Μνημόνιο δεοντολογίας

Ένα από τα σοφά αποφθέγματα του μεγάλου Γάλλου πολιτικού Κλεμανσώ ήταν ότι «ο πόλεμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την εμπιστευθούμε στους στρατιωτικούς». Παίρνοντας το απόφθεγμα αυτό ως βάση, μπορούμε να πούμε ότι «η μεταρρύθμιση των δήμων είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την εμπιστευθούμε στους δημάρχους, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την εμπιστευθούμε στα συνδικάτα των εκπαιδευτικών, η εξεύρεση στρατηγικών επενδυτών για την ΑΤΗΚ και την ΑΗΚ είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να πάρουν αυτήν την απόφαση οι συνδικαλιστές που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των υπαλλήλων των δυο οργανισμών και η οργάνωση των νοσηλευτηρίων και του Οργανισμού Υγείας είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την εμπιστευθούμε στις συντεχνίες και τους συνδέσμους των γιατρών και των νοσηλευτών». Παραδείγματα στην Κύπρο υπάρχουν πολλά.

Και όμως στην Κύπρο είδαμε απεργίες των υπαλλήλων, επειδή διαφωνούσαν με τις αποφάσεις των Δ.Σ. και της εκτελεστικής εξουσίας για τη μεταρρύθμιση των οργανισμών ή των υπηρεσιών, όπου εργάζονται. Φυσικά μια κυβέρνηση μπορεί για ιδεολογικούς λόγους ή αλλότριους σκοπούς να παίρνει αποφάσεις αντίθετες με το δημόσιο συμφέρον. Σε τέτοια περίπτωση πρέπει τα κόμματα και οι οργανώσεις να κινητοποιήσουν τον λαό για να υπερασπιστεί το δημόσιο συμφέρον. Οι συνδικαλιστές δεν έχουν την έξωθεν καλή μαρτυρία, ότι βάλλουν πάνω από τα δικά τους συμφέροντα, το δημόσιο συμφέρον. Άλλωστε ο σκοπός των συνδικάτων είναι η υποστήριξη των δικαιωμάτων και των κεκτημένων συμφερόντων των μελών τους. Και έχουν δεοντολογικό δικαίωμα να αγωνίζονται για τα δικαιώματα, τους μισθούς, τους όρους εργασίας και τα κεκτημένα των μελών τους. Δεν είναι όμως δικαίωμα των συντεχνιών τους να έχουν καθοριστικό λόγο για τις μεταρρυθμίσεις που ο εργοδότης θέλει να κάμει στην υπηρεσία τους για να βελτιώσει τα αποτελέσματά της. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις είναι έργο ειδικών, ακαδημαϊκών, τεχνοκρατών και άλλων που έχουν σχετικές γνώσεις και στελεχώνουν σχετικές επιτροπές, που ορίζει ο εργοδότης ή η Κυβέρνηση. Οπωσδήποτε οι επιτροπές αυτές θα πρέπει να ζητούν τις απόψεις προσοντούχων υπαλλήλων και μάχιμων εκπαιδευτικών, γιατρών, νοσηλευτών, γονέων, μαθητών, ασθενών κλπ. Αλλά όχι των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων. Αυτές έχουν άλλο σκοπό και για τον σκοπό αυτόν έχουν δημιουργηθεί και αποτελούν νομικά πρόσωπα.

Κλασικό παράδειγμα πολύ σοβαρής υπόθεσης, που την έχουν εγκαταλείψει στα χέρια των πλέον αναρμοδίων, είναι η μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης. Τις αποφάσεις για τις αλλαγές και τις συνενώσεις δήμων έπρεπε η κυβέρνηση να τις αναθέσει αποκλειστικά και μόνο σε ειδικούς και μάλιστα από το εξωτερικό. Αυτοί θα έπρεπε να ζητήσουν και τις απόψεις παραγόντων της τοπικής αυτοδιοίκησης, δημοτών με γνώσεις και πείρα και να καταρτίσουν το σχέδιο, το οποίο να εγκρίνει η Κυβέρνηση.

Τώρα έχουμε την κωμικοτραγική κατάσταση να κοκορομαχούν μερικοί δήμαρχοι. Ιδιαίτερα αυτοί που βλέπουν ότι θα χάσουν το οφφίκιό τους απαιτούν να επιβάλουν τη θέλησή τους με επιχειρήματα που είναι από σοβαρά και τεκμηριωμένα μέχρι αστεία και άσχετα με το θέμα. Μερικοί σιωπούν, γιατί ξέρουν ότι οι Δήμοι τους και τα οφφίκιά τους δεν θα επηρεαστούν. Και μερικοί διότι αντιλαμβάνονται ότι είναι φυσικό και νομοτελειακό οι δήμοι τους να ενταχθούν σε γειτονικούς μεγαλύτερους. Φυσικά υπάρχει και το αόρατο παρασκήνιο με τις μεγάλες κομματικές επεμβάσεις. ΄Εχουν και τα κόμματα τα συμφέροντα και τα κομματικά εξαρτήματά τους.

Για τούτο για όλα όσα ανέφερα πιο πάνω πρέπει πρώτα να καταρτιστεί και να συμφωνηθεί από όλους ένα «Μνημόνιο Δεοντολογίας», που να καθορίζει τον ρόλο και τα δικαιώματα όλων των οργανώσεων και άλλων νομικών προσώπων. Έτσι ο καθένας θα περιοριστεί στον ρόλο του και η Κύπρος θα πάει μπροστά. Αυτό όμως πρέπει πρώτα να το αποδεχτεί και να το εφαρμόσει η Κυβέρνηση. Γιατί μέχρι τώρα αυτή δίνει το δικαίωμα σε όλους να ανακατώνονται εκεί που δεν έχουν ρόλο. Και κάτι άλλο, που το βλέπω αδύνατο να γίνει. Να αποκομματικοποιηθεί η κοινωνία μας, οι οργανώσεις της και οι δραστηριότητές τους. Κάτι που είναι αδύνατο να γίνει στην Κύπρο του 21ου αιώνα.

Ως απλός πολίτης βλέπω με απογοήτευση πολλές αποφάσεις για το μέλλον αυτού του τόπου να τις επηρεάζουν και να τις επιβάλλουν οι πλέον αναρμόδιοι. Και η Κυβέρνηση, αντί να πατήσει πόδι, συνεχίζει να ικανοποιεί τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τις ομάδες πιέσεως, μετρώντας τα κουκκιά των ψήφων. Για τούτο έχουμε τα προβλήματα στην Παιδεία, στην Υγεία, στη Δημόσια Υπηρεσία, στους ημικρατικούς οργανισμούς και οδηγούμαστε σε νέες περιπέτειες και μνημόνια. Ας καταρτίσουμε, λοιπόν, πρώτα ένα μνημόνιο δεοντολογίας. Για να περιοριστεί καθένας στον ρόλο του.