Τζιβαέρι*… «μου»

*** Το πρώτο άγγιγμα. Την πρώτη ανάσα. Αυτά. Αποτελούν αδιακόρευτη και άφθαρτη μνήμη, την οποία κρατά φυλακτό άχρι τέλους της μια μάνα για το παιδί της.
*** Εκείνες, οι ελάχιστες -πλην όμως- ανεπανάληπτες πρώτες στιγμές της ζωής του ανθρώπου, που η πνοή του ζεσταίνει το σημείο της καρδιάς της μάνας του και που η σάρκα από τη σάρκα της, αποκτά την πρώτη επαφή με τον κόσμο.
*** Ό,τι πιο συγκλονιστικό, ό,τι πιο μακάριο μπορεί να συμβεί στη ζωή μιας γυναίκας, είναι αυτό. Με μια λέξη, ευλογία.
*** Υπάρχει, όμως, κάτι ακόμα, επίσης, συγκλονιστικό. Αποτέλεσμα της φυσικής εξέλιξης των πραγμάτων. Είναι η ώρα, κατά την οποία το βλαστάρι της ανοίγει τα φτερά του και αυτόνομα πια αρχίζει να δημιουργεί το μέλλον του.
*** Και στην ουσία, αυτή είναι πραγματικά η ώρα της αποκοπής του ομφάλιου λώρου. Είναι η ώρα που ξεριζώνονται τα σπλάχνα της, αναγνωρίζοντας, ωστόσο, βαθιά μέσα της πως αυτός είναι ο προορισμός.
*** Και είναι η ώρα που συνειδητοποιεί ότι το παιδί της δεν της ανήκει. Αυτό το χιλιοειπωμένο από τα χείλη της, αλλά μη συνειδητοποιημένο μέχρι τη στιγμή που δίδει το φιλί και την ευχή της.
*** Κάπως έτσι αισθανόμαστε αυτές τις μέρες εκατομμύρια μάνες στον πλανήτη, καθώς ήρθε η ώρα να στείλουμε τα παιδιά μας για σπουδές στο εξωτερικό (και μη σπεύσετε να πείτε είναι κυπριακό, διότι η φύση της μάνας δεν αιχμαλωτίζεται σε καμία φυλή ή στερεότυπο).
*** Βεβαίως, όλο αυτό είναι ανθρώπινο, μα είναι ταυτόχρονα και άκρως εγωιστικό. Ο Χαλίλ Γκιμπράν (Λιβανιοαμερικανός ποιητής και φιλόσοφος) παρότι άτεκνος ο ίδιος, αποτυπώνει τη γονική σχέση τόσο ρεαλιστικά, μα και συνάμα τόσο αισιόδοξα.
*** «Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου, είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για ζωή. Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στην ψυχή τους».
*** Κατά τον Γκιμπράν, η μάνα είναι το τόξο και το παιδί το βέλος, που οφείλουμε να ωθήσουμε προς τα εμπρός και μακριά.

Παρεμπιπτόντως,
Τους δρόμους με χρυσάνθεμα γιε μου θα σου χαρίσω
κι ό,τι ο καιρός σ’ αρνήθηκε εγώ θα στο χρωστώ
κι αν είναι το γραμμένο μας τώρα να σε αφήσω
αγγέλους στο κατώφλι σου θε να σου ορκιστώ
Π.

Και το άσχετον, το φεγγάρι έχει δύο όψεις και η αγάπη μια. Κάτι διαφορετικό, πάει ενάντια στη φύση.

Σημείωση: Τζιβαέρι, λέξη μικρασιατική, σημαίνει σπλάχνο και μεταφορικά κάτι υπερπολύτιμο κι αγαπημένο.