Δ Ε Ν ΦΑΙΝΕΤΑΙ να αισθάνεται... περήφανο το έθνος για την ονομασθείσα ως «Εθνική Γραμμή», την πολιτική δηλαδή της κυβέρνησης του κ. Αλέξη Τσίπρα στο Σκοπιανό Πρόβλημα. Ούτε πολύ περισσότερο για τη συμβιβαστική συμφωνία που «πέτυχε» στις πολύμηνες διαπραγματεύσεις του με τους Σκοπιανούς ο Υπ.Εξ. κ. Νίκος Κοτζιάς, κκοτσιανιάζοντάς τους εν τέλει το «Βόρεια Μακεδονία», «Μακεδονικής Εθνικότητας» και «Μακεδονικής Γλώσσας»...
Α Λ Λ Α ΒΕΒΑΙΑ δυσκολεύεται να αισθανθεί περήφανο το έθνος και για τη διεξαχθείσα τριήμερη συζήτηση, επί του Σκοπιανού, στην θεωρούμενη ως «εθνική αντιπροσωπία» και ως δήθεν αρμοδιότερη έκφανση της «λαϊκής κυριαρχίας», Βουλή των (εν Ελλάδι) Ελλήνων. Τον αυτοαποκαλούμενο και αυτοκαυχόμενο ότι δήθεν αποτελεί τον «Ναό της δημοκρατίας». Ένθα, κύριος, πρωταρχικός και διαρκής υποκινητής της οποίας, συζήτησης, υπήρξε, για όλες τις αντιπαραθέσεις και όλες τις αγορεύσεις και όλες τις δημηγορίες, όπως ανέκαθεν, η εκατέρωθεν αντιπαράθεση της εξουσιομανίας: Της αρχομανίας. Της φιλαρχίας. Της κομματοκρατίας - κομματαρχίας: «Το κόμμαν τζιαι τ’ αμμάθκια σας». Για τη λαφυραγώγηση και την λεηλασία της εξουσίας...
Ο Μ Ω Σ ΤΟ... ΕΘΝΟΣ, τουλάχιστον οι όπου γης έχοντες προσωπική συνείδηση ότι συναποτελούν το ελληνικό έθνος, με τις δύο εισέτι κρατικές του υποστάσεις (το ελλα-δικό μας και το κυπριακό μας κράτος) και την ανά την οικουμένη ελληνική Διασπορά, δυσκολεύονται να αισθανθούν υπερηφάνεια και για έναν άλλο λόγο:
Διαχρονικά υπόλογο.
Μεγίστως ευθυνόμενο, για ασύγγνωστη πολιτική, διπλωματική, διαπραγματευτική, εθνική και, προπάντων, στρατηγική ανεπάρκεια, λόγο:
Π Ο Ι Ο ΗΤΑΝ και είναι το κύριο επιχείρημα των νυν κυβερνώντων για τη συμφωνία την οποία «πέτυχαν» με τους Σκοπιανούς;
Τα όσα δέχθηκαν, τα όσα συζήτησαν, τα όσα διαπραγματεύθηκαν, τα όσα δεν πέτυχαν να ανατρέψουν, οι διαχρονικώς κυβερνήσαντες από... το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (1945) και από την μετά από μισό αιώνα διάλυση της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας της Γιουγκοσλαβίας (1991-1992).
Οι υποχωρήσεις, οι ανεπάρκειες, οι «κουτουρού πολιτικές», οι αποδοχές, οι ανοχές, οι μη εναντιώσεις και οι προφανείς καθ’ όλα αναποτελεσματικότητες, όλων των προηγουμένως διαδοχικώς κυβερνησάντων και διαδοχικώς εκπροσωπησάντων στην «εθνική αντιπροσωπία» την περιλάλητη «λαϊκή κυριαρχία».
Υποχωρήσεις, ανεπάρκειες, αστοχίες, σύνολο δηλαδή πολιτικής, η οποία δεν τέθηκε ποτέ, ειδικά και συγκεκριμένα, ενώπιον του λαού, κατά συγκεκριμένο τρόπο, ώστε να την εγκρίνει ή να την απορρίψει.
Όταν οι συναποτελούντες το εν Ελλάδι εκλογικό σώμα, ψήφιζαν στις εκάστοτε εκλογές και αναδείκνυαν την εκάστοτε κυβέρνηση και τον εκάστοτε εν τη Βουλή συσχετισμό κομματικών δυνάμεων, άλλα θέματα και διακυβεύματα και προτεραιότητες είχαν ενώπιόν τους για ν’ αποφασίσουν τις προτιμήσεις τους και όχι βέβαια τις επί του Σκοπιανού «επιδόσεις» τους.
Α Υ Τ Ο ΑΚΡΙΒΩΣ το ζήτημα μπορεί να συσχετισθεί με το άλλο θεωρούμενο και ως «πρώτιστο εθνικό θέμα» του Ελληνισμού (Ελλάδος, Κύπρου, Διασποράς) το Κυπριακό. Με τους εξής συλλογισμούς και αναγκαίους παραλληλισμούς:
Η «Εθνική Γραμμή» μετά την εθνική καταστροφή της τουρκικής εισβολής - κατοχής του 1974 στην Κύπρο ήταν από το 1977 οι «διακοινοτικές συνομιλίες για την εξεύρεση μιας αμοιβαίως αποδεκτής λύσης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας»...
Οι διαδοχικές υποχωρήσεις, διπλωματικές ανεπάρκειες, απουσίες οιασδήποτε στρατηγικής, των διαδοχικώς εκλελεγμένων (για πολλούς άλλους λόγους) στις κυβερνήσεις και στη Βουλή (1977-2002) οδήγησαν μοιραία στην εκπόνηση και την επιχείρηση επιβολής στην Κύπρο της «λύσης Ανάν», το 2004.
- ΤΟΤΕ για πρώτη φορά μετά το Ενωτικό Δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου 1950, ο κυπριακός λαός, οι συναποτελούντες το εκλογικό σώμα ψηφοφόροι, κλήθηκαν να κρίνουν, να αποφασίσουν και να ψηφίσουν, όχι τους εκλεκτούς τους για την Εξουσία (Κυβέρνηση - Βουλή - ευρωβουλή - δημαρχεία κ.ο.κ), αλλά για το είδος της «λύσης» του Κυπριακού.
- Κ Α Ι ΠΡΑΓΜΑΤΙ, με συντριπτική πλειοψηφία 76% απέρριψαν την συγκεκριμένη κατάληξη και αποτέλεσμα της «Εθνικής Γραμμής», της πολιτικής, των «επιδόσεων» και των «επιτυχιών» στις διαπραγματεύσεις, όλων διαδοχικώς εκλελεγμένων στην Κυβέρνηση και στη Βουλή από το 1974 έως το 2004.
Ε Ν Α ΠΡΩΤΙΣΤΗΣ σημασίας συμπέρασμα, λοιπόν, για το Σκοπιανό, με βάση αυτούς τους στοχασμούς, οφείλει να σημάνει τον Κώδωνα του Κινδύνου για τα... ανάλογα και τα αντίστοιχα και ίσως επικείμενα. Όχι μόνο στο Κυπριακό, αλλά και στο «Αιγαιακό» και στο «Θρακικό» και σε κάθε άλλο θέμα που έχει την... κατάρα να ονομάζεται «εθνικό». ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ
