Εθνική ενότητα με ή χωρίς Νετανιάχου;
Μόνο ένα δεδομένο υπάρχει για την επόμενη κυβέρνηση στο Ισραήλ. Ο Πρωθυπουργός θα είναι ο Βενιαμίν. Άγνωστο αν θα είναι ο Νετανιάχου ή ο Γκαντς. Κανένας από τους δυο δεν μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση, καθώς μαζί με τους συμμάχους τους δεν φτάνουν τον πολυπόθητο αριθμό των 61 εδρών
Καθόλου εύκολα δεν είναι τα πράγματα για σχηματισμό κυβέρνησης στο Ισραήλ και, παρά το γεγονός ότι η ακυβερνησία δεν έχει επηρεάσει τη διεθνή εικόνα της χώρας, το πολιτικό αδιέξοδο μοιάζει να γιγαντώνεται. Ο Πρόεδρος της χώρας, Ρούβιν Ρίβλι, έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Βενιαμίν Νετανιάχου, καθώς, μετά την τελική καταμέτρηση των αποτελεσμάτων των εθνικών εκλογών, εξασφαλίζει μαζί με τους υποστηρικτές του 1 έδρα περισσότερη από τον Μπένι (Βενιαμίν) Καντς.
Τώρα πια ο «Μπίμπι» Νετανιάχου έχει στη διάθεσή του 15 μέρες για να καταφέρει να πείσει τον Μπένι ή τον Λίμπερμαν, ή και τους δύο, για τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Το διακύβευμα, ωστόσο, είναι ποιος θα κάτσει στον πρωθυπουργικό θώκο.
Σημαντικό βήμα
Το πρώτο σημαντικό βήμα για τον σχηματισμό κυβέρνησης στο Ισραήλ έχει ήδη γίνει, από την πρώτη συνάντηση των δύο Βενιαμίν, του Λικούντ και του Μπλε-Λευκού. Δεδομένου ότι οι 10 από τους 54 βουλευτές που στηρίζουν τον Γκαντς έχουν ήδη δηλώσει πως δεν θα στηρίξουν την κυβέρνησή του, τις περισσότερες πιθανότητες να παραμείνει στον πρωθυπουργικό θώκο και να πείσει για εθνική ενότητα έχει, εκ των πραγμάτων, ο Νετανιάχου. Οι δύο πλευρές είναι πλέον σε συζητήσεις, τεχνοκρατικού χαρακτήρα, προκειμένου να συμφωνήσουν τον διαχωρισμό των εξουσιών και των ρόλων, αλλά και τη στρατηγική που κάθε πλευρά θέλει να ακολουθήσει, ώστε να γίνει εφικτή η συνεργασία. Την επόμενη εβδομάδα αναμένεται πως στο «παιχνίδι» του διαλόγου θα μπει και ο Άβιγκτορ Λίμπερμαν, ο οποίος από την πρώτη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων κάλεσε «Μπίμπι» και «Μπένι» σε σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Οι τρεις μαζί θα μπορούσαν να έχουν απέναντί τους της «Ενωμένη λίστα» των αραβικών κομμάτων, η οποία για πρώτη φορά έχει αναδειχθεί σε τρίτη δύναμη της Κνεσέτ και έχει 13 βουλευτές. Αρχικά, το Αραβικό σχήμα είχε δηλώσει πως θα στήριζε τον Γκαντς, στην πορεία τα δεδομένα άλλαξαν.
Κύπρος και Ελλάδα
Τα τελευταία τρία χρόνια οι σχέσεις του Ισραήλ με την Κύπρο και την Ελλάδα έχουν αναπτυχθεί σε ιδιαίτερα μεγάλο βαθμό και η συνεργασία μεταξύ των τριών χωρών βρίσκεται στα καλύτερα επίπεδα της -φιλικής παραδοσιακά- ιστορίας τους. Ο Βενιαμίν Νετανιάχου ήταν πρωτοστάτης των εξελίξεων και η επανεκλογή του διασφαλίζει τη συνέχιση των κομβικής σημασίας σχεδιασμών. Στην πραγματικότητα η εξωτερική πολιτική που εφαρμόζει το Ισραήλ παραμένει σταθερή όλα τα χρόνια και δεν αλλάζει αναλόγως ηγεσίας, η επανεκλογή Νετανιάχου ωστόσο αναμένεται να βοηθήσει στην πιο γρήγορη επίτευξη των στόχων, αφού μετεκλογικά θα θέλει να μετατοπίσει την προσοχή από το εσωτερικό -όπου έχει αναταράξεις- στο εξωτερικό όπου σημειώνει επιτυχίες.
Το Παλαιστινιακό
Ανενόχλητος αναμένεται να συνεχίσει και τη σκληρή πολιτική του στο παλαιστινιακό ζήτημα, αν πράγματι παραμείνει στον πρωθυπουργικό θώκο και μάλιστα ο Άβιγκτορ Λίμπερμαν, που θα έχει ρόλο ρυθμιστή στην ενδεχόμενη κυβέρνηση εθνικής ενότητας, θα απαιτεί ακόμη μεγαλύτερη αυστηρότητα. Σε περίπτωση δε που ο Γκαντς όντως είναι μέλος της κυβέρνησης, ενδιαφέρον θα έχει πώς θα κινηθεί ο Νετανιάχου σε σχέση με τις εξαγγελίες για επέκταση της παράνομης ισραηλινής κυριαρχίας στα εδάφη της Δυτικής Όχθης με την ανάπτυξη νέων εποικισμών και την προσάρτηση της Κοιλάδας του Ιορδάνη.
Οι σχέσεις με τον σύμμαχο Ντόναλντ Τραμπ δεν αναμένεται να αλλάξουν, όποια κι αν είναι η εξέλιξη, άγνωστο ωστόσο είναι αν θα κορυφωθεί η πίεση προς τον παλαιστινιακό παράγοντα, ώστε με χειρουργική μαεστρία να οδηγήσει σε αποδοχή της συμφωνίας του αιώνα.
Οι σχέσεις με την Τουρκία
Όποιος κι αν είναι στον πρωθυπουργικό θώκο του Ισραήλ, με όποια συμμαχία και συνεργασία, πλην της Αραβικής, δεν αναμένεται να επιδιώξει αναθέρμανση των σχέσεων με την Τουρκία. Αν και στο εμπορικό κομμάτι γίνονται προσπάθειες, προς το συμφέρον των δύο χωρών, φαίνεται πως το Ισραήλ γνωρίζει καλά πως ο πνεύμονάς του είναι η Κυπριακή Δημοκρατία. Εδώ και καιρό αναζητούσε συμμαχίες στρατηγικού βάθους, προκειμένου να θωρακίσει την ασφάλειά του, αλλά και τη στρατηγική του ισχύ.
Το 1993 προσπάθησε άλλωστε να συνάψει στρατηγική συμφωνία με την Ελλάδα, όμως τίποτα ωφέλιμο δεν προέκυψε, κυρίως λόγω της επιφυλακτικής, σχεδόν εχθρικής, στάσης που διατηρούσε η Ελλάδα. Το Ισραήλ ωστόσο δεν έκλεισε την πόρτα, έχοντας βαθιά γνώση πως ο χώρος δυτικά του Ισραήλ -η Ανατολική Μεσόγειος, η Κύπρος αλλά και τα ελληνικά νησιά, κατά βάση τα Δωδεκάνησα και η Κρήτη- είναι απολύτως απαραίτητος για την αμυντική του θωράκιση και τη στρατηγική του αποτροπή.
Παράλληλα έχει ήδη επιλέξει τους νέους συμμάχους του στην περιοχή, με πιο βασικούς τους Κούρδους, με τους οποίους διατηρεί εξαιρετικές σχέσεις. Έχει δημιουργήσει ακόμη μια ισχυρή συμμαχία με την ηγέτιδα δύναμη του Σουνιτικού κόσμου, τη Σαουδική Αραβία, μαζί με την Αίγυπτο και τα ΗΑΕ, που εκτός από τα οικονομικά συμφέροντα τούς συνδέει και η αντι-ιρανική πολιτική τους.
Αυτά τα δεδομένα, παράλληλα με το γεγονός ότι ο Ερντογάν αναδεικνύεται σε προστάτη των Παλαιστινίων, δημιουργούν περισσότερα εμπόδια στην αποκατάσταση των τεταμένων σχέσεων. Η εμπιστοσύνη έχει πλέον χαθεί και η εθνική στρατηγική του Ισραήλ έχει οριστικοποιήσει την πορεία της.
