Ποιαν «απόφαση ειρήνης» μάς κοπανούν;

Η σοβαρότερη ίσως περίπτωση απόφασης ειρήνης στην Ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας ήταν η απόφαση του Μακαρίου να εγκαταλείψει το ευκταίο και να στραφεί προς το εφικτό. Η επίτευξη του ευκταίου δεν μπορούσε να ήταν απόφαση ειρήνης, αλλά δικαιοσύνης, που ο Μακάριος κατενόησε ότι δεν μπορούσε να ήταν μόνο ειρηνική. Μπορούσε να φέρει συγκρούσεις και αντίθετα αποτελέσματα. Η απόφαση για στροφή προς το εφικτό ήταν απόφαση ειρήνης, γιατί μόνο με ειρηνικά μέσα και συνεννόηση με την τουρκική μειονότητα μπορούσε να επιτευχθεί. Θα ήταν μια λύση συμβιβασμού και ειρηνικής διευθέτησης του Κυπριακού.

Ο Μακάριος φυσικά απευθύνθηκε προς τον κυπριακό Ελληνισμό και ζήτησε έγκριση της απόφασής του. Προκήρυξε προεδρικές εκλογές με διακηρυγμένο πρόγραμμά του την επιδίωξη του εφικτού. Η συμμετοχή του λαού ήταν εντυπωσιακή. Το 93% πήρε μέρος στην εκλογική διαδικασία και ποσοστό 96% ψήφισε τον Μακάριο, ενέκρινε δηλαδή την απόφαση για στροφή προς το εφικτό.

Είναι σημαντικό να δούμε πώς αντιμετώπισαν την απόφαση του Μακαρίου και του λαού μερικοί από τους σημερινούς μετέχοντες στην πλατφόρμα «Απόφαση Ειρήνης». Αυτοί που σήμερα αποδέχονται δηλαδή μια λύση ΔΔΟ, σύμφωνα με τις τουρκικές προδιαγραφές που αποδέχτηκε η πλευρά μας ως σήμερα, για χάρη της ειρήνης. Ο ετεροβαρής συμβιβασμός και η υποταγή στις τουρκικές απαιτήσεις είναι γι’ αυτούς απόφαση ειρήνης.

Μερικοί από τους πρωτεργάτες της «απόφασης ειρήνης» του 2019, το 1968 είχαν μια εντελώς διαφορετική άποψη. Παρέμειναν φανατικά προσηλωμένοι στη λύση του ευκταίου και έγιναν φανατικοί πολέμιοι του Μακαρίου και της πολιτικής του. Ταυτίστηκαν με την πολιτική των φανατικών αντιπάλων του Μακαρίου, που τον πολεμούσαν με κάθε μέσο, κυρίως παράνομο, και με τρομοκρατικές και ένοπλες ενέργειες. Τελικά έγιναν όργανο της χούντας, που διενήργησε το πραξικόπημα και απέκτησαν εσαεί τον τίτλο του «νεκροθάφτη της ενώσεως».

Σήμερα παρουσιάζονται υπέρμαχοι του συμβιβασμού της παράδοσης. Της αποδοχής απαράδεκτων όρων και συμφωνιών για επίτευξη λύσης. Θεωρούν ότι η στάση τους αποτελεί απόφαση ειρήνης, που θα φέρει τη λύση και την επανένωση. Εμείς λέμε ότι μπορεί να φέρει και την ένωση με την Τουρκία. Γι’ αυτούς, όμως, αποτελεί «απόφαση ειρήνης» με οποιοδήποτε τίμημα.

Άνθρωποι αντίθετων ιδεολογιών, πολιτικού παρελθόντος, αντίπαλων κομμάτων, πρώην δήθεν ενωτικοί, υποστηρικτές και αντίπαλοι της χούντας και του πραξικοπήματος έχουν βρει κοινό παρονομαστή στην «απόφαση ειρήνης». Είναι ο έρωτάς τους για το σχέδιο Ανάν, το οποίο υποστήριξαν με πάθος και συνέπεια, είτε για να αποφύγουμε τη «μικρασιατική καταστροφή», είτε για να πολεμήσουν τον Τάσσο, είτε γιατί έτσι ήταν και είναι η ιδεολογία τους.

Οι δημιουργοί του σχεδίου Ανάν έχουν ήδη παραδεχθεί ότι «υπήρξαν απερίσκεπτα γενναιόδωροι προς τους Τούρκους» (Χάνεϊ) και ότι το σχέδιο Ανάν ήταν «δώρο προς την Τουρκία» (Ντ. Φριντ). Με αυτό τα έδωσαν όλα στην Τουρκία για να πετύχουν τα ανταλλάγματα που ήθελαν. Αυτοί, όμως, ατού. Παραμένουν φανατικοί στις θέσεις τους για τη ΔΔΟ, χειρότερη και από αυτήν που προνοούσε το σχέδιο Ανάν. Η συνεχής προσήλωσή τους σε αυτό δεν αποτελεί αντικείμενο πολιτικής ανάλυσης. Χρειάζεται μάλλον ψυχανάλυση. Και τους ρωτούμε:

Με την απόφαση ειρήνης αποδέχονται κατάργηση της Κ.Δ.; Αποδέχονται νομιμοποίηση του κατοχικού μορφώματος και των παράνομων συμβάσεών του, αναβάθμισή του σε κράτος και μαζί με την καταργημένη Κ.Δ. να γίνουν συνιστώντα κρατίδια της Κ.Δ.;

Αποδέχονται την αντικατάσταση του εμβλήματος και της σημαίας της Κ.Δ. με νέα σημαία και έμβλημα της Δ.Δ.Ο.;

Αποδέχονται τα δύο κρατίδια να έχουν δύο διαφορετικούς κωδικούς διεθνούς τηλεφωνίας; Εμείς το 357+ και το τουρκικό κρατίδιο τον κωδικό της Τουρκίας 090; Γιατί, πολλά άλλα, που είναι πιο οδυνηρά και απαράδεκτα, τα έχουν ήδη αποδεχθεί.

Αναμένουμε απάντησή τους και ελπίζουμε να είναι σαφής και ειλικρινής.