Πού ‘ναι οι πολλώ κάρρονες του Κυριάκου Μάτση;

ΕΑΝ ο στόχος κι ο σκοπός, η πολιτική και η στρατηγική μας ΔΕΝ είναι:

η Απελευθέρωση ειδικά και της Κερύνειας,

η Απελευθέρωση ειδικά και του Πενταδακτύλου,

η Απελευθέρωση ειδικά και του Δικώμου,

η Επιστροφή εκεί ελεύθερων κι αφεντάδων της γης μας,

της πόλης και των χωριών μας, των πατρογονικών εστιών και των ναών,

όλων ημών των Ελλήνων εκδιωχθέντων απ’ τους Τούρκους Κατακτητές,

με την Γαλανόλευκη μας να ξανα-κυματίζει περήφανη σ’ όλη την κερυνειώτικη ελληνική μας γη,

ΤΟΤΕ, ΔΕΝ έχουμε προφανώς το ανάστημα, ούτε είναι έντιμο, καθώς μας λείπει η ελάχιστα απαιτούμενη -με έργα επίμονα- αξιοπρέπεια, να σταθούμε μπροστά στη Μνήμη των Ηρώων της Ελευθερίας:

- ΕΙΔΙΚΑ και κατά μείζονα λόγο, μπροστά στο Ανάστημα του θυσιασθέντος στο Κρησφύγετο του Δικώμου, 19η Νοεμβρίου 1958, κορυφαίου Τομεάρχη Κερύνειας της Ε.Ο.Κ.Α., αντάρτη Σταυραετού του Πενταδακτύλου, γεωπόνου και μάχιμου απ’ την εφηβεία του στοχαστή και πολιτικοποιημένου διανοητή, άξιου σκυταλοδρόμου των Θερμοπυλάρχων του 480 π.Χρ. με το λακωνικό «ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα αλλά περί αρετής» και έμπρακτου συνεχιστή του λεωνίδειου «Μολών Λαβέ», στην Παλαιχώρεια μεταγλώττιση «αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας», 32χρονου ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΑΤΣΗ, 13ου και τελευταίου των Αρχαγγέλων της Λευτεριάς στα Φυλακισμένα Μνήματα.

ΑΠΕΡΑΝΤΗ θλίψη, οίκτος κι αηδία συνωθούνται, ως αυτο-απεχθή συναισθήματα και συλλογισμοί, κάθε φορά που αλληλο-κοιταζόμαστε, ποιοι είμαστε εκεί και τι εκφωνούμε, στις επιμνημόσυνες για τους ήρωες συγκεντρώσεις, τελετές κι εκδηλώσεις, ειδικά για τον ήρωά μας του Πενταδακτύλου Κυριάκο Μάτση.

- ΕΝΩΠΙΟΝ της Μνήμης του Αναστήματός του, οι διαχρονικώς συμβιβασμένοι με τις απαιτήσεις των Τούρκων Κατακτητών, οι «Διζωνικώς» και «Δικοινοτικώς» και «Ομοσπονδιακώς» πρόθυμοι να υπογράψουμε την παράδοση της Κερύνειας, την παράδοση του Πενταδακτύλου, την παράδοση του Δικώμου, την παράδοση αυτής της γης, στον πνίχτη συμβιβασμό και την εθελοδουλεία των Ηττημένων Μυαλών μας, με τις απαιτήσεις του Αττίλα Κατακτητή, στους Τούρκους.

Εκείνον τον πνίχτη που ο ίδιος ο Κυριάκος Μάτσης αντιμάχησε μέχρι την τελευταία πνοή της εθελοθυσίας του:

«Μακαρισμένοι αυτοί που δρόμους πρωτανοίγουν. Ευλογημένοι αυτοί που τους ακολουθούν», έγραφε ο Κυριάκος Μάτσης. Και συμπλήρωνε σε πρώτο ενικό:

«Να γιατί δεν νοιάζομαι αν τη γη αυτή τη ζουν Τούρκοι για Έλληνες, Εβραίοι για ... [με αποσιωπητικά, για τους Μαρωνίτες ίσως και για τους Αρμενίους και για τους Λατίνους και για τους όποιους άλλους νόμιμους κατοίκους, γηγενείς και ιδιοκτήτες και κληρονόμους] Εκείνο που έχει αξία είναι να την ζουν αυτοί που την ποτίζουν με τον ιδρώτα τους και να περπατούν πάνω της ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, ΔΙΑΦΕΝΤΕΥΤΕΣ της, ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ της. Ν’ αναπνέουν ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ τον αέρα της που να ‘ναι αέρας δροσιάς, ομορφιάς, λεβεντοσύνης, Όχι πνίχτης»!

ΟΧΙ ΠΝΙΧΤΗΣ...
ΟΧΙ ΠΝΙΧΤΗΣ...
ΟΧΙ ΠΝΙΧΤΗΣ...

ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΡΑΞΕ ο ίδιος. Απ’ αρχής μέχρι τέλους. Αμ’ έπος, αμ’ έργον. Απ’ τα μαθητικά του χρόνια στην Αμμόχωστο και τα φοιτητικά του στη Θεσσαλονίκη και σ’ όλη τη βόρειο Ελλάδα, μέχρι και στον ένοπλο εθνικο-απελευθερωτικό, αντι-αποικιακό αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α., κορυφαίο στέλεχος της οποίας υπήρξε ο Κυριάκος Μάτσης.

ΑΓΡΙΑ ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ από τους Άγγλους ανακριτές, κρατούμενος στα μπουντρούμια του αστυνομικού τους σταθμού στην Ομορφίτα, ο Κ. Μάτσης, Ιανουάριο του 1956, όρθωσε ξανά το προγονικό ελληνικό του Ανάστημα μπροστά ακόμη και στον ίδιο τον Εγγλέζο Κυβερνήτη της Colony of Cyprus, στρατάρχη σερ Τζων Χάρντινγκ, όταν ο τελευταίος είχε το θράσος να τον δελεάσει με 500 χιλιάδες λίρες για να του προδώσει το Κρησφύγετο του Αρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α., του Διγενή:

Ο Κυριάκος Μάτσης κτύπησε την γροθιά του στο τραπέζι, κάρφωσε το βλέμμα του στα μάτια του Στρατάρχη, του είπε «ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα αλλά περί αρετής, εξοχότατε». Έκανε μεταβολή, άνοιξε την πόρτα κι έφυγε για το κελί του...

ΑΠΕΔΡΑΣΕ από τα Κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς κι ανέλαβε μετά αρχιαντάρτης στα βουνά του Πενταδακτύλου. Στην πόλη και στα χωριά της Κερύνειας.

Ως τον ύστατο κτύπο της καρδιάς του.

Ως την τελευταία ρανίδα του αίματός του.

Με δυο αυτόματα όπλα στην αγκαλιά του, ένα εγγλέζικο Στέρλινγκ κι ένα αμερικανικό Μι-Τρία, μέσα στο περικυκλωμένο απ’ τον αγγλικό στρατό, προδομένο Κρησφύγετο του Δικώμου, χωρίς καμία δίοδο διαφυγής. Με την απόφαση, προγονόθεν οριστική, τελεσίδικη και ανέκκλητη: «Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας»...

Παγιδευμένο εκεί, τον ανατίναζαν με μια χειροβομβίδα που διέταξαν τον Άγγλο στρατιώτη Frank Davis να του ρίξει στο Κρησφύγετο, σκαμμένο κάτω από το δάπεδο στο σπίτι του Κυριάκου Χριστοδούλου Διάκου στο Κάτω Δίκωμο, Τετάρτη, 19η Νοεμβρίου 1958...

ΟΙ ΕΓΓΛΕΖΟΙ αρνήθηκαν να δώσουν τη σορό του ήρωα στους γονείς του για την πάνδημη κηδεία. Τον έθαψαν εν κρυπτώ στα Φυλακισμένα Μνήματα: Δέκατο τρίτο και τελευταίο. Εκεί στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας, όπου οι Άγγλοι Δυνάστες έθαψαν, τα δύο προηγούμενα χρόνια, 1956 και 1957, τους εννέα Απαγχονισθέντες Αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. Μιχαλάκη Καραολή, Ανδρέα Δημητρίου, Ανδρέα Ζάκο, Χαρίλαο Μιχαήλ, Ιάκωβο Πατάτσο, Ανδρέα Παναγίδη, Μιχάλη Κουτσόφτα, Στέλιο Μαυρομμάτη, Ευαγόρα Παλληκαρίδη και τους πεσόντες σε μάχες Αντάρτες της Ε.Ο.Κ.Α. Μάρκο Δράκο, Γρηγόρη Αυξεντίου και Στυλιανό Λένα. Στον κρατήρα του ανατιναγμένου Κρησφυγέτου του Κυριάκου Μάτση στο Δίκωμο, ο ανυπότακτος στην αγγλική δουλεία λαός ύψωσε να κυματίζει μια Γαλανόλευκη σημαία, με μαύρη κορδέλα στην κορυφή του ιστού της.

ΟΙ ΕΓΓΛΕΖΟΙ γνώριζαν, και πρώτος-πρώτος αυτοπροσώπως, με ιδίαν γνώσιν, ο Κυβερνήτης τους, στρατάρχης σερ Τζων Χάρντινγκ, ποιο ήταν το Ανάστημα Αγωνιστικότητας και το Βεληνεκές Πολιτικής Ικανότητας του Κυριάκου Μάτση.

Γι’ αυτό δεν τον ήθελαν ζωντανό, καθώς πλησίαζε, σε τρεις μήνες, Φεβρουάριο 1959, η «λύση» των Συμφωνιών Ζυρίχης - Λονδίνου...

ΕΝΩΠΙΟΝ αυτού του Αναστήματος, ονόματι Κυριάκος Μάτσης, αναμετριόμαστε και δίνουμε ξανά ανεπιτυχώς εξετάσεις, 60 χρόνια απ’ την θυσία του, οι Έλληνες του 2018. Έχοντας την θλιβερή βεβαιότητα ότι οι απόγονοί μας, τα τέκνα των τέκνων μας, δεν θα αισθάνονται καμιά υπερηφάνεια για τις δικές μας κατάντιες...
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ