Δυο μεταρρυθμίσεις, που είναι αναγκαίες, αλλά δεν πρόκειται να γίνουν τουλάχιστον στην παρούσα γενιά της κοινωνίας, είναι η μεταρρύθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και το ΓεΣΥ. Και τα δυο είναι προγραμματισμένα να πραγματοποιηθούν τα προσεχή 2-3 χρόνια. Για το ΓεΣΥ έχει οριστεί και ημερομηνία. Όμως με βεβαιότητα υποστηρίζω ότι ούτε το ένα, ούτε το άλλο θα πραγματοποιηθούν τουλάχιστον στην παρούσα δεκαετία.
Η μεταρρύθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έχει περισσότερες πιθανότητες από το ΓεΣΥ. Και τούτο επειδή μπορεί να την επισπεύσει η χρεοκοπία μερικών Δήμων. Όταν καταρρεύσουν κάποιοι Δήμοι και δεν έχουν να πληρώσουν τους μισθούς των υπαλλήλων, όταν δεν μπορούν να λειτουργήσουν οι απαραίτητες υπηρεσίες του Δήμου, όταν δεν θα υπάρχουν καύσιμα για κίνηση των οχημάτων και για εκτέλεση απαραιτήτων εργασιών συντήρησης και καθαριότητας, τότε αναγκαστικά όλοι θα προστρέξουν στην μεταρρύθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Η ενέργεια αυτή δεν θα είναι μια προοδευτική καινοτομία. Απλώς θα είναι μια λύση ανάγκης, που με βαριά καρδιά θα την αποδεχτούν και θα την προωθήσουν όλοι. Κάποιοι και πάλι θα «κλοτσήσουν» την μπάλα έξω και θα απαιτούν να πληρώνουμε εμείς τα χρέη και τις σπατάλες τους, αλλά οι απαιτήσεις τους δεν θα έχουν αποτέλεσμα. Οι παχιές αγελάδες έχουν ψοφήσει.
Οι κομματικοί παράγοντες θα φωνάξουν πολύ δυνατά, αλλά αυτήν τη φορά τα κόμματά τους και οι βουλευτές τους δεν θα μπορούν να τους ικανοποιήσουν. Δεν θα υπάρχουν κονδύλια για να εγκρίνουν την πληρωμή των υψηλόμισθων υπεράριθμων υπαλλήλων, των αλόγιστων δαπανών, των προνομίων των δικών τους ανθρώπων και απλώς θα αναγκαστούν να ψηφίσουν καινοτόμες πρόνοιες για τη μεταρρύθμιση της Τ.Α., δηλαδή να τραβήξουν το πάπλωμα ώς εκεί που μπορεί να φτάσει.
Στο ΓεΣΥ τα πράματα είναι διαφορετικά. Αν καταρρεύσει το σύστημα, θα την πληρώσουν οι ασθενείς. Και ποιος θα σκεφτεί τους ασθενείς, που όλοι ξελαρυγγίζονται για το συμφέρον τους. Οι ασθενείς θα πληρώνουν τα σπασμένα, ώσπου να ξοφλήσει η ζωή τους και να πάψουν να αποτελούν πρόβλημα. Εδώ τα πράματα είναι πιο δύσκολα. Οι γιατροί του Δημοσίου θέλουν να διατηρήσουν και να αυξήσουν τους μισθούς τους. Έχουν δίκαιο. Την ίδια ώρα, όμως, θέλουν να διατηρήσουν και τα προνόμιά τους και τις προνομιακές συνθήκες εργασίες και τα ωράριά τους.
Αυτό δεν θα μπορεί να γίνει. O συναγωνισμός θα φέρει την κατάρρευση των αυτονομημένων νοσοκομείων. Οι καλοί γιατροί των ιδιωτικών νοσοκομείων έχουν υψηλότερους μισθούς, αλλά οι συνθήκες εργασίας και τα ωράριά τους δεν είναι όπως στα δημόσια νοσηλευτήρια, που δεν μπορούν να αντέξουν τον συναγωνισμό. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές του Δημοσίου αγωνίζονται για τα κεκτημένα προνόμιά τους, τα οποία πρέπει να εγκαταλείψουν για να εφαρμοστεί το ΓεΣΥ και να μην κινδυνεύσει με κατάρρευση. Και η Βουλή θέλει να ικανοποιήσει όλους.
Οι ιδιώτες γιατροί, κυρίως οι μεγαλογιατροί, αγωνίζονται για τα «ιατρικά πρωτόκολλα» και την «υψηλή στάθμη» των προσφερομένων υπηρεσιών». Για να το πούμε πιο απλά, ο γιατρός παίρνει τώρα 50 ευρώ για την απλή επίσκεψη και το ποσό διπλασιάζεται ή τριπλασιάζεται αν χρησιμοποιήσει και σύγχρονα ιατρικά μηχανήματα. Με το ΓεΣΥ οι αμοιβές που θα προσφέρει ο Οργανισμός Ασφάλισης Υγείας θα είναι σίγουρα μικρότερες. Και θα είναι ακόμα πιο μειωμένες, επειδή θα φορολογούνται. Αυτά δεν μπορούν να τα πουν ωμά και για τούτο κρύβονται πίσω από «πρωτόκολλα» και άλλες θεωρίες. Δηλαδή «που στύλλον στύλλον άνεσιν» ίσως καθυστερήσει ακόμα λίγα χρόνια το ΓεΣΥ.
Χάσαμε το αίσθημα αλληλεγγύης και των θυσιών της προηγούμενης γενιάς. Και για τούτο ο καθένας τραβά το πάπλωμα κοντά του και ώσπου φτάσει. «Ου περί αλληλεγγύης τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί χρημάτων».
