Ο Τ Α Ν η φρίκη γίνεται φρικτότερη. Κι ο Ιούλης ιουλιότερος. Τις μέρες ακριβώς που η Μνήμη αδιάκοπα μαυροφορεί απαρηγόρητη. Για τόσους άλλους 44 ανεπούλωτους απ’ το 1974 Ιούληδες.
Αίφνης ξανά κι άλλο πένθος.
Νέας, απίστευτης, φρικιαστικής, εθνικής τραγωδίας.
Εκατόν, σχεδόν, οι άνθρωποί μας στην ανατολική Αττική, ολόκληρες οικογένειες, γιαγιάδες, παππούδες, άνδρες, γυναίκες, γονιοί, παιδάκια, ολοκαύτωμα. Παγιδευμένοι, ανυπεράσπιστοι, αβοήθητοι, απελπιστικά περικυκλωμένοι από τον εμπρηστή χάροντα. Με τις ανελέητες ριπές της ανεμόεσσας ανεξέλεγκτης πυρκαγιάς. Της πύρινης πανωλεθρίας. Στα σπίτια τους. Στους αδιέξοδους οικισμούς τους. Στους παγιδευμένους τους δρόμους. Στις φλογοβόλες αλάνες. Στους απροσπέλαστους γκρεμούς και στις πυρίκαυστες ακτές της γειτονιάς τους. Χωρίς πρόσβαση στη διαφυγή. Φρίκη απίστευτη. Πώς να χωρέσει στον νουν του ανθρώπου τέτοιου είδους εκατόμβη;
Κ Α Ι ΤΟ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ:
Ο νους του ανθρώπου, οι γνώσεις των ειδικών, οι μελέτες των όπου Γης ειδημόνων, οι εκτιμήσεις και οι πιθανολογήσεις των επιστημόνων, οι εμπειρίες των επαϊόντων από τ’ ανάλογα αλλού φρικτά παθήματα του πρόσφατου κιόλας παρελθόντος, με την αξιοποίηση και της πάμπλουτης σύγχρονης τεχνολογίας, μπορούσαν και είχαν την ικανότητα και είχαν τη δυνατότητα,
(α) να προβλέψουν και, προπάντων,
(β) ν’ αποτρέψουν μια τέτοια τραγωδία.
Κι αυτό είναι το φρικτότερο.
Δ Ι Ο Τ Ι αμφότερα, και η πρόβλεψη και η αποτροπή, ήταν και είναι, πρωτίστως, καθήκον του κράτους.
Των εκάστοτε κυβερνήσεών του.
Και των εκάστοτε νομοθετών του.
Και των εκάστοτε δημαρχιακών του αρχόντων.
Και των εκάστοτε αρμοδίων υπηρεσιακών του.
Και των εκάστοτε πολιτικών και κομματικών του ηγετών.
Και των εκάστοτε επιφορτισμένων με την αρχέγονη υποχρέωση μαστιγωτικής δημόσιας κριτικής, των πράξεων και παραλείψεων της κάθε εξουσίας, δημοσιογράφων...
Ο Ι ΟΓΔΟΝΤΑ ΟΚΤΩ ΝΕΚΡΟΙ (μετρημένοι ώς τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο) της πυρκαγιάς στο Μάτι της Αττικής υπήρξαν θύματα ενός θανατηφόρου συνδυασμού:
1. Της «τυχαίας σύμπτωσης ακραίων καιρικών φαινομένων», αφ’ ενός, και:
2. Της ασυγχώρητης ανεπάρκειας, ανικανότητας, απρονοησίας, αμέλειας, ενός ανεπρόκοπου κράτους, αφ’ ετέρου.
Ε Α Ν το κράτος, διαχρονικά, επιτελούσε με στοιχειώδη επάρκεια το πρώτιστο καθήκον περιφρούρησης της ζωής και της ασφάλειας των ανθρώπων, απέναντι στις διαχρονικά γνωστές, ετησίως επαναλαμβανόμενες και, άρα, προβλέψιμες «ακρότητες της φύσης», όλοι εκ των υστέρων (πάντα) τ’ ομολογούν ότι θ’ αποτρεπόταν μια τέτοια εθνική τραγωδία.
Μ Ο Ι Α Ζ Ε Ι, δυστυχώς, με επιπρόσθετη αξεπέραστη «φυσιολογική» συλλογική συμφορά το γεγονός ότι: Για κάθε εθνική τραγωδία είναι έτοιμοι εκ των προτέρων, οι εκατέρωθεν δημαγωγοί, να στιγματίσουν ως ενόχους τους κομματικούς τους αντιπάλους. Να αθωώσουν εαυτούς και «ημετέρους». Ρίχνοντας δίκτυα και παραγάδια για να ψαρέψουν ψήφους. Διότι, αλίμονο, η «ανθρώπινη φύση» της αρχομανίας σκέφτεται, σχεδιάζει, προβλέπει, μεθοδεύει, εκδαπανά το άπαν των δυνάμεών της κι εξαντλεί πάντοτε όλες τις επιδεξιότητές της, μόνο για τις επόμενες εκλογές και όχι για τα επόμενα «ακραία καιρικά φαινόμενα».
Κ Α Ι ΔΙΟΤΙ, η διαχρονική, πάντων και πασών, συνενοχή στην κακουργηματική κατάντια που ονομάζεται Ανεπρόκοπο Κράτος, ενέχει τόσο μεγάλη διασπορά επίρριψης ευθυνών, ώστε να επιτυγχάνει την... αθώωση όλων των αλληλοκατηγορουμένων.
ΟΙ ΤΑΚΤΙΚΟΙ αναγνώστες της στήλης, ασφαλώς γνωρίζουν την έντονη «μονομανία» της, στην ανάδειξη της έννοιας και τις θανατηφόρες επιπτώσεις αυτού που προσδιορίζουμε ως Ανεπρόκοπο Κράτος. Το έχουμε εξαντλητικά και αναλυτικά εξιχνιάσει εναργώς, στον άλλο φρικτό τομέα της πολύχρονης κακουργηματικής αμέλειας (άρνησης καθήκοντος) του κράτους απέναντι στις Τροχαίες Ανθρωποκτονίες.
Στην ουσία των πραγμάτων, πρόκειται περί του ιδίου «πράγματος»:
Ενώ το κράτος γνωρίζει ποιες είναι ακριβώς οι θανατηφόρες «ακραίες τροχαίες απειθαρχίες» και ενώ γνωρίζει με ποιους τρόπους, ποια μέσα και ποιες μεθοδεύσεις, μπορεί και έχει καθήκον να τις αποτρέψει (Κάμερες Τροχαίας, Ανάπτυξη Αυστηρής Αστυνόμευσης), αρνείται να το πράξει. Αμελεί να το πράξει. Βρίσκει χίλιες δυο «δικαιολογίες» και «αιτιάσεις» και «διαδικασίες», για να το... αναβάλλει έντεκα μέχρι τώρα χρόνια...
Υ Π Η Ρ Ξ Ε φρικτά ιουλιότερος αυτός ο Ιούλης.
Τρέμουμε για τον Αύγουστο.
Μεμφόμενοι και εαυτούς:
Διότι δεν κατορθώσαμε ακόμη οι πολίτες να φροντίζουμε τα δημόσια πράγματα όπως τις ιδιωτικές μας υποθέσεις, έτσι όπως στον Περικλέους Επιτάφιο το κατέγραψε ο Θουκυδίδης (Β-40,2) «ἔνι τε τοῖς αὐτοῖς οἰκείων ἅμα καὶ πολιτικῶν ἐπιμέλεια»... ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ
