Η εξέγερση των... «αξιωματικών»

*** Ένα σκοτεινό μειδίαμα σχηματίστηκε στο πρόσωπό του, μόλις σφράγισε το γράμμα προς τους φίλα διακείμενα "αξιωματικούς". Το κερί δεν είχε ακόμη στεγνώσει καλά - καλά, μα το μήνυμα έφυγε προς τους υψηλής "επιρροής" αποδέκτες.

*** Οι πρεσβείες είχαν δώσει τη συγκατάθεσή τους και ο κύβος ερρίφθη για έναν ανηλεή πόλεμο ξεκαθαρίσματος. Μια ξενική συγκατάνευση, αποτέλεσμα της πρόσφατης αποτυχίας εφαρμογής των στρατηγικών τους σχεδιασμών για την ιστορία, που ήθελαν να καθορίσουν στο επαναστατημένο... Παρίσι.

*** Ο Καρδινάλιος ("σκιώδης" ηγεμόνας), που προσμετρούσε και χρειαζόταν την ισχύ των ξενικών για ίδιον όφελος, σχημάτισε τη σκακιέρα για την πιο σκληρή παρτίδα, η οποία θα του καθόριζε οριστικά το πολιτικό του μέλλον. Προφανώς, αυτό προείχε.

*** Είχε, μάλιστα, καταλήξει και στο πρόσωπο, το οποίο θα χρησιμοποιούσε ως προμετωπίδα για εκβιασμό του ηγεμόνα. Ο Λουδοβίκος, είτε θα διασφάλιζε την παραμονή του Καρδιναλίου στο ισχυρό του πόστο, είτε θα ανατρεπόταν.

*** Στο διπλανό δωμάτιο, παρατρεχάμενοι και αυλικοί σε ανήσυχη ηρεμία... Ο κόσμος είχε επαναστατήσει και η οργή εναντίον του Καρδιναλίου φάνταζε αναπότρεπτη. Τα πάντα, θα έκριναν και τη δική τους ύπαρξη στην Αυλή.

*** Οι αυλικοί, εν κρυπτώ, περιέγραφαν τον Καρδινάλιο ως άνθρωπο πανούργο, υποχθόνιο κι' επικίνδυνο. Οι ίδιοι, σε πολύ δικούς τους, είχαν ομολογήσει πως διά της τρομοκρατίας, της μηχανορραφίας και των εκβιασμών ήλεγχε έως σήμερα πρόσωπα - κλειδιά με σημαντικές θέσεις εξουσίας. Είχε, μάλιστα, καταφέρει να έχει στο χέρι και σημαντικούς διαμορφωτές της κοινής γνώμης.

*** Ο ηγεμόνας, επίσης, σκληρός διέψευσε τις προσδοκίες και περιφρόνησε τους πολίτες του. Το πολιτικό «φάγωμα» του –ωστόσο- ενοχλούσε για την ανηθικότητα των κινήτρων και των μέσων προς υλοποίηση του.

*** Η σημερινή μου ιστορία προφανώς και είναι αλληγορική και οι πρωταγωνιστές της είναι πρόσωπα φανταστικά. Ανταποκρίνεται, όμως, απόλυτα στη σημερινή προεκλογική πραγματικότητα της χώρας και σκιαγραφεί τον μακιαβελικό τρόπο, με τον οποίον τεκταίνεται.

*** Στόχος μου, πάντως, σήμερα δεν ήταν να επικεντρωθώ στη διαχρονική διαφωνία περί του τι πρέσβευε τελικά ο Μακιαβέλι. Αν ήταν φιλομοναρχικός ή δημοκράτης. Αν ενστερνιζόταν ή όχι τα περί των ηγεμονιών του.

*** Στόχος μου ήταν να καταδείξω πως στη σύγχρονη πολιτική κατά τρόπο υποκριτικό αποκηρύσσεται δημοσίως ως κατάπτυστος ο μακιαβελισμός, στην πραγματικότητα -όμως- αποτελεί το βασικό εγχειρίδιο δράσης των σύγχρονων πολιτικών ηγεμόνων.

Παρεμπιπτόντως, ουδείς μπορεί να εκλαμβάνεται ως δεδομένος, αρκεί που μπορεί να κοιτάζει τους άλλους κατευθείαν στα μάτια.

Και το άσχετον, ο σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν αντισταθμίζεται με καμιά δικαιολογία.