Τα λογικά και τα παράδοξα της εκπαίδευσης κ.ά.

Θέλω από την αρχή να δηλώσω, για να προλάβω κάθε παρεξήγηση, ότι στη σταδιοδρομία μου, και από τα πρώτα χρόνια της υπηρεσίας μου στην εκπαίδευση, υπήρξα συνειδητός συνδικαλιστής πρώτης γραμμής και όχι πρώτης θέσης. Και δηλώνω ότι, χάρη στους συνδικαλιστικούς μας αγώνες, η συνδικαλιστική μας οργάνωση βελτίωσε αισθητά τις συνθήκες εργασίας, βελτίωσε σημαντικά τους μισθούς και τις συντάξεις μας και άλλα δικαιώματά μας. Πιστεύω ότι χωρίς τη συνδικαλιστική μας οργάνωση θα ήμασταν ακόμα σε συνδικαλιστικό Μεσαίωνα, όπως συμβαίνει σήμερα σε πολλούς τομείς του ιδιωτικού τομέα, όπου οι εργαζόμενοι ζουν με το άγχος της συνέχισης της εργασίας τους και με μισθούς που πολλές φορές φτάνουν και ξεπερνούν τα όρια της φτώχειας.

Τα τελευταία είκοσι σχεδόν χρόνια διαπιστώνω ότι η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία έχουν εκτρέψει τον συνδικαλισμό σε αναρχοσυνδικαλισμό, επειδή δεν τολμούν να αντισταθούν σε απαιτήσεις του, για να μην χάσουν οπαδούς και κυρίως ψηφοφόρους. Τους αναγνώρισαν δικαιώματα που δεν έχουν σχέση με τη συνδικαλιστική δραστηριότητα ή τον υγιή συνδικαλισμό και τον μετέβαλαν σε αναρχοσυνδικαλισμό. Τα κόμματα εισέδυσαν στον συνδικαλισμό με σκοπό να ελέγχουν τα συμβούλια και τις αποφάσεις τους. Και πρόσφεραν προνόμια στις οργανώσεις και στους συνδικαλιστές, για να δημιουργούν σχέσεις αλληλεξάρτησης. Μερικές συνδικαλιστικές κινήσεις, που έμειναν μακράν των κομματικών εξαρτήσεων, έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως και αναρχικοσυνδικαλιστές περισσότερο από τους κομματικούς, παίρνοντας ακραίες θέσεις για να προσελκύσουν οπαδούς.

Φτάσαμε στη σημερινή πραγματικότητα, όπου το παράδοξο είναι το συνηθισμένο και το παράλογο κανονική διαδικασία. Σήμερα τη μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση και τις αναγκαίες αλλαγές δεν τις αποφασίζουν αρμόδιοι θεσμοί με επιστημονικά προσόντα και παιδαγωγικά κριτήρια και τεκμηρίωση. Τέτοιοι ειδικοί θα μπορούσαν να είναι ειδικευμένοι ακαδημαϊκοί, διευθυντές σχολείων και μάχιμοι εκπαιδευτικοί με εξειδικευμένα προσόντα. Αυτοί έπρεπε να λαμβάνουν υπόψη και τις απόψεις των εκπαιδευτικών και όχι των συνδικαλιστών, που, εξ ορισμού, υπερασπίζονται τα συμφέροντα των μελών τους, των γονιών και όχι των συνδέσμων τους και των μαθητών και όχι των οργανωμένων κομματικών. Το παράδοξο είναι ότι οι εισηγήσεις των αρμοδίων γίνονται αντικείμενο συζητήσεων και παζαρέματος μεταξύ του Υ.Π.Π. και των πιο αναρμοδίων. Της ηγεσίας των συνδικαλιστών και των ηγεσιών των Συνδέσμων Γονέων. Αυτοί όμως εξ ορισμού υπερασπίζονται τα συμφέρονται και τα κεκτημένα δικαιώματα των μελών της συντεχνίας τους και τα δικά τους. Και έτσι πρέπει. Αυτός είναι ο ρόλος τους. Η συμμετοχή τους στη συζήτηση για αλλαγές στην παιδεία θα έπρεπε να αφορά μόνο στα σημεία που επηρεάζονται συνδικαλιστικά ή εργασιακά δικαιώματά τους. Και οι γονείς να υπερασπίζονται την ευημερία των παιδιών τους. Όχι να έχουν λόγο για το περιεχόμενο και τον τρόπο εφαρμογής μιας μεταρρύθμισης.

Αλλά ο πρώτος ένοχος είναι η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία. Στην προσπάθειά τους να ελέγχουν κομματικά τις συνδικαλιστικές οργανώσεις με τις κομματικές κινήσεις, δίνουν στους συνδικαλιστές παράλογα και παράδοξα δικαιώματα. Και αυτοί τα εκμεταλλεύονται και τα ισχυροποιούν. Στο τέλος χρησιμοποιούν και τις ψήφους των μελών τους για να παραλύουν την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, που βάλλουν πάνω απ’ όλα την ικανοποίηση των ψηφοφόρων και όχι το καλό της παιδείας.

Αυτό το παράδοξο αλαλούμ βλέπουμε σήμερα: Οι συνδικαλιστές να αποφασίζουν τον τρόπο αξιολόγησης των μαθητών και τις εξετάσεις για αξιολόγηση των μαθητών. Και είναι φυσικό και λογικό όλα να τα προσαρμόζουν με τα ωφελήματα των μελών τους, επειδή όλες οι κινήσεις αναμένουν τις ψήφους για να παραμείνουν στην εξουσία. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να έχουν λόγο και όχι οι συνδικαλιστές. Οι γονείς και οι μαθητές και όχι οι κομματικοί σύνδεσμοι και οι μαθητικές οργανώσεις που κομματοκρατούνται. Τα ίδια ισχύουν και για τα σχέδια αξιολόγησης των εκπαιδευτικών.

Έχουμε, όμως, συνηθίσει να θεωρούμε το παράδοξο ως φυσικό και το παράλογο ως λογικό. Για τούτο και η παιδεία θα πηγαίνει πάντα προς τα πίσω και η ισχύς των ηγετών των συνδικαλιστικών οργανώσεων θα καθίσταται παντοδύναμη. Η παιδεία δεν έχει κουκιά να μετρήσουν τα κόμματα. Άλλωστε τα κόμματα παρέδωσαν την εξουσία στον συνδικαλισμό, που τα τελευταία χρόνια και στην παιδεία και στην υγεία και στη δημόσια υπηρεσία και στους ημικρατικούς οργανισμούς έχει καταστεί αναρχοσυνδικαλισμός και μάλιστα πανίσχυρος. Διεκδικεί και κερδίζει όχι μόνον τα δικαιώματα των μελών του στα συνδικαλιστικά θέματα, αλλά θέλει και καταφέρνει να έχει τον πρώτο λόγο στις πολιτικές αποφάσεις για θέματα οργάνωσης, διοίκησης και μεταρρύθμισης. Αλίμονο τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, που το μόνο δικαίωμα που έχουν είναι να αποδέχονται τους όρους της σύγχρονης δουλείας των.