«Πορεία θανάτου»…

*** Σήμερα δεν θα σας αφηγηθώ την αιματοβαμμένη -και μέχρι πρόσφατα ανείπωτη- ιστορία του Κουτσοβέντη. Ούτε θα υπεισέλθω στην ηρωϊκή ιστορία των 17 παλικαριών του 361ου Τάγματος Πεζικού, που κατέθεσαν ψυχή και αίμα για την πατρίδα. Υποκλίνομαι μόνο στο μέγεθος της αντρειοσύνης και του ηρωϊσμού τους.

*** Θα επιχειρήσω, ωστόσο, να φωτίσω μια άλλη οπτική, που είναι για μένα ανάλογα βαρύνουσα. Θα επιχειρήσω να σκιαγραφήσω εκείνους που ανέλαβαν το ιερό καθήκον να τη φέρουν στο φως και να τιμήσουν κατά πώς τους αρμόζει τούς ήρωες.

*** Κυριάκος Πομηλορίδης, Μαρίνα Χατζηκώστα και Άντρη Χαραλάμπους. Αυτοί. Αυτοί, είναι οι "υπαίτιοι" και πρωταγωνιστές στην αποκάλυψη και ανάδειξη αυτής της ηρωϊκής θυσίας.

*** Τέσσερα χρόνια διήρκεσε η δημοσιογραφική έρευνά τους. Τέσσερα χρόνια για την αποκάλυψη της αλήθειας, που έμενε επτασφράγιστη για τέσσερις δεκαετίες. Δεν ξεχωρίζω τους συναδέλφους -μέσα σ’ αυτό το περίεργο συνάφι που είμαστε- μόνο για το ήθος και τη σπανιότητά τους. Τους αναγνωρίζω, που «μάτωσαν» την ψυχή τους ώς το μεδούλι, για να πάρουν μορφή οι λέξεις, οι εικόνες και οι τραγικές θύμησες μιας προδομένης και μοιρασμένης πατρίδας.

*** Τους αναγνωρίζω και αληθινά τους θαυμάζω για το μάθημα δημοσιογραφίας, που μας παρέδωσαν. Και βεβαίως, αληθινά τους ευχαριστώ μέσα απ΄ την καρδιά μου, που μας θύμισαν πως υπάρχει και αυτή η δημοσιογραφία. Αυτή, που συνειδητοποιεί τη σημασία της ιστορικής ευθύνης των λειτουργών των Μέσων, απέναντι στην πατρίδα, στην κοινωνία και στις μελλοντικές γενιές.

*** Το ντοκιμαντέρ «Πορεία θανάτου» βαδίζει στα βήματα που ακολούθησαν οι «17» του Κουτσοβέντη προς την προάσπιση της πατρίδας και του υπέρτατου. Της ελευθερίας. Και αυτή η πορεία, που ‘μεινε πληγή ανεπούλωτη, εξιλεώνει τελικά τους επιζώντες της περιπόλου, οι οποίοι έσπευσαν εθελοντικά στη μάχη, τους συντελεστές του ντοκιμαντέρ, μα προπάντων όλους εμάς που γίναμε κοινωνοί της παρακαταθήκης, μα και του παραδείγματος της.

*** Καθώς οι πρώτες σκηνές αρχίζουν να ξετυλίγουν το κουβάρι μιας από τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες της τουρκικής εισβολής, ο θεατής μένει ξέπνοος από τα προμηνύματα της θηριωδίας και βουρκώνουν τα μάτια του μπροστά στους βωβούς λυγμούς των παλικαριών που κατάφεραν να επιζήσουν και στις απαρηγόρητες κραυγές των μανάδων που έχασαν τους λεβέντες τους.

*** Ήταν, 24 Ιουλίου 1974... Και σημαδιακά, η "Πορεία θανάτου" αρχίζει να προβάλλεται στους κινηματογράφους του K Cineplex στις 20 Ιουλίου, ανήμερα της αποφράδας μέρας.

Παρεμπιπτόντως, στέκομαι ιδιαίτερα στη συνάδελφο Μαρίνα Χατζηκώστα, διότι θέλει ψυχή να αναζητείς την αλήθεια μιας ιστορίας που να σε οδηγεί τελικά στον πατέρα σου (ένας εκ των έξι επιζώντων του Κουτσοβέντη). Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψυχορράγημα από το να κουβαλάς το φορτίο ενός ήρωα πατέρα, πόσο δε μάλλον να του δίνεις δημοσιογραφικά σάρκα και οστά. Σεβασμός!

Και το άσχετον, ποτέ δεν είναι αργά! Όσο ζούμε και αναπνέουμε, δεν είναι αργά για κανέναν και για τίποτα.