Σαν να είσαι εδώ…

*** Όταν γράφω για σένα, μ' αρέσει να είναι τοποθετημένες οι αράδες μου σε πρώτο πρόσωπο. Καταργώ τους συντακτικούς κανόνες, δεν «πειράζω» τις λέξεις και αυξομειώνω την ένταση αναλόγως της περίστασης.

*** Έτσι, όπως τότε… Αγαπώ να σ’ ακούω και να σου μιλώ απλά, λιτά κι απέριττα, διότι μου θυμίζει την απλότητα, την οποία μου δίδαξες. Μου θυμίζει τις ατέλειωτες συζητήσεις μας. Αυτές με τα βαθιά νοήματα, μα κι αυτές που έμοιαζαν χαζολογήματα, αλλά μας έδιδαν την αίσθηση πως ό,τι κι αν γίνει, εμείς θα είμαστε μαζί σε όλα εδώ.

*** Πέρασαν οχτώ χρόνια από τότε… Κι όμως υπάρχει ακόμη εκείνη η αμεσότητα στις επικοινωνίες μας. Στον χτύπο του δικού μου ή δικού σου τηλεφώνου ανεβαίνω. Ανοίγω την πόρτα του γραφείου σου πότε οργισμένη, πότε φοβισμένη, πότε χαρούμενη.

*** «Στρολιάζομαι» στην καρέκλα απέναντί σου με τα πόδια οκλαδόν, σου μιλώ και σ’ ακούω… Κι εσύ άλλοτε μου χαμογελάς πλατιά και μου λες «κόρη μην φοβάσαι τίποτε, εγώ είμαι εδώ», άλλοτε με μαλώνεις και άλλοτε μ' εκείνην την αφοπλιστική ευθύτητά σου μ’ ανοίγεσαι για όσα σε προβληματίζουν, για όσα σ’ ανησυχούν, για όσα σε θυμώνουν, για όσα αγαπάς.

*** Κάπως έτσι, κυλάει η καθημερινότητά μας. Δεν υπάρχει η απουσία σου ανάμεσά μας. Διότι θυμάσαι, Άντη μου, που μου έλεγες ότι αυτό είναι η φιλία μας; «Στην αληθινή φιλία», μου έλεγες, «οι ψυχές ενώνονται και γίνονται μία». «Φίλος», μου έλεγες, «είναι ο αδερφός με τον οποίο διαφέρουν μόνο οι ομάδες αίματος».

*** Κι επειδή διαπιστώνω ότι τελικά είχες δίκαιο (για άλλη μια φορά γρρρρ…), ναι, είσαι ακόμα εδώ και καμιά φυσική σου απουσία δεν μπορεί να διασαλεύσει αυτό.

*** Συνεχίζεις ακόμη να με εμπνέεις. Όχι μόνο εμένα! Όσους είχαν την ευλογία να σε γνωρίσουν. Αν και δεν στο έχω πει ποτέ, παραμένεις μια εμβληματική φυσιογνωμία, που μας σημαδεύει πάντα. Δεν στο έχω πει, διότι δεν πρόλαβα και διότι αν στο έλεγα, θα έσπευδες μ' εκείνον τον ωμό σου ρεαλισμό και τη σεμνότητά σου να με αποπάρεις.

*** Οχτώ χρόνια μετά, παραμένεις κλειδωμένος στην καρδιά, στις σκέψεις, στη μνήμη μου. Είναι αλήθεια πως μου λείπεις… Μου λείπουν ακόμα και οι εντάσεις μας. Αν και συνεχίζω να καπνίζω με πάθος (ξέρω, τώρα νευριάζεις), σε γενικές γραμμές ακολουθώ όσα αφειδώλευτα μού χάρισες, όσα άδολα μού έμαθες.

*** Ο χρόνος περνάει… Μπορεί να μην κατάφερα όσα θα ήθελες να καταφέρω στη ζωή μου. Εξακολουθώ, όμως, να πορεύομαι έχοντας στο μυαλό τη μαχητικότητα, το ήθος, την ειλικρίνεια και, προπάντων, την καλοσύνη και ανοιχτωσιά σου.

Παρεμπιπτόντως, φίλε μου, πάει καιρός να μου πεις για τα κιλά μου. Πάει καιρός να με νευριάσεις, πάει καιρός να με κεράσεις βότκα με πάγο.

Και το άσχετον, επειδή σίγουρα θα με ρωτήσεις, ναι, στα «δικά» μου… συνεχίζω να τα κάνω … Ξέρεις!

Σημείωση, όσο αναπνέω, θα μένεις άσβεστος στη μνήμη μου, ακριβέ μου φίλε Άντη Χατζηκωστή.