Το φιάσκο της επίσκεψης στη Μόσχα...

Ο Πούτιν επιλέγει Τουρκία και έριξε και μερικά ψίχουλα στον Αναστασιάδη για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του -

Η Κύπρος είναι μικρή και τη μικραίνει περισσότερο η μικρότητα των ηγετών της
O Γιώργος Βασιλείου είχε κάποιο άλλοθι όταν έβλεπε πως επί προεδρίας του όλα όσα συνέβαιναν, επραγματοποιούντο για "πρώτη φορά". Ήταν νέος στην πολιτική και στη διακυβέρνηση της χώρας, δεν πρόλαβε να μελετήσει γεγονότα, ήταν ακόμη και αριστοτέχνης στο επικοινωνιακό παιχνίδι. Συνεπώς, η συνεχής αναφορά του στην "πρώτη φορά", είτε από απουσία επαρκούς μελέτης είτε ως επικοινωνιακό όπλο, μπορεί να δικαιολογηθεί.

Το να έρχεται σήμερα, όμως, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και το επιτελείο του Προέδρου και του ΔΗΣΥ να θριαμβολογούν σε κάθε επίσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας στο εξωτερικό, ως να πρόκειται για πρώτη φορά που Πρόεδρος της Δημοκρατίας επισκέπτεται άλλα κράτη και διεξάγει συνομιλίες με ξένους ηγέτες, αυτό συνιστά κωμική προσπάθεια, η οποία περιέχει και δόση προσωπολατρίας.

Όλοι οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας πραγματοποιούσαν συχνές επισκέψεις σε άλλες χώρες και διαβουλεύοντο με ξένους ηγέτες. Είναι αναπόσπαστο και επιβαλλόμενο μέρος των καθηκόντων τους, ως κρατικών ηγετών, να δημιουργούν και να εμβαθύνουν σχέσεις με άλλες χώρες και άλλους ηγέτες, να ενισχύουν το διεθνές κύρος και την οντότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας και να προβάλλουν το εθνικό θέμα, αλλά και να καταγγέλλουν την τουρκική αδιαλλαξία και τα επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας, ζητώντας τη διεθνή υποστήριξη των ηγετών με τους οποίους συνομιλούν. Συνεπώς ό,τι πράττει ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ούτε για πρώτη φορά συντελείται, ούτε θριαμβολογίες επιδέχεται. Επιτελεί καθήκον και υποχρέωση, ως ηγέτης ανεξάρτητου κράτους.

Απαραίτητες και χρήσιμες οι επισκέψεις του Προέδρου Αναστασιάδη, συνεπώς, εθνικά επωφελείς οι συμφωνίες που υπογράφει, αλλά δεν χρειάζεται ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, η συμπαθής Αννίτα και ο Πρόδρομος να εκστασιάζονται από τις επισκέψεις. Χρησιμότερο θα ήταν να προβληματίζονται, από το γεγονός ότι επί προεδρίας Αναστασιάδη, και με τις τόσες ιδεολογικές και άλλες ταυτίσεις που έχει με τους ηγέτες πλείστων χωρών που επισκέπτεται, ουδείς ηγέτης μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας, ή άλλου κράτους, έχει επισκεφθεί την Κύπρο.

Πρέπει να διερωτηθούν γιατί; Ακόμη και επί προεδρίας κομμουνιστή Χριστόφια, την Κύπρο είχε επισκεφθεί η Καγκελάριος Μέρκελ, η οποία όσοι ενθυμούνται καλώς, είχε προβεί κατά την επίσκεψή της στις εντονότερες αντιτουρκικές δηλώσεις, στις οποίες είχε προβεί ποτέ αξιωματούχος της γερμανικής κυβέρνησης.

Ακόμη την Κύπρο, την ίδια περίοδο είχε επισκεφθεί ο Ποντίφικας και ο Ρώσος ηγέτης Μεντβέντεφ. Πολύ προηγουμένως, ο Πρόεδρος Μακάριος είχε επισκεφθεί τις Ηνωμένες Πολιτείες, με επίσημη πρόσκληση Κένεντι, ο μόνος Κύπριος ηγέτης ο οποίος έτυχε τέτοιας τιμής από τον Λευκό Οίκο. Έκτοτε, ουδείς ηγέτης μας έτυχε πρόσκλησης να συναντήσει Αμερικανό Πρόεδρο.

Πέραν τούτου, πέραν της χρησιμότητας των επισκέψεων, οφείλουμε να βλέπουμε και τα αποτελέσματα αυτών των επισκέψεων, όσον αφορά και τι επιτυγχάνουν, ώστε να πείσουν τους ξένους ηγέτες να ασκήσουν πιέσεις επί της Τουρκίας για να μεταβάλει πολιτική στο Κυπριακό. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης μετέβη πρόσφατα στη Μόσχα, συνάντησε τον Πρόεδρο Πούτιν, αλλά δεν μπόρεσε να τον πείσει να πιέσει, ή έστω να επηρεάσει την Τουρκία, να συνομιλήσει σοβαρά για λύση. Ο Ρώσος Πρόεδρος συνάντησε εκ νέου τον Πρόεδρο Ερντογάν τις τελευταίες ημέρες, και τόνισε ότι "οι σχέσεις μας με την Τουρκία έχουν αποκατασταθεί πλήρως". Από πλευράς του ο Ερντογάν ανέφερε πως "οι ρωσοτουρκικές σχέσεις σε πολιτικό, στρατιωτικό, εμπορικό, πολιτιστικό και οικονομικό επίπεδο, αναπτύσσονται όλο και πιο εντατικά καθημερινά".

Παρά τις θριαμβολογίες του Προεδρικού και του Δημοκρατικού Συναγερμού, η επίσκεψη του Προέδρου Αναστασιάδη στη Μόσχα απέτυχε παταγωδώς. Απέτυχε και στο ελάχιστον που είχε θέσει ως στόχο ο Νίκος Αναστασιάδης. Να πείσει τον Ρώσο Πρόεδρο, να επηρεάσει την Τουρκία στο να φανεί διαλλακτικότερη στο Κυπριακό. Αντίθετα, μετά την επίσκεψη Αναστασιάδη, ο Πούτιν συναντήθηκε με τον Ερντογάν και "έσταζε μέλι" για τον νεοσουλτάνο και την κατοχική Τουρκία.

Δεν αναμέναμε ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης θα μπορούσε, όχι με μία, αλλά με χίλιες επισκέψεις στη Μόσχα, να μεταβάλει τη ρωσική εξωτερική πολιτική. Όχι μόνο επειδή ο Πούτιν γνωρίζει πολύ καλά ποιος είναι ο Νίκος Αναστασιάδης και σε ποιον κόσμο στρέφονται οι επιλογές του, αλλά και επειδή η Ρωσία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρωπαϊκή Ένωση και όλες οι χώρες κάνουν εξωτερική πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.

Η Τουρκία είναι μεγάλη χώρα, με στρατιωτική, οικονομική και πολιτική επιρροή, βρίσκεται σε μία γεωστρατηγική θέση την οποία γνωρίζει πολύ καλά πώς να την αξιοποιεί και, συνεπώς, όλα τα κράτη επιδιώκουν τη συνεργασία μαζί της και αρνούνται να αντιπαραταχθούν με αυτήν. Την Κύπρο, πώς την αντιμετωπίζουν; Μία μικροσκοπική χώρα, οικονομικά χρεοκοπημένη, στρατιωτικά ανοχύρωτη πολιτεία, διχοτομημένη και υπό την απόλυτη επικυριαρχία της Τουρκίας, η οποία, παρά τις πορδές των κυβερνώντων, δεν διαθέτει ούτε δύναμη, ούτε μπορεί να διαδραματίσει σοβαρό και αξιόπιστο ρόλο στη διεθνή σκηνή.

Η Κύπρος είναι μικρή και τη μικραίνει ακόμη περισσότερο η μικρότητα των υπερφίαλων και ομφαλοσκοπούντων ηγετών της, οι οποίοι φαντάζονται τον εαυτό τους σούπερμαν. Αν επεδίωκαν, ή αν πίστευαν, θα είχαν εδώ και χρόνια, με σωστές πολιτικές, αξιοποιήσει τη γεωστρατηγική της θέση, ώστε να αποτελεί ευλογία και όχι κατάρα για τον λαό της. Θα επεδίωκαν να της προσδώσουν δύναμη.

Αλλά, μέσα στον μινιμαλισμό και στις φοβίες τους, στα εσωτερικά τους παιχνίδια και τις υστερόβουλες προτεραιότητές τους, την κατέστησαν μίζερο κράτος, στόχο κάθε επιδρομέα, ανίκανο να ανταποκριθεί στον διεθνή ρόλο του. Τελικά, λαμβάνουν ως αντάλλαγμα, για να θωπεύουν τη ματαιοδοξία τους, πλατωνικές ευχές στήριξης. Και, μέσα στις αυταπάτες τους, πιστεύουν ότι η Κύπρος μπορεί να καταστεί καθοριστικός διεθνής κόμβος.

Να το καταλάβουν. Η Τουρκία βαραίνει στη ζυγαριά των μεγάλων διεθνών συμφερόντων, στο εκατονταπλάσιο της Κύπρου. Ηγούνται ενός κράτους, το οποίο προώρισται να χαθεί, με την πολιτική λύση που εξυφαίνουν οι ηγέτες του. Ποίος ηγέτης μεγάλης χώρας θα εμπιστευθεί και θα στηρίξει κράτος υπό κατάρρευση;