Το πιο μακρύ ταξίδι μου, οι λέξεις

*** Το διθέσιο λαντ-ρόβερ είχε πάρει μπρος, σπάζοντας τη σιωπή μες στο καλοκαιρινό εκείνο χάραμα.

*** Στην πλακόστρωτη γειτονιά, που ήταν πνιγμένη στις πλατανιές και στις καρυδιές, υπήρχε, όμως, κινητοποίηση. Ώρα αιχμής, στις 5 τα ξημερώματα.

*** Ναι, ώρα αιχμής για το τόσο μακρινό, μα συνάμα τόσο κοντινό παρελθόν. Τότε, που ακόμα η γη δουλευόταν ώς το μεδούλι, τότε που η καλημέρα είχε άλλο νόημα, τότε που ο εκφωνητής του κρατικού ραδιοφώνου εκφωνούσε απλά, δωρικά και χωρίς πολυεπίπεδες σκοπιμότητες τις ειδήσεις.

*** Ο κυρ Αντώνης έφευγε με τα ζα του κι η κυρά Γιώργαινα είχε έτοιμο το δισάκι και ανέμενε τον "αφέντη" της στο κατώφλι. Παραδίπλα ο μπακάλης τα 'βαζε πάλι με τον κυρ Κώστα, που άργησε να φέρει το γάλα στο χωριό, ενώ η κόρη του η Τασούλα έφτιαχνε τα μαλλιά της, μπας και πετύχει τον μορφονιό στο λεωφορείο για τη Χώρα.

*** Μέσα σ' αυτό το κομφούζιο, το γαλάζιο λαντρόβερ απομακρυνόταν απ' την πλατεία, μα είχε προλάβει η μικρή να χωθεί στην κάσα του για να 'ναι μαζί με τον μπάρμπα της.

*** Είχε αργήσει σήμερα ο μπάρμπα Αντρέας και δεν θα το γλύτωνε το καμίνι μέχρι να ποτίσει τις κερασιές, που ΄ταν φορτωμένες και τις επόμενες μέρες θα του απέδιδαν τους κόπους του.

***  Τι το θέλω και πειράζω πάλι τις λέξεις, αναρωτιέμαι.... Αφού, άμα τις τσιγκλίσω λίγο ακόμα θα με πάνε στο πιο μακρύ ταξίδι, που 'χω κάνει ποτέ.

*** Οι λέξεις... Μεγάλη υπόθεση οι λέξεις, διότι άμα μπουν στη σειρά, χτίζουν σκέψεις και μνήμες. Χαράζουν το σώμα σου και πληγιάζουν τον νου.

*** Όπως εκείνο το παλιό αναγνωστικό, που βρήκε στην κάσα του γαλάζιου λαντρόβερ η μικρή και ξεπηδούσε από μέσα ολάκερη η Ελλάδα.

*** Και η "γλώσσα που μου 'δωσαν η ελληνική, το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου". Η γλώσσα, που σε θαμπώνει τόσο απ' το φως της, γιατί κουβαλά την αέναη ιστορία, την απλότητα, την αγνότητα, την αλήθεια. Τον αγώνα για την πατρίδα, για την επιβίωση, για τα μικρά καθημερινά. Πιότερο, όμως, απ' όλα η γλώσσα βάζει το νου σε περιπέτειες και τον αναγκάζει να αναπτύσσει κρίση.

*** Η κρίση, που τόσο πολύ λείπει στις μέρες.

*** Να, γιατί σήμερα μ' έχουν πιάσει τα διαόλια μου με τους Αϊντέδες και τα έγγραφα, τις δήθεν επαφές στα διπλωματικά σαλόνια των Βρυξελλών και την επικείμενη Διάσκεψη στο Κρανς Μοντάνα.

*** Αυτά, δε, τα περί νέας συνθήκης εγκαθίδρυσης για την Κύπρο και η σπουδή για αλλεπάλληλες διαψεύσεις, σου τρυπούν το κεφάλι, καθώς βάναυσα σου υποτιμούν την κρίση και τη νοημοσύνη.

*** Βρε άντε στον διάολο, κάλιο να πειράζει κανείς τις λέξεις, να τις ματώνει και να τον ματώνουν. Να χάνεται στις κερασιές και στον Ελύτη. Αν μη τι άλλο να θυμάται ποιος είναι, από που προέρχεται και που πάει...

Παρεμπιπτόντως, σαν χθες, το 2008, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είχε καταδικάσει την Τουρκία για τις δολοφονίες του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού τον Αύγουστο του 1996 στη νεκρή ζώνη.

Και το άσχετον: Ναι, γι' αυτό σ' αγαπώ, γιατί ανασαίνεις Ελλάδα.