«I hate my boss, but I hate more, the clients»

Συνέχεια στο άρθρο μου της 1ης Μαρτίου 2016 δίνει η Ανδρούλα Χριστοφίδου Henriques, Επίτιμη Πρόεδρος της οργάνωσης Cyprus Stop Trafficking, που μου γράφει τα εξής: «Έμαθα από τη στήλη του Μάριου Δημητρίου, “Εξ αφορμής”, ότι ο ιατροδικαστής βουλευτής Πανίκος Σταυριανός θεωρεί θύματα τους πελάτες σεξουαλικών υπηρεσιών, πράγμα που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. Εγώ, συμφωνώ μαζί σου, γιατρέ! Κι αυτοί είναι θύματα, όχι φυσικά θύματα σωματεμπορίας. Αλλά εννοούσατε κάτι τέτοιο, γιατρέ; Δεν το φαντάζομαι.

Ούτε και είναι θύματα γιατί πληρώνουν. Μήπως είναι θύματα της αφέλειάς τους; Μήπως είναι θύματα κάποιας μυθολογίας; “Αυτή που ξέρει, θα σε πάει στον έβδομο ουρανό”! Όποιος πιστεύει ότι το εισιτήριο για τον έβδομο ουρανό κοστίζει μερικές δεκάδες ευρώ, είναι θύμα εξαπάτησης, μάλλον αυτο-εξαπάτησης.
»Είναι όμως και πολλοί, ίσως οι πιο πολλοί, που δεν είναι θύματα. Ξέρουν τι θέλουν, τι κάνουν και τι περιμένουν. Πηγαίνουν σε μια πόρνη, πληρώνουν και παίρνουν. (Πηγαίνουν στο σουβλατζίδικο και αγοράζουν μια πίτα σουβλάκια. Δεν περιμένουν να βρουν αστακό. Αν περιμένουν κάτι τέτοιο, είναι ηλίθιοι). Αν όμως αγοράσεις σεξ-υπηρέτηση από θύμα trafficking, τότε δεν είσαι θύμα. Είσαι βιαστής και εγκληματίας, γιατί η κοπελιά αναγκάζεται να σε σεξ-υπηρετήσει και τα χρήματά σου τα παίρνει ο μαστροπός, που πουλά κάτι που δεν του ανήκει. Είσαι πελάτης ενός εγκληματικού εμπορίου και γίνεσαι συνένοχος, γιατί με τα χρήματά σου το διαιωνίζεις. Κι αν είσαι σαδιστής και σου αρέσει να βιάζεις, τότε, κι αν ακόμα πηγαίνεις έτσι στον έβδομο ουρανό, αυτό που σου αξίζει είναι κάμποσα χρόνια φυλακής.
»Επανέρχομαι στους πελάτες της παραδοσιακής πορνείας. Ομολογώ ότι τους λυπάμαι και τους περιφρονώ. Παρόλο που δεν έχω κανένα δικαίωμα να μιλώ για κάτι που δεν ξέρω. Δεν έχω το δικαίωμα να κρίνω ούτε αυτήν που πουλάει, ούτε αυτόν που αγοράζει. Ξέρω επίσης ότι το “αποφασίζω με τη θέλησή μου” πίνει νερό. Είχα την ευκαιρία να μιλήσω με πολλές γυναίκες που έκαναν πορνεία. Καμιά δεν τα είχε με τους πελάτες. Οι περισσότερες τούς αποκαλούσαν “καημένους”.

Αλλά όμως μισούσαν τους μαστροπούς. Μαστροπός σημαίνει ξύλο, βρισίδι και κακοποίηση. Μίλησα και με θύματα σωματεμπορίας, “I hate my boss, but I hate more, the clients. Έκλαια και παρακαλούσα. Κι αυτός μου είπε, ‘πλήρωσα’. Και με πέταξε πάνω στο κρεβάτι ενός ξενοδοχείου πέντε αστέρων”.
»Γιατρέ, το να είναι κάποιος θύμα μοναξιάς, αυταπάτης, απελπισίας, είναι ένα. Το να κλείνει τα μάτια και να αρνείται ότι υπάρχει υποχρεωτική εκπόρνευση, είναι άλλο. Όλοι (εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων) αγόραζαν κάποτε, όταν υπήρχε η περίφημη “visa artist”, νεαρές κοπέλες που “χόρευαν” στα καμπαρέ. Τύγχανε συχνά στο καταφύγιο του πατρός Σάββα Μιχαηλίδη στη Λεμεσό, όταν μιλούσε κάποιος επώνυμος στην τηλεόραση, κάποια από τις κοπέλες να πει, “Ω! μα τον ξέρω. Με έστελναν σπίτι του δύο φορές την εβδομάδα!”.
»Είναι μεγάλο το πρόβλημα, γιατρέ. Δεν θα βάλουμε όλη την Κύπρο φυλακή. Αλλά όχι και να τους λυπάσαι, γιατί είναι θύματα! Άλλο το να μην ξέρεις τι κάνεις, κι άλλο το να μην θέλεις να μάθεις τι κάνεις, γιατί δεν σου συμφέρει».