ΤΟ ΜΠΑΚΑΛΙΚΟ χρεοκόπησε. Οι δύο μεγαλύτεροι απ’ τους ιδιοκτήτες - διευθυντές του, το ξέρουν. Δεν ομολογούν όμως ότι δικό τους είναι, από κοινού το φταίξιμο. Το μπακάλικο βγαίνει όπου να ’σαι στο σφυρί και οι δυο μεγαλύτεροι φταίχτες συνεταιρο-μπακάληδες έπιασαν να τσακώνονται μεταξύ τους πάλιν, με χειμάρρους ακατάσχετων αλληλο-κατηγοριών.
ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ, με αυτήν την εικόνα, θα μπορούσε να παρασταθεί ο εντεινόμενος τις τελευταίες μέρες «μεγαλο-καβγάς» εντός του άτυπου συνεργατικού, γνωστού με το όνομα «ΔησΑκέλ», μπροστά στο ήδη από χρόνια π α τ τ ι σ μ έ ν ο μπακάλικό τους ονόματι «διζωνική, δικοινοτική, ομοσπονδιακή λύση». Πολύ πιο χρεοκοπημένο από τις «Κυπριακές Αερογραμμές» τους, ή τη «Λαϊκή Τράπεζά» τους και όλα τ’ άλλα, παρόμοιας τύχης μεγαλομάγαζα που είχαν την ατυχία να πέσουν στα χέρια τους...
ΓΝΩΣΤΟ το αφήγημα: Απέναντι στη συντελεσθείσα κατά το θέρος της εθνικής καταστροφής του 1974 τουρκική κατοχή, αντί να ορθώσουν πυργωμένη την εθνική αντίσταση, αντί να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν μακρόπνοη στρατηγική απελευθέρωσης, σύρθηκαν από τα έκτοτε Ηττημένα Μυαλά τους στην πορεία του «συμβιβασμού» με τους Τούρκους Κατακτητές και τα εντεταλμένα τουρκοκυπριακά όργανα της Άγκυρας. Έτσι λοιπόν άνοιξε επίσημα το 1977 κι άρχισε τη λειτουργία του το «μπακάλικο» της «αναζήτησης αμοιβαίως [με τους Τούρκους Κατακτητές] αποδεκτής λύσης Δ.Δ.Ο., με τη διαδικασία των διακοινοτικών συνομιλιών υπό την αιγίδα του Γ.Γρ. του ΟΗΕ». Έκτοτε κατόρθωναν βεβαίως οι δύο μεγαλύτεροι «συμμπακάληδες» να έχουν και τις περισσότερες ψήφους των συνοικιακών οπαδών, σωματείων, οργανώσεων και ποδοσφαιρικών τους ομάδων.
ΩΣΤΟΣΟ η διακηρυχθείσα έκτοτε ως «μόνη εφικτή λύση ΔΔΟ» αποδείχθηκε, συν τω χρόνω, πολυχρονίως ανέφικτη. Τέτοιου είδους, τέτοιας μορφής και τοιούτου περιεχομένου ώστε, κάθε φορά που επιχειρήθηκε να εμφανιστεί την ΑΠΕΡΡΙΠΤΕ η πλειοψηφία του λαού, ασχέτως κομματικών ψήφων και προτιμήσεων:
Βολιδοσκοπήσεις Βάλντχαϊμ, Δείκτες Κουεγιάρ, Δέσμη Γκάλι έως και Σχέδιο Ανάν, οι διαδοχικές ονομασίες από τα ονόματα των διαδοχικών Γενικών Γραμματέων των Ηνωμένων Εθνών.
ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ της 24ης Απριλίου 2004, κατά το οποίο το 76% του λαού απέρριψε τη «λύση Ανάν», είχε δώσει σαφέστατο το μήνυμα ότι θα έπρεπε από τότε να κλείσει το επί 27 ήδη χρόνια (1997-2004) ανωφελές και πανδήμως χρεοκοπημένο... μπακάλικο.
Και κάποια άλλη επιχείρηση έπρεπε να αναληφθεί.
Με καινούργια μυαλά γενναιότητας, με νέες τεχνοτροπίες ευψυχίας και της εκ των διαχρονικών λαθών [«παθός-μαθός»] συσσωρευμένης σοφίας «έρευνας και καινοτομίας»...
ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ. Ούτε καν επετράπη ο επί τούτου κατ’ ιδίαν ή και δημόσιος στοχασμός. Ιθύνοντες, διευθύνοντες, παρέμειναν με τα ίδια κολλημένα και ήδη χρεοκοπημένα μυαλά οι ίδιοι... κύριοι συμμπακάληδες, με κύριο προσόν, που επιβραβεύουν κιόλας οι κάλπες, «το κόμμαν τζιαί τ’ αμμάθκια σας».
Απεργαζόμενοι αφ’ ενός μια κάποια πιο αποδεκτή μετεξέλιξη της «λύσης Ανάν».
Και αφ’ ετέρου το συστηματικό ροκάνισμα των ερεισμάτων αντίστασης, τη μεθόδευση επιβολής της κόπωσης και της εξάντλησης τού απογοητευμένου και απελπισμένου 76%.
ΕΠΙ ΜΙΑ ακόμη δεκαετία 2008 - 2018, στις ίδιες ράγες, με την ίδια κι απαράλλακτη πολιτική του χρεοκοπημένου μπακάλικου, ήταν μοιραίο κι αναπόφευκτο να ξανα-ναυαγήσουν στα Μον Πελεράν και στα Κραν Μοντανά τους. Και με Πενταμερείς πλέον βούλες και σφραγίδες. Κατά τρόπον, ώστε, στα (ανέκαθεν κι αμεταβλήτως) Ηττημένα Μυαλά τους να τους απομένουν δύο προοπτικές:
- ΕΙΤΕ η νομιμοποίηση της μετατροπής ολόκληρης της Κύπρου σε τουρκικό προτεκτοράτο με μια παραπλήσια της «λύσης Ανάν»,
- ΕΙΤΕ η νομιμοποίηση μιας «λύσης δύο κρατών».
ΕΘΙΣΜΕΝΑ αθεραπεύτως επί σαράντα ένα συναπτά έτη, 1977 έως 2018, τα ίδια μυαλά, που λειτουργούν πάντα με τον ίδιο τρόπο, έχοντας υπαρξιακό μέγα πρόβλημα ν’ ακούσουν έστω και ψίθυρο αλλαγής της πολιτικής τους, πανικοβλημένα συνάμα μην απολέσουν τα λάφυρα εξουσίας που τους επιτρέπει να απολαμβάνουν και να λεηλατούν «το κόμμαν τζιαι τ’ αμμάθκια σας», με διπλοκλειδωμένες στο ζωτικό τους θησαυροφυλάκιο τις κομματικές τους ψήφους, δεν προβλέπεται πιθανόν κανένα καλύτερο αποτέλεσμα:
- ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΚΕΙ, γονυκλινείς να εκλιπαρούν και να ικετεύουν, αλληλο-γρονθοκοπούμενοι, το... αυθεντικότερο «Πλαίσιο Γκουτέρες». Και το αφήγημα, συνεχίζεται... «δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι ηγαπημένε, πάντοτ’ ευκολοπίστευτε, και πάντα προδομένε»!!! ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ
