Το «Κράτος του Θεού»…
Η Πολιτεία που έφερε στην Κύπρο ο Μακάριος το 1960, έπαυσε να υπάρχει το 1963. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος την διέλυσε με πράξεις και παραλείψεις του. Ο Μαραθωνοδρόμος τού «Νενικήκαμεν» των Συμφωνιών της Ζυρίχης, μας οδήγησε σε αλλεπάλληλες ήττες. Ο ζηλωτής του «Κράτους του Θεού» συσσώρευσε, με τη διαχείριση της Κυπριακής Πολιτείας, αίμα, ερείπια, διχοτομήσεις, Πολιτικά Αδιέξοδα, Ψυχικά και Εθνικά δράματα…
Το «Κράτος του Θεού» έχει πλέον ερειπωθεί όχι μόνο Εθνικά και Πολιτειακά. Έχει ερειπωθεί και Ηθικά. Είναι διαβρωμένο και διεφθαρμένο από Πάνω μέχρι Κάτω... Υπάρχουν, ασφαλώς, εξαιρέσεις. Δυστυχώς, όμως, ο ρόλος των εξαιρέσεων είναι να επιβεβαιώνουν την ύπαρξη του Κανόνα. Και ο Κανόνας της κυπριακής ζωής και Κοινωνίας είναι η διαφθορά. Μια διαφθορά που έγινε πιο καταστροφική, γιατί συσσωρευόταν για χρόνια χωρίς αντιστάσεις…
Η διαφθορά στην ευρύτερή της έννοια και στη βαθύτερή της διάσταση έχει πλέον αγγίξει και τους κλώνους και τους κορμούς και τα φύλλα και τις ρίζες του Κυπριακού Ελληνισμού. Το «Κράτος του Θεού» και η Κοινωνία αυτού του Κράτους φωτογραφίζονται και ακούονται σήμερα με τρόπους και επιδόσεις που προκαλούν Ντροπή, Ατίμωση, Εξευτελισμό, Αναξιοπιστία. Εντός και εκτός Κύπρου, οι Έλληνές της περπατούν πλέον στα Εθνικά και Ψυχικά Ερείπια. Περπατούν και σέρνονται σαν γλοιώδη γεννήματα της αποπνικτικής διαφθοράς.
Το «Κράτος του Θεού» έχει ήδη μετουσιωθεί σε χάος Πολιτειακής κατάτμησης. Σε πολιτική συμφεροντολογική μικροπολιτική. Σε κοινωνική αήθεια και ασυδοσία. Σε Εθνική σήψη. Αυτό το Κράτος το κυβερνούν ακόμα ηγέτες που εναβρύνονται να λέγουν ότι υπάρχουν και εργάζονται για τον Λαό, ενώ τον διαφθείρουν και τον λεηλατούν… Ηγέτες που φωνάζουν ότι αναλίσκονται για την ευημερία και την πρόοδο και την ευτυχία του Κυπριακού Ελληνισμού, ενώ τον προετοιμάζουν για νέες συμφορές.
Δυστυχώς, η εικόνα είναι φρικιαστική για όσους έζησαν την παλαιότερη ωραία Κύπρο. Την Κύπρο που δεν άγγιξε η κατάρα της οικονομικής απληστίας και της διεφθαρμένης θεσμικής και άλλης εξουσίας. Η ζωή έγινε πλέον μαρτυρική στην Κύπρο. Πολιτικοί ηγέτες εμπαίζουν, εξαπατούν, στην πλειονότητά τους, τον Λαό. Αναμειγνύονται σε όλες τις πτυχές και σε όλα τα επίπεδα της διεφθαρμένης, πλέον, κυπριακής ζωής. Είναι όλα αυτά τα γεγονότα τιμωρία (για τις αμαρτίες) των παλαιών και των νεότερων γενιών των Ελλήνων της Κύπρου; Είναι τιμωρία Θεϊκής προέλευσης; Ήταν, αποδεικνύεται, Ιστορική ύβρις η επαγγελία δημιουργίας του «Κράτους του Θεού» μέσω της Ζυριχικής Πολιτείας. Μια επαγγελία υβριδικού θριάμβου, η οποία εξελίχθηκε σε Πολιτειακή και Κοινωνική Κόλαση...
Και τώρα; Η Κύπρος είναι μόνη. Δεν διαθέτει Στρατό πειστικό. Δεν διαθέτει Οικονομική Δύναμη. Δεν διαθέτει Ισχυρή Διπλωματία. Δεν διαθέτει Συμμάχους έτοιμους να τη συνδράμουν στην τελική κρίσιμη ώρα που φθάνει. Ο Λαός δεν είναι ορθώς ενημερωμένος. Η ηγεσία δεν είναι ορθώς καταρτισμένη, αξιόπιστη και αποτελεσματική. Πώς θα σωθεί η Κυπριακή Πολιτεία; Πώς θα διατηρηθεί ο Κυπριακός Ελληνισμός στον μη καθαρό ΧΩΡΟ που του απέμεινε; Ποιος θα τον βοηθήσει και ποιος θα τον προστατεύσει; Πάνω σ’ αυτά τα ερωτήματα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, προφανώς, δεν πρέπει να κοιμάται…
