Κενές θέσεις εργασίας

Θαρρώ ότι στη ζωή μας υπάρχουν κάποιες θέσεις εργασίας λίγο ασυνήθιστες από τις άλλες, οι οποίες, σε μεγάλο βαθμό, παραμένουν ανεκπλήρωτες. Υπάρχουν θέσεις πολύ σημαντικές για την αισθητική μας, για την ηρεμία της ψυχής μας. Θέσεις τις οποίες, όμως, για να μπορέσεις να τις πληρώσεις και να τις εκπληρώσεις, θα πρέπει να έχεις ζήσει όσα η ζωή κρατάει στο μανίκι με τον πιο μυστικό και αφώναχτο τρόπο...

Ζητούνται, λοιπόν, ποιητές. Ζητούνται εργάτες του λόγου. Μάστορες των λέξεων. Ειδικοί των συμφώνων και των φωνηέντων. Επιστήμονες του λυρισμού και της στρωτής ελληνικής γλώσσας. Ζητούνται συγγραφείς. Ζητούνται εραστές του πιο όμορφου τοπίου αυτού του κόσμου όπου ζούμε. Ζητούνται μεθυσμένοι οδηγοί του Έρωτα και της Αγάπης. Ταξιδευτές και συνοδηγοί της καλοσύνης και της αλληλεγγύης. Ζητούνται χτίστες ιδεών, μηχανικοί σκέψεων και ονείρων. Άνθρωποι, οι οποίοι θα γεμίσουν τα χέρια τους με τα μολύβια και τα στυλό και θα καταγράψουν τον κόσμο τού χθες και του σήμερα, ώστε να φτιάξουμε καλύτερα και πιο όμορφα τον κόσμο τού αύριο.

Τρέξτε, λοιπόν!.. Δεν χρειάζονται ούτε ευρώ ούτε δολάρια ούτε ρούβλια. Δεν χρειάζεται κεφάλαιο. Ούτε χρειάζεται να βάλεις υποθήκη το οικόπεδό σου. Χρειάζεται μόνο να βρεις το ξεχασμένο μονοπάτι, που θα σε δρομολογήσει αργά το απόγευμα, την ώρα που φεύγει ο ήλιος στο περιβόλι και στον παράδεισο που έχουμε χάσει, τον παράδεισο του οποίου έχουμε ξεχάσει την ύπαρξη...

Ζητούνται ποιητές, μικροί και μεγάλοι. Νέοι ποιητές, που μαθήτευσαν δίπλα από τον Σεφέρη, δίπλα από τον Ελύτη, τον Καρυωτάκη, τον Σολωμό. Τον Ελευθερίου, τον Αλκαίο. Ζητούνται νέοι ποιητές, που χάθηκαν μέσα στα βιβλία του Καζαντζάκη και του Αναγνωστάκη. Ζητούνται μυθιστοριογράφοι...

Ακούστε το τραγούδι «Γλωσσολαλιά» του Παντελή Θαλασσινού σε στίχους της Σοφίας Αθανασιάδου. Μπερδευτείτε με τα ονόματα αυτού του τραγουδιού. Και τότε θα καταλάβετε το πανέμορφο ταξίδι: «Γλώσσα μου μυριολάλητη πώς να σε ασημώσω/που 'σαι διαμάντι αδάμαστο, πέτρα για να στεριώσω/έχω τον τρόπο μου εγώ την πέτρα να σηκώσω/και αργυρούς θνητούς να βρω, τη γλώσσα ν’ αρματώσω/Αίσωπος, Όμηρος, Θαλλής, Ηρόδοτος κι Αισχίνης/Σόλων, Σωκράτης, Σοφοκλής, Καβάφης κι Ευριπίδης/Πίνδαρος, Πλάτων, Πλήθωνας, Κάλβος και Καζαντζάκης/Ερατοσθένης, Ηράκλειτος, Σεφέρης, Καρυωτάκης/Γκάτσος, Ελύτης, Αξελός, Παπαδιαμάντης, Ζέη/Αναγνωστάκης, Κούμας, Κουν, Μάτεσης, Ωριγένης,/ Σικελιανός και Παλαμάς, Γαζής κι Αριστοτέλης/Παπαντωνίου, Γιανναράς, Βρεττάκος, Καμπανέλλης/Μαβίλης, Σεβαστίκογλου, Ξενόπουλος, Διογένης, /και Μυριβίλης, Πιττακός, Δροσίνης, Δημοσθένης/Επίκουρος, Ησίοδος, Γρυπάρης Καββαδίας/Αναξαγόρας, Αρίσταρχος, Βενέζης και Βοργίας»...

Ζητούνται, επίσης, συνθέτες. Μουσικοί. Οργανοπαίχτες. Ζητούνται δάχτυλα και χέρια που θα χαθούν ανάμεσα στις νότες που μας πάνε σε κόσμους μακρινούς. Ζητούνται χαρτογράφοι μουσικών διαδρομών. Ζητούνται ονειροπόλοι. Κιθαρίστες, τρομπετίστες. Πιανίστες. Ζητούνται περπατητές έτοιμοι να χαθούν μέσα στην ομίχλη του ήχου.

Και για να συνεχίσουμε το προηγούμενο τραγούδι: Ζητείται «Ρίτσος, Τερζάκης, Κοραής, Κορνάρος, Πρωταγόρας, Ψυχάρης, Τσίρκας, Συκουτρής, Χρυσολωράς, και Ρώτας, Αριστοφάνης, Βάρναλης, Βιζυηνός, Χορτάτσης/και Μακρυγιάννης, Σολωμός, Ρήγας και Σαμαράκης,/ Αυγέρης, Ουράνης, Μαρκοράς, και Ισοκράτης, Θέσπις, Ψαθάς και Χριστιανόπουλος, Μουσούρος, Προβελέγγης,/ και Θουκυδίδης, Μένανδρος, Δελμούζος, Καρκαβίτσας, /Χ(ε)ίλων, Ροΐδης, Λάσκαρης, Χάκκας, Χατζής, Σκαρίμπας, /Εμπεδοκλής και Πλούταρχος, Κύρος, Πανοπολίτης,/ Κόραξ, Βοργίας, Βουτυράς, Σουρής, Βαλαωρίτης,/ Ιορδανίδου, Αρβελέρ, Σαπφώ και Αλεξίου,/ η Πολυδούρη, η Μιλλιέξ, Δέλτα και Σωτηρίου,/και Ιπποκράτης, Ξενοφών, Πολίτης, Εφταλιώτης,/ Αισχύλος, Αινησίδημος, Λυσίας, Μπαμπινιώτης»...

Ζητούνται, λοιπόν, δημιουργοί. Ταξιδιώτες που θα αφήσουν πίσω τους ό,τι πιο εμπνευσμένο για να γεμίσουν τα βιβλία μας, οι καρδιές μας και οι ανεκπλήρωτες ελπίδες μας...