Ένα γράμμα του Αντώνη Μακρίδη

Πήρα χθες (8 Μαρτίου 2016), στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου, μιαν επιστολή του Προέδρου της Ένωσης Συντακτών Κύπρου Αντώνη Μακρίδη, που μου ξέσκισε την καρδιά. Απευθύνεται σε όλους τους συναδέλφους, με αφορμή ανακοίνωση που το διοικητικό συμβούλιο της ΕΣΚ έστειλε προχθές, Δευτέρα, σε όλους τους δημοσιογράφους, για τις ενέργειες της τουρκικής κυβέρνησης εναντίον της εφημερίδας «Ζαμάν». Εκείνη η ανακοίνωση, που δεν δημοσιεύτηκε πουθενά και από κανέναν, αναφέρει τα εξής: «Η Ένωση Συντακτών Κύπρου καταδικάζει τις ενέργειες του τουρκικού κράτους που στρέφονται εναντίον της ελευθερίας του Τύπου και κατ’ επέκταση της ελευθερίας έκφρασης.

Ο διορισμός, από δικαστήριο της Κωνσταντινούπολης, κρατικού επιτρόπου στην εφημερίδα "Ζαμάν", ισοδυναμεί με φίμωση και κατάργηση της εν λόγω εφημερίδας. Ο διορισμός κρατικών επιτρόπων παραπέμπει σε μεθόδους και πρακτικές αυταρχικών καθεστώτων που ενοχλούνται από την ελευθερία έκφρασης και τη λειτουργία των δημοκρατικών αρχών και αξιών. Η Ένωση Συντακτών και ο δημοσιογραφικός κόσμος της Κύπρου, ζητούν όπως αρθούν αμέσως πρακτικές και μέσα που στραγγαλίζουν το αγαθό της ελευθερίας της έκφρασης στην Τουρκία και οδηγούν σε καταστάσεις σκοταδισμού. Καλούμε όλες τις δημοσιογραφικές ενώσεις των δημοκρατικών χωρών,
αλλά και τους παγκόσμιους αρμόδιους φορείς, να αντιδράσουν και να κινηθούν προς την κατεύθυνση αποκατάστασης των δημοκρατικών αρχών και πανανθρώπινων αξιών στην Τουρκία».
Στη χθεσινή του επιστολή, προς όλους εμάς, γράφει τα εξής ο Αντώνης Μακρίδης, γι’ αυτή την αδημοσίευτη ανακοίνωση: «Δεν είναι η πρώτη φορά που ανακοινώσεις της Ένωσης κρίνονται ανάξιες να δημοσιευτούν και ως εκ τούτου αντάξιες των σκουπιδιών.

Πάντως εγώ προσωπικά αισθάνομαι ξεφτιλισμένος. Εσείς, δεν γνωρίζω. Το πιο ωραίο είναι πως δημοσιεύουμε όλου του κόσμου τις δηλώσεις για το εν λόγω θέμα, αλλά τις δικές μας θέσεις τις απαξιώνουμε. Σας θυμίζω ότι η ανακοίνωση εκδόθηκε εξ ονόματος όλων των δημοσιογράφων της Κύπρου. Αν επρόκειτο για καμιά μπαρούφα και βλακεία που θα έλεγε κάποιος σ’ αυτόν τον τόπο, θα συναγωνιζόμασταν ποιος να την πρωτοδημοσιεύσει και να την προβάλει με πηχυαίους τίτλους. Μπράβο μας, ρε φίλοι και συνάδελφοι. Αυτά τα λίγα τα γράφω ως συνάδελφος δημοσιογράφος, είναι προσωπικές μου καθαρά θέσεις και βρίσκω το θάρρος να πω αυτά τα ολίγα, λόγω ηλικίας. Για τους πιο πολλούς, θα μπορούσα να είμαι πατέρας τους. Σας ευχαριστώ και μπράβο μας. Ο συνάδελφός σας Αντώνης».
Έχω μπροστά μου αυτό το σπαραχτικό γράμμα του Αντώνη Μακρίδη (που για μένα θα μπορούσε να είναι μεγάλος αδελφός κι όχι πατέρας) και νιώθω στην ψυχή μου την ερημιά και τη μοναξιά της δικής του ψυχής. Την ερημιά και τη μοναξιά ενός ανθρώπου που αναλώνει καθημερινά, για χρόνια, όλη τη διανοητική και τη σωματική του δύναμη, υπερασπιζόμενος στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια των συναδέλφων του στην εργασία, απλώς για να βλέπει τις γυρισμένες πλάτες κουρασμένων και αδιάφορων συντακτών απέναντι στη μεγάλη αξία της δημοσιογραφίας και της δημοκρατίας στη χώρα μας, αλλά και οπουδήποτε στον κόσμο.
Θέλω να πω μόνο ότι ο Αντώνης Μακρίδης, η Ένωση Συντακτών Κύπρου και όλοι όσοι αποτελούμε τη δημοσιογραφική οικογένεια στον τόπο, αξίζουμε κάτι καλύτερο απ’ αυτό.