Όταν ο πατέρας γίνεται μητέρα

Ξημέρωσε μια ξεχωριστή Κυριακή για τους μπαμπάδες, εφόσον σήμερα τιμάται η Ημέρα του Πατέρα. Αν και ο ρόλος του σε παλαιότερες εποχές υπήρξε παραγκωνισμένος, εφόσον, σύμφωνα με τις πολιτισμικο-κοινωνικές αξίες, η μητέρα είχε το πληρεξούσιο όσον αφορούσε τη φροντίδα των παιδιών. Η εξέλιξη της κοινωνίας, με τα αρνητικά και τα θετικά της, επέβαλε την ανάληψη περισσότερων ευθυνών από τον πατέρα, όσων περίπου αναλογούν και στην ίδια τη μητέρα. Οι ανάγκες για εργασία της μητέρας, της οποίας τα εργασιακά ωράρια μπορεί να είναι ίδια ή και περισσότερα από του πατέρα, η αύξηση των διαζυγίων, η εντατικοποίηση των ερευνών γύρω από τον ρόλο του πατέρα στην ανάπτυξη των παιδιών και στις συνέπειες της πατρικής αποστέρησης, έφεραν τον πατέρα ενώπιον των ευθυνών του, που πλέον δεν περιορίζονται στον ρόλο του Άγιου Βασίλη, του δωροκουβαλητή και του τιμωρού. Αν και εξακολουθεί να επικρατεί η άποψη ότι το μεγάλωμα των παιδιών είναι καθαρά «γυναικεία» υπόθεση, εντούτοις υπάρχουν και εκείνοι οι πατεράδες που, είτε το θέλησαν είτε όχι, αναλαμβάνουν πλήρως τον ρόλο της μητέρας και τα καταφέρνουν επάξια. Έτσι και ο Παναγιώτης, ο οποίος δεν φαντάστηκε ποτέ ότι θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα μόνος του με δύο παιδιά. Κι όμως τώρα δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή του διαφορετικά.

Από το μαζί στο χώρια

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν μέσα στις επιλογές του να μεγαλώσει μόνος του τα παιδιά. Από την άλλη φάνηκε -όπως ο ίδιος εξομολογήθηκε στη «Σ»- ότι δεν ήταν ούτε στις επιλογές της πρώην γυναίκας του να μείνει στην οικογένεια. «Η δημιουργία της οικογένειας με δύο παιδιά ήταν κάτι που το είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Αφού είχα την εργασία μου, τη γυναίκα μου και όλα φαίνονταν τέλεια, γιατί να μη μεγαλώναμε την οικογένειά μας; Τα προβλήματα ξεκίνησαν λίγο μετά τον ερχομό του πρώτου μας παιδιού. Συχνοί καβγάδες, πολλή κούραση στην ίδια. Τότε εγώ δεν ήμουν πολλές ώρες στο σπίτι, εφόσον εργαζόμουν υπερωρίες για να μη λείψει τίποτα από το σπίτι. Η γυναίκα μου σταμάτησε από τη δουλειά για να φροντίζει το παιδί. Ο καιρός πέρασε, κοντά στα δύο χρόνια, ώσπου μάθαμε για τη δεύτερη εγκυμοσύνη. Δεν ήταν στα σχέδιά μας, αλλά αφού προέκυψε τότε είπαμε καλοδεχούμενο. Για να μην τα πολυλογώ, η ένταση με δύο παιδιά στο σπίτι ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Το δεύτερο παιδί ήταν περίπου διόμισι χρονών, όταν η μητέρα αποφάσισε ότι αυτή δεν ήταν ζωή για εκείνη και έφυγε… Έτσι απλά, χωρίς πολλά-πολλά, μάζεψε τα πράγματά της και έφυγε. Έκοψε από πριν εισιτήριο για την πατρίδα της και από τότε δεν μάθαμε ξανά νέα της».

Αγώνας για επιβίωση

Μόνος σε ένα σπίτι με δύο μικρά παιδιά ο Παναγιώτης, έπρεπε να σχεδιάσει τη ζωή του από το μηδέν. «Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω, ποιον να καλέσω για στήριξη, τα παιδιά είχαν ανάγκη τη μητέρα τους, τι έπρεπε να τους πω… Ήταν μια περίοδος που δεν θα ξεχάσω ποτέ και σίγουρα δεν θα ήθελα να ξαναπεράσω. Αυτοί που με στήριξαν σίγουρα ήταν οι γονείς μου, που αν και μεγάλοι σε ηλικία, εντούτοις μπόρεσαν να βρίσκονται εκεί για να προσέχουν τα μικρά μέχρι να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Επίσης ζήτησα τη βοήθεια ενός παιδοψυχολόγου, που με καθοδήγησε στα επόμενα βήματά μου. Ήξερα ότι δεν έπρεπε να πέσω, ούτε να πάθω κατάθλιψη, ούτε να τα βάλω κάτω. Αγαπούσα τόσο πολύ αυτά τα δύο πλασματάκια, που ήταν μέρος μου, που έβαλα πείσμα να καταφέρω να δώσω ό,τι μπορώ για να μην τους λείψει τίποτα. Εκτός της φροντίδα τους, έπρεπε να μπω σε νομικές διαδικασίες για τα παιδιά, ώστε να μπορώ να τα προστατέψω, αν αποφάσιζε η μητέρα να επιστρέψει κάποια στιγμή. Αυτήν τη στιγμή τα παιδιά μπαίνουν στην εφηβεία κι ακόμη δεν έχει επικοινωνήσει. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα, όμως μπορώ να πω ότι τα παιδιά μου είναι καλά, έχουν την υγεία τους, πηγαίνουν καλά στο σχολείο, άρα μπορώ να πω ότι είμαστε όλοι καλά».

Οι δύσκολες στιγμές

Σε ερώτησή μας αν υπήρξαν στιγμές που λύγισε ή που ένιωθε ότι δεν μπορεί ν’ αντεπεξέλθει, ο κ. Παναγιώτης δήλωσε ότι αυτές ήταν αμέτρητες. «Πέρασαν τα χρόνια και νόμιζα ότι περνούσαν αιώνες και ότι έπεσα σε ένα λάκκο με φίδια που δεν πρόκειται ποτέ να βγω απ’ εκεί. Θεωρούσα ότι η ζωή μου είχε τελειώσει και μόνο βάσανα θα είχε απ’ εκεί και πέρα. Όμως έκανα πέρα για πέρα λάθος. Σίγουρα υπήρχαν πάρα πολλές δυσκολίες, γι’ αυτό και τώρα ξέρω και θαυμάζω πολύ τις μητέρες και ειδικά όσες μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους. Εγώ έμαθα χωρίς να το ζητήσω, τι σημαίνει μητέρα, τι σημαίνει να ξενυχτάς στο προσκεφάλι του πυρετωμένου παιδιού, τι σημαίνει να κλαίει και να μην ξέρεις τι ζητά, τι σημαίνει να πηγαίνεις σε παιδικά γενέθλια και να σε ρωτούν πού είναι η σύζυγος, τι σημαίνει να εξηγείς στα παιδιά κάθε φορά που βλέπουν μαμάδες γιατί αυτά δεν έχουν, τι σημαίνει θεραπευτική αγκαλιά, τι σημαίνει αφήνεις τον εαυτό σου για τους άλλους και πολλά άλλα… Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα βράδυ που με πήρε ο ύπνος στο γραφείο του σπιτιού από την κούραση και ξύπνησε το κοριτσάκι μου και ήρθε, μου χαΐδεψε τα μαλλιά να ξυπνήσω και να πάω στο κρεβάτι μου, όπως μου είπε. Τότε ξέσπασα σε κλάματα και ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που με είδαν τα παιδιά μου να κλαίω μπροστά τους. Αυτό το μετάνιωσα. Ήμουν κάθε μέρα με λίγες ώρες ύπνο. Αν και πάντα υπήρχε κάποια κοπέλα για τη φροντίδα του σπιτιού, εντούτοις πάλι η κούραση ήταν μεγάλη. Γιατί έπρεπε να πηγαίνω δουλειά, μετά να φροντίζω τα παιδιά, να τα πηγαίνω στις απογευματινές τους δραστηριότητες, να φροντίζω το σπίτι, να μαγειρεύω για την επόμενη ημέρα και τέλος το βράδυ να συνεχίζω τη δουλειά του γραφείου. Εγώ ήξερα τις ανάγκες των παιδιών μου καλύτερα από τον οποιοδήποτε».

«Έχω όσα θέλω και ακόμα παραπάνω»

Πολλοί τον ρωτούν γιατί δεν προσπάθησε να ξαναφτιάξει τη ζωή του ώστε να υπάρχει η γυναικεία παρουσία στο σπίτι. Ο ίδιος όμως δεν ένιωσε ακόμη την έντονη ανάγκη γι’ αυτήν την «αναπλήρωση», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά. «Μαζί με τα παιδιά νιώθω ότι έχω τα πάντα και ακόμη περισσότερα. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρξε και δεν υπάρχει χρόνος για να σκεφτώ κάτι άλλο. Αλλά από την άλλη δεν είμαι σίγουρος αν μπορεί κάποια γυναίκα να δεχθεί εύκολα να ‘αναλάβει’ τη ‘φροντίδα’ μας ή να αγαπήσει τα δικά μου παιδιά σαν δικά της. Σίγουρα τα παιδιά μου είναι πρώτα και πάνω απ’ όλους και όλα. Όσον αφορά το μέλλον, αυτό δεν μπορώ να το ξέρω. Σίγουρα έμαθα ότι δεν πρέπει να κάνεις σχέδια για τίποτε. Τα πάντα μπορούν ν’ ανατραπούν. Με ρωτάτε πώς νιώθω σήμερα που είναι η Ημέρα του Πατέρα. Νιώθω ευγνώμων που αξιώθηκα να έχω αυτόν τον ρόλο και να σας πω ότι τα παιδιά μου μού εύχονται και όταν είναι η Ημέρα της Μητέρας. Ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε δύναμη στις πιο κρίσιμες στιγμές και ακόμη μου δίνει για να συνεχίσω να παλεύω γι’ αυτά τα δύο πλάσματα, που δεν φταίνε σε τίποτα να πληρώνουν τα λάθη των μεγάλων».