Εις εαυτόν…
*** Ένα αναπάντεχο συναπάντημα με αντάμειψε προσφάτως με γνώση, η οποία αφαίρεσε ένα ακόμη λιθαράκι από την τραγική ημιμάθειά μου.
*** «Σαν να πρόκειται τώρα αμέσως να φύγεις από τη ζωή, έτσι να πράττεις κάθε φορά, έτσι να μιλάς, έτσι να σκέφτεσαι».
*** Μια έκφραση, την οποία πλειστάκις χρησιμοποίησα (όπως αποδείχθηκε άβαθα και συνθηματικά), καθώς αγνοούσα την προέλευση, πόσο, δε, μάλλον την ουσία της.
*** Η ιστορία της πάει αιώνες πίσω, σε μια εμβληματική φυσιογνωμία, στον Ρωμαίο αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο Αύγουστο, ο οποίος σε καιρό πολεμικής εκστρατείας κατέγραφε τους συλλογισμούς του, εμψυχώνοντας με τον τρόπο αυτό τον εαυτό του.
*** Οι «Εις αυτόν» συμβουλές του Αυρήλιου χαρακτηρίστηκαν ευαγγέλιο από τους μεταγενέστερους του στωικούς φιλοσόφους και κρίθηκαν παραδειγματικές για την άσκηση εξουσίας με γνώμονα το καθήκον και την εξυπηρέτηση του συνόλου και καθοριστικές για την προσωπική ευτυχία του ανθρώπου.
*** Η τέχνη τού να ζεις καλά (αγαθά), υπό την έννοια του να είσαι καλός άνθρωπος για τον εαυτό σου και τον κόσμο, βασίζεται στην ισορροπία των ιδιοτήτων της σάρκας, της ψυχής και του νου. Στην ισορροπία των αισθήσεων, των ορμών και των ιδεών. Αυτό, ως βασική αρχή.
*** Συγκλονιστικός, όμως, είναι ο τρόπος με τον οποίον ο Μάρκος Αυρήλιος ασκεί την αυτοκριτική του και η πειθαρχία στην οποία υποβάλλει τον εαυτό του, αναγνωρίζοντας πως δεν μπορεί να τον «ατιμάζει», αφού «μια στιγμή μονάχα κρατά η ζωή του καθενός».
*** Και εξηγεί ότι η ψυχή ατιμάζεται όταν μετατρέπεται σε απόστημα εις βάρος του συνόλου, οργίζεται, στρέφεται ενάντια στους άλλους, καταβάλλεται από πόνο, υποκρίνεται και οι επιθυμίες της άγονται από την τυχαιότητα και όχι από κάποιο σκοπό.
*** «Ο καλός άνθρωπος δεν ψεύδεται, δεν πράττει ενάντια στο δίκαιο, ζει απλά, αποδέχεται ό,τι του συμβαίνει και δεν μολύνει τον δαίμονα που κατοικεί εντός του».
*** Προσωπικό συμπέρασμα: Έναν τέτοιο ηγέτη ψάχνουμε και τέτοιοι άνθρωποι θέλουμε να γίνουμε…
Παρεμπιπτόντως, κατά τον Καζαντζάκη, η αγάπη «δεν είναι συμπόνια, μήτε καλοσύνη... Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένας...
Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν... Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. Αγαπώ θα πει χάνομαι!».
Και το άσχετον …
