπει να παραδεχτώ ότι, σε μια-δυο άλλες περιπτώσεις, είπα ότι είμαι από την Ελλάδα, αφού υπήρχαν συνομιλητές μου που δεν ήξεραν την Κύπρο και πρέπει να ομολογήσω ότι κάθε φορά ένιωθα αμήχανα και άβολα, μπαίνοντας σε αυτό το πρόβλημα ταυτότητας που έχουμε όλοι στο νησί, να παριστάνουμε δηλαδή μια ζωή, κάποιους που δεν είμαστε.
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μερικούς ανθρώπους τούς φέρνει κοντά και άλλους τους κρατά σε απόσταση, αλλά από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας, είχα «δέσει» με τον Marcelo Ninio και τον Menachem Hadar.
Οι προσωπικές τους κάρτες μού λένε πολλά, ακόμα και σήμερα, και νιώθω τυχερός που συναντήθηκα μαζί τους στη μεγάλη περιπέτεια της δημοσιογραφίας.