Η δεοντολογία για τις εξετάσεις τετραμήνων

Το μέγα θέμα που απασχόλησε όσους έχουν σχέση με την εκπαίδευση και ιδιαίτερα με τη Μέση Εκπαίδευση υπήρξε το θέμα των εξετάσεων των τετραμήνων. Το θέμα ταλαιπώρησε επί μακρόν τη Βουλή, το ΥΠΠΝ, τους εκπαιδευτικούς Μέσης, την ηγεσία των γονέων Μέσης, τους μαθητές και γενικά την κοινή γνώμη. Υπήρξε έντονη αντιπαράθεση σε θεσμικό αλλά και προσωπικό επίπεδο. Τελικά το θέμα των εξετάσεων ρυθμίστηκε με νόμο της Βουλής κι έτσι όλοι αναγκάστηκαν να αποδεχτούν την εφαρμογή του νόμου.

Η διεξαγωγή των εξετάσεων των τετραμήνων έχει πραγματοποιηθεί. Και αυτή η εξέλιξη απoτέλεσε τον καταλύτη για το θέμα. Η εμπειρία που απέκτησαν όλοι οι ενδιαφερόμενοι και εμπλεκόμενοι έχει δημιουργήσει μια πραγματική εικόνα για τις εξετάσεις και έχει δείξει τις αδυναμίες και τα προβλήματα του θεσμού. Και τώρα όλοι έχουν αποδεχτεί να υποβάλουν και να μελετήσουν εισηγήσεις για βελτίωση του θεσμού, αλλά κυρίως της εκπαιδευτικής διαδικασίας και των αποτελεσμάτων της. Το θέμα, δηλαδή, μπήκε σε μια ομαλότητα και όλοι φαίνεται ότι θα εργαστούν, για να επανέλθει η ομαλότητα και να ομαλοποιηθούν οι σχέσεις του ΥΠΠΝ και των καθηγητών.

Αυτήν τη χρονική περίοδο της ομαλότητας και της συνεργασίας των ενδιαφερομένων, αντί της έντονης αντιπαράθεσης, είναι ευκαιρία να εκφράσουμε μερικές γενικές σκέψεις και απόψεις για το θέμα. Αυτές οι σκέψεις είναι αποτέλεσμα των γεγονότων που παρακολουθήσαμε και των έντονων αντιπαραθέσεων, που κινδύνευσαν να εκτροχιάσουν ένα απλό για την εκπαίδευση θέμα, τη διενέργεια εξετάσεων για αξιολόγηση των μαθητών. Δεν θα εκφέρουμε γνώμη και άποψη για την ουσία του θέματος, γιατί δεν έχουμε ούτε τη γνώση, ούτε την κατάρτιση, ούτε την εμπειρία, ώστε να έχουμε και τεκμηριωμένη άποψη. Εμείς απλώς θα καταγράψουμε μερικές σκέψεις, που έχουν σχέση με τη δεοντολογία για την αντιμετώπιση του θέματος.

Πρώτη σκέψη είναι ότι για την αξιολόγηση των μαθητών, της οποίας οι εξετάσεις είναι μία πτυχή, πρέπει να έχουν λόγο οι αρμόδιοι για το θέμα. Και αρμόδιοι είναι οι ειδικοί για την αξιολόγηση ακαδημαϊκοί, οι προσοντούχοι αξιωματούχοι του ΥΠΠΝ και οι προσοντούχοι και έμπειροι εκπαιδευτικοί. Συμβουλευτικό ρόλο πρέπει να έχουν οι καθηγητές που θα εφαρμόσουν την καινοτομία, οι συνδικαλιστές για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα και τα κεκτημένα τους, οι γονείς και οι μαθητές ως επηρεαζόμενοι. Συντονιστής όλων πρέπει να είναι ο Διευθυντής Μέσης και για την οριστικοποίηση των αποφάσεων πρέπει να δώσει τη δική του θέση, ως πολιτικός προϊστάμενος του Υπουργείου και εκπρόσωπος της εκτελεστικής εξουσίας, ο Υπουργός Παιδείας.

Στην αντιμετώπιση του θέματος, όμως, εμείς οι πολίτες είδαμε μιαν έντονη αντιπαράθεση ανάμεσα στον Υπουργό και την ηγεσία της συνδικαλιστικής ΟΕΛΜΕΚ ακόμα και επί προσωπικού επιπέδου. Είδαμε τις ηγεσίες των οργανωμένων γονιών να έχουν έντονη άποψη και να διαμεσολαβούν ανάμεσα στον Υπουργό και τους συνδικαλιστές και προσπάθεια των δυο να πάρουν με το μέρος τους την ηγεσία των γονιών. Είδαμε τους μαθητές να οργανώνονται με εμφανή την έξωθεν καθοδήγηση, για να επιβάλουν με μέτρα την κατάργηση των τετραμήνων. Είδαμε συνδικαλιστές και μαθητές να οργανώνουν κοινό μέτωπο για κατάργηση των τετραμήνων. Και όλα τούτα με προσπάθεια ανάμειξης της πολιτικής και των πολιτικών σε ένα καθαρά εκπαιδευτικό θέμα.

Από όλη τη διαδικασία ήταν απόντες οι ειδικοί τεχνοκράτες και ακαδημαϊκοί, που έπρεπε να είχαν καθορίσει και να δώσουν τα φώτα τους για τον καταρτισμό αυτής της πτυχής αξιολόγησης των μαθητών. Είδαμε ακόμα τον καθ’ ύλην αρμόδιο συντονιστή, δηλαδή τον διευθυντή Μέσης Παιδείας, να βρίσκεται συνεχώς στο περιθώριο και να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα, στα οποία κύριο λόγο είχαν ο Υπουργός και τα πρωτοπαλλήκαρα της κάθε αρμόδιας ή αναρμόδιας για το θέμα ομάδας.

Σε αυτό το μοτίβο της εξέτασης του θέματος θα μπορούμε να πούμε πολλά. Όμως δεν είναι απαραίτητο σ’ αυτό το άρθρο. Θα πούμε μόνον επιγραμματικά τούτα. Η παιδεία και η εκπαίδευση των παιδιών δεν είναι θέματα για τα οποία πρέπει να αποφασίζουν οι συνδικαλιστές και οι πολιτικοί. Και η αξιολόγηση των παιδιών και οι εξετάσεις δεν είναι θέματα για να αποφασίσουν οι γονείς και οι μαθητές και προπάντων οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των εκπαιδευτικών. Οι τεχνοκράτες της εκπαίδευσης και οι προσοντούχοι εκπαιδευτικοί, αυτοί πρέπει να έχουν τον πρώτο λόγο.

Η παρακμή της σημερινής κοινωνίας σε όλους τους τομείς μπορεί να ελπίζει σε ανάκαμψη μόνο με σωστή επένδυση στην παιδεία, που όλοι πρέπει να την υπηρετούν, ο καθένας με τον σωστό ρόλο του.