Ο μπαμπάς μου, ο ήρωάς μου

*** Είχε δεν είχε βγάλει το Δημοτικό... Κι όμως ακόμα θυμάμαι τον υπέροχο γραφικό του χαρακτήρα... και τις ορθογραφημένες προτάσεις σε σύστημα πολυτονικό.

*** Στην ιστορία -είμαι πια βέβαιη- μπορούσε να αντιπαρατεθεί με τον καλύτερο ιστορικό... Υπήρξε άριστος γνώστης της ιστορίας της Ελλάδας, που τόσο αγάπησε και το ίδιο απαιτούσε από μένα.

*** Δεν υπήρξε ποτέ πλούσιος, ούτε δημοφιλής... Το όνομά του δεν γράφτηκε ποτέ με χρυσά γράμματα, ούτε ποτέ τον τίμησε κανένας.

*** Αγαπημένα του συγγράμματα, τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη και ο Καπετάν Μιχάλης του Καζαντζάκη. Καθόλου τυχαίο, όπως αποκαλύφθηκε στη συνέχεια.

*** Ναι, ο δικός μου μπαμπάς ποτέ δεν υπήρξε επιφανής, διότι ποτέ δεν το επιδίωξε.

*** Έφυγε ένα παγωμένο απόγευμα του Γενάρη σαν «ένας άνθρωπος που δεν είχε ιστορία». Κι όμως, η πορεία του θα μπορούσε να αποτελέσει τη μεγαλύτερη έμπνευση συγγραφέων. Δεν πρόλαβα ποτέ να τη μάθω απ' τα δικά του χείλη. Όμως, αυτό τον κάνει για μένα ακόμα πιο ξεχωριστό.

*** Παιδί ενός πολύ πλούσιου γαιοκτήμονα στον Γερόλακκο και μιας φτωχιάς πραματευτίνας από δεύτερο γάμο. Αυτό, για τα δεδομένα της δεκαετίας του '30, δεν ήταν απλό. Αντίθετα, υπήρξε καθοριστικό για μια παιδική ηλικία γεμάτη αγκάθια.

*** Στα 14 του, ξεγελά τις Αρχές δηλώνοντας ψευδή ημερομηνία γέννησης και κατατάσσεται στον αγγλικό στρατό, για να βρεθεί στην κόλαση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

*** Στα 26 του μυήθηκε στην ΕΟΚΑ και στον αγώνα για ένωση με την Ελλάδα. Συλλαμβάνεται, υφίσταται φρικτούς βασανισμούς. Τα σημάδια δεν είχαν σβήσει ποτέ από το κορμί του.

Και το '74 πιάνεται αιχμάλωτος.

*** Ποτέ και κανείς δεν θυμήθηκε τον πατέρα μου. Ποτέ κι εγώ δεν έγραψα για 'κείνον.

*** Το μόνο που θυμάμαι να λέει με περηφάνεια ήταν για ένα ταξίδι στην Ελλάδα, το οποίο είχε διοργανώσει η ελληνική κυβέρνηση για να τιμήσει τους αγωνιστές του '55. Μετά θάνατόν του, βρήκα κι ένα μονόστηλο στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος», σύμφωνα με το οποίο είχε χαρίσει την πρώτη του σύνταξη για την άμυνα της Κύπρου.

*** Έχω επίγνωση πως αυτά ίσως να μην ενδιαφέρουν κανέναν. Παραμένουν, όμως, για μένα πολύτιμο φυλακτό από τον δικό μου αφανή ήρωα.

*** Ακόμα ηχεί στ' αφτιά μου το αγαπημένο του στιχάκι από τον Μιστράλ «κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα, Θεία είν’ η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει».

Υ.Γ. Είσαι πάντα στην καρδιά μου, κι όσο ζω θα ζεις.