Σιωπή! Η συνείδηση κοιμάται…
*** Είχε ακόμα την αίσθηση της μυρωδιάς από το φυστικοβούτυρο, που ήταν μέσα στα στοιβαγμένα κασόνια της μαθητικής αίθουσας...
*** Ορυμαγδός οι φωνές για το "προσφυγάκι". Μια έννοια, που αδυνατούσε μεν να κατανοήσει στα έξι του χρόνια. Βίωνε, όμως, κατά τρόπο οδυνηρό την ουσία και το περιεχόμενό της.
*** Παρέμενε ακόμη δυνατός στ' αφτιά του ο ήχος από το κροτάλισμα της βροχής στην τσίγκινη στέγη της μικρής παράγκας, όπου για χρόνια διέμενε. Το "τουνέλι", που κάθε τρεις και λίγο πλημμύριζε και άμα έμπαινε για τα καλά ο χειμώνας έμπαζε το αγιάζι και του τρυπούσε τα κόκκαλα.
*** Τα δανεικά ρούχα, τα φασόλια τις Δευτέρες και τις Παρασκευές, τα ασταμάτητα δάκρυα της μάνας και η σκοτεινή όψη ενός μονίμως αμίλητου πατέρα.
*** Ήταν και το αστεράκι στο τετράδιο -με το "Δεν Ξεχνώ"- για την εκθεσούλα, που αναρωτιόταν αν το είχε πάρει για την επίδοση ή για το... "προσφυγάκι".
*** Θυμάται, όμως, και το δυσεύρετο χάρτινο πεντοσέλινο, που την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή του χάρισε μια θέση στο λεωφορείο για την πρώτη σχολική εκδρομή της ζωής του στο Τρόοδος.
*** Αυτές. Αυτές, είναι οι παιδικές μνήμες των σημερινών 40αρηδων της προσφυγιάς. Της μεταεισβολικής γενιάς, που δεν έζησε την κόλαση του πολέμου, κουβαλά, όμως, χαραγμένα μέσα της τα αποτελέσματά του.
*** Αυτής της γενιάς, που σήμερα, όμως,43 χρόνια μετά, έχει αποκοιμίσει τη συνείδηση της. Και αυτό -προς αποφυγήν παρεξηγήσεως- δεν αποτελεί συμπέρασμα της γράφουσας, η οποία επίσης συγκαταλέγεται σ’ αυτήν τη γενιά, αλλά, αποτέλεσμα μετρήσεων και κυλιόμενης δημοσκόπησης (IMR/Πανεπιστήμιο Λευκωσίας) ημερομηνίας 28 Ιουνίου.
*** Μιας δημοσκόπησης, σύμφωνα με την οποία διατηρεί το υψηλότερο ποσοστό αδιαφορίας για το Κυπριακό σε σχέση με τις υπόλοιπες ηλιακές ομάδες, ακόμα και από τους νέους ηλικίας 18 με 24.
*** Οι σημερινοί 40άρηδες δεν είναι απλώς αδιάφοροι. Είναι και με διαφορά αμέτοχοι στην παρακολούθηση των εξελίξεων γύρω από το Κυπριακό, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση.
*** Σιωπή, λοιπόν! Η συνείδηση, κοιμάται. Η συνείδηση, που κατά τον Βρετάκο, αποτελεί το βάθος του ανθρώπου.
*** Και αν είναι όντως έτσι, τότε τι; Είναι η μεταεισβολική γενιά άβαθη; Κι’ αν σήμερα έχει προδώσει τη συνείδηση της, μήπως αύριο εκ των πραγμάτων θα ακυρώσει και την ίδια την ύπαρξη της;
*** Διότι, η αμνησία, τιμωρεί. Οι ξεχασμένες μνήμες στοιχειώνουν στον τελικό απολογισμό της ζωής.
*** Μένει, όμως, μετέωρο και το εξής: Εάν η γενιά που βίωσε την εισβολή και την τουρκική θηριωδία διαπραγματεύεται σήμερα το Κυπριακό με την άλογη λογική της δωρεάς των τελευταίων «οχυρών» εις το όνομα της όποιας λύσης, τότε σε ποια σημεία θα διολισθήσουν οι διαπραγματευτικές αρχές των επόμενων γενεών χωρίς τα βιώματα της εθνικής τραγωδίας;
Παρεμπιπτόντως, το ταμείο της ζωής σε αποπληρώνει ή σου χρωστά, αναλόγως του πως πορεύεσαι και πόσο θυμάσαι από πού ξεκίνησες.
Και το άσχετον, παραμένει στον ουρανό το πολικό άστρο του Βορρά για όσους έχασαν τον δρόμο τους και θέλουν να τον ξαναβρούν. Είναι στην άκρη των αστεριών της Μεγάλης Άρκτου.
