Άνθισε παράκαιρα το γιασεμί, αλλά μας έπνιξαν οι ιβίσκοι

*** Χτυπούσε μανιωδώς τα πλήκτρα της παλιάς γραφομηχανής. Αίφνης, εκείνο το πρωινό η άνοιξη απέκτησε μια άλλη άξια.

*** Ίσως να μην ερχότανε ποτέ ξανά γι’ αυτήν. Ίσως και πάλι τα ζαρωμένα της χέρια μην είχαν για πολύ τη δύναμη να αποτυπώνουν στο χαρτί τα κουβαλήματα της ζωής της.

*** Πάντως, από το ανοιχτό παραθύρι, ερχόταν η μυρωδιά από το πρόωρα και παράκαιρα ανθισμένο γιασεμί. Όπως παράκαιρα φορτώθηκε και φέτος ο ιβίσκος.

*** Ναι, μες στην πολυπλοκότητα του κόσμου, άνθισε το λευκό γιασεμί! Το γιασεμί, που της θύμιζε τα νιάτα. Τον δρόμο. Τον χρόνο. Την αγνότητα, την αλήθεια.

*** Μια σπίθα ο χρόνος κι όποιος προλάβει, συλλογιζότανε.

*** Στεναχωριόταν, όμως, καθώς στις σκέψεις της οι άνθρωποι είχαν πάψει πια να κουβαλούν γιασεμιά. Έμειναν να πνίγονται στους ιβίσκους.

*** Ο ιβίσκος. Ο αναλώσιμος...

*** Ανθεί και ζει μόνο μια μέρα. Λες και είναι το πρώτο κρίμα της ζωής. Το κρίμα, που χάνεται στην αμετροέπεια του κόσμου.

*** Ο ιβίσκος, που βεβαίως δεν τον κοιτάς και να τρελαίνεσαι, αλλά έχει εκείνη την πορφυράδα. Έχει εκείνο το κάτι. Το άλικο χρώμα του έρωτα.

*** Δεν προλαβαίνεις, όμως, να το χαρείς. Χάνεται, καθώς πέφτει το πρώτο (και τελευταίο του) σκοτάδι. Κουβαλά εκείνο το στίγμα του ανολοκλήρωτου και του ελλειμματικού.

*** Άραγε για τους πολλούς η τελειότητα κρύβεται στα τιποτένια και αναλώσιμα; Αναρωτιέται.

*** Πώς γίνεται να βλέπεις τον ιβίσκο και να τον παίρνεις για περιούσιο; Οφθαλμαπάτη;

*** Μπορεί... Μα, καθώς αναπολούσε τη δικιά της ζωή, οδυνηρά διαπίστωνε θάλασσα στιγμές με οφθαλμαπάτες. Άγγιζε ιβίσκους και νόμιζε πως έπιανε γιασεμιά.

*** Και τότε γκρεμίζονταν μοναδικά οι στιγμές, και τότε χάνονταν οι αλήθειες μέσα στην εγωπάθειά της και στους ιβίσκους.

*** Το κατάλαβε, μα ήταν αργά. Τα γιασεμιά δεν ανθούνε μέσα στις πλειοψηφίες και στους μέσους όρους…

Παρεμπιπτόντως, «στη ζωή, άλλοι άνθρωποι θα έλθουν για να μας ευεργετήσουν και άλλοι για να μας αδικήσουν. Αυτή είναι η πραγματικότητα του κόσμου. Αν σήμερα κάποιος με αδίκησε, αύριο θα έλθει κάποιος για να με ευεργετήσει και να επαναφέρει έτσι την ισορροπία».

Και το άσχετον: Τη ζωή τους μπορούν να αλλάξουν μόνο οι τολμηροί.