Ναυτική αναμέτρηση στο Αιγαίο και αλλαχού, απανταχού

Γνωρίζει η Iστορία τον εαυτό της. Και είναι συνεπής προς αυτόν. Συνέπεια που διδάσκει και σε όσους θέλουν να την ξεχνούν, αγνοούν ή παραβλέπουν. Από τον καιρό των Σαλαμινομάχων στους Πέρσες του Αισχύλου μέχρι τον Κουντουριώτη της ναυμαχίας της Λήμνου και τον θρασύ σήμερα καπετάνιο της ομώνυμης φρεγάτας Λήμνου, από την Αρτεμισία έως την Μπουμπουλίνα, από τον θαλασσόλυκο Παπανικολή στον Δεύτερο Μεγάλο Πόλεμο έως τα σημερινά αόρατα ελληνικά υποβρύχια φαντάσματα του Αιγαίου, από τον ναυπηγό Οδυσσέα στο έψιλον της Οδύσσειας μέχρι τα καραβοστάσια των νησιών μας και τους ναυπηγούς του (φευ, υποαξιοποιημένου σήμερα) Σκαραμαγκά, έχουν να αντλούν από την μακρά ιστορία μας παραδείγματα και θαρραλέες εμμονές οι ναυτικοί μας φύλακες, θαλασσοκράτορες του Αιγαίου. Και να θυμίζουν στους νεωστί θαλασσινούς από τις στέπες της Ασίας τον αρχαίο οιωνό του «αν ορώμεν Αιγαίον νεκροίς», διεμβολίζοντας τις ναυαρχίδες τους λαβωμένες πίσω από κει που ήρθαν. Είναι άλλωστε μία ειρωνεία της ιστορίας ότι, σε εποχές όταν τα πλοία έχουν μετατραπεί σε πλωτές βάσεις εκτόξευσης πυραύλων, η τελευταία σημαδιακή νίκη ελληνικού πλοίου πάνω σε ασιατική φρεγάτα ήρθε με τον αρχαίο τρόπο των Σαλαμινομάχων, με διεμβολισμό της δηλαδή από την σαν κουρούνα πλώρη - νηυσίν κορωνοίσιν - του ελληνικού πλοίου στα αχαμνά του τουρκικού.

Θα έχουμε πόλεμο με την Τουρκία; Επιμένει το ερώτημα και εντείνεται από τις κινήσεις των Τούρκων και τις διαφαινόμενες προετοιμασίες του τουρκικού πόπουλου από τον σουλτάνο Ερντογάν. Μαστιγώνει τρις τον Ελλήσποντο ο νέος Ξέρξης των Ασιατών, και γαβγίζει σκληρές προειδοποιήσεις και απειλές με τα flatus vocis των αερολογιών του, αφιονίζοντας τον ίδιο τον εαυτό του στις τυφλές εκείνες αλαζονείες που έφεραν τον περσικό στόλο στα βάθη του Σαρωνικού. Μυρίζει μπαρούτι η εποχή κι η διαφαινόμενη αναμέτρηση φέρνει ακριβώς σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης κι εμβριθή άρθρα αναλυτών στις εφημερίδες (αναμετρήσεις των αντίστοιχων στρατιωτικών οπλοστασίων και εξοπλισμών των αντιμαχομένων).

Η πατρίδα του γαλάζιου ενάντια στην «γαλάζια πατρίδα» της νεο-οθωμανικής Τουρκίας

Τραγική ειρωνεία για την Ελλάδα και την Κύπρο αποτελεί το γεγονός ότι η μεγαλύτερη ήττα του Ελληνισμού στην νεότερη ιστορία του, που είναι η προδοσία και παράδοση της Κύπρου, απετέλεσε και την γενεσιουργό αιτία κι αφορμή για την 'αναγέννηση', την εξοπλιστική, εκσυγχρονιστική κι εκπαιδευτική μεταμόρφωση ενός τουρκικού στρατού που η εισβολή έδειξε σε ανεκδιήγητο μαύρο χάλι. Δεκαέξι χιλιάδες νεκροί σε ένα αναμενόμενο 'περπάτημα' των εισβολέων στην ανοχύρωτη, παραδομένη από την προδοσία της χούντας, της CIA και των Βρετανών, αφοπλισμένη Κύπρο και στρατιωτικές νίλες όπως οι εκατοντάδες νεκροί τους από 70 ΕΛΔΥΚάριους στην μάχη του αεροδρομίου, το ένα ΠΑΟ του λοχαγού -ιλάρχου Μπικάκη να τρέπει σε φυγή την ίλη αρμάτων που θα κατελάμβανε από τα δυτικά την μισή, ελεύθερη τώρα, Λευκωσία, τα είκοσι χαμένα αεροοσκάφη... χωρίς αντίπαλη αεροπορία και η βυθισμένη από δικά τους αεροσκάφη ναυαρχίδα του στόλου τους, το αντιτορπιλικό Κοτζάτεπε, με πλήρωμα τριακοσίων και μαζί τον ναύαρχο των ναυτικών δυνάμεων της εισβολής, δεν είναι ακριβώς σελίδες δόξης.

Αντίθετα, διαγράφει το μέγεθος της χουντικής προδοσίας σε μια εισβολή που παρακολουθούσε από το περισκόπιο του υποβρυχίου του στα νερά βορείως της Κύπρου ο ναύαρχος Αραπάκης, χωρίς να στείλει τρεις τορπίλες να την σταματήσει εν τη γενέσει της - κι έγραψε και βιβλίο ο άθλιος - το διαβάσαμε - ξετσίπωτα επιχειρώντας να εξηγήσει τα αδικαιολόγητα, ή να καθησυχάσει την ένοχη συνείδησή του. Εντολές αναδίπλωσης είχε κι ο στρατηγός Κατσιμήτρος στο αλβανικό μέτωπο, τις παρήκουσε βλέποντας τα εχθρικά άρματα κι έγραψε τις πιο ένδοξες σελίδες της σύγχρονής μας ιστορίας: "Τι να υποχωρήσω'; Ιδώ τους είχα, τους τσάκισα!", ακούσαμε τον ίδιο τον ατσίδα Ηπειρώτη, σε τηλεοπτική συνέντευξη, φοιτητές στην Αθήνα το 1977. Δεν φάνηκες Κατσιμήτρος, άθλιε Αραπάκη, Εφιάλτης εδείχθης...

Η αναφορά στο 'ανενεργό', φευ, ελληνικό υποβρύχιο στις θάλασσες της Κύπρου το ‘74 φέρνει το θέμα μας σε σημερινές αναμετρήσεις του ελληνικού ναυτικού προς το ραγδαία εξοπλιζόμενο τουρκικό ναυτικό της νεο-οθωμανικής Τουρκίας. Αποφασιστικό το ελληνικό ναυτικό βρέθηκε στο Καστελόριζο και έτρεψε πίσω στον ναύσταθμο του Ακσάζ τον τουρκικό στόλο που είχε ανοιχτεί από ελληνικά στο Καστελόριζο. Πρώτο έσπευσε και θεάθηκε, η μάλλον δεν θεάθηκε, το... αόρατο πυραυλοφόρο ηλεκτροκινούμενο υποβρύχιο από τα τέσσερα υπερσύγχρονα πυραυλοφόρα υποβρύχια που αγοράστηκαν από την Γερμανία και θα αποτελούν την ραχοκοκαλιά του υποβρυχίου στόλου των νεότευκτων οκτώ υποβρυχίων, που αντικαθιστούν τον ήδη μεγάλο αριθμό των 11 υποβρυχίων του ελληνικού στόλου. Το πρώτο νέο αυτό υποβρύχιο πήρε το όνομα Παπανικολής για να απαθανατίσει την ένδοξη ιστορία του υποβρυχίου Παπανικολής στην Αδριατική θάλασσα και την ανατολική Μεσόγειο στον ελληνοϊταλικό και τον αντιναζιστικό συμμαχικό πόλεμο στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Η προσπάθεια της Τουρκίας για ανάδειξη σε περιφερειακή δύναμη θα ήταν αναμενόμενο να προκαλέσει αντιδράσεις από τις γειτονικές χώρες, και μάλιστα ιδιαίτερα ανάμεσα σε αυτές με παρόμοιες ηγεμονικές βλέψεις και δυνατότητες επιρροής στον χώρο τους, όπως η Συρία ανάμεσα στις αραβικές χώρες, το Ιράν στην κεντρική Ασία, η Ουκρανία στη Μαύρη θάλασσα, το Καζακστάν στην Κεντρική Ασία, η Ρωσία στην περιοχή του Καυκάσου, την κεντρική Ασία, η Ελλάδα στα Βαλκάνια. Σε αυτό το περιβάλλον η Τουρκία έτρεψε στη βάση ενός μακροπρόθεσμου στρατηγικού σχεδιασμού. Έχτισε συμμαχίες με τις δυνατότερες από αυτές τις χώρες, προβάλλοντας την στρατιωτική της δύναμη σε επίλεκτα soft spots για να υπογραμμίσει τον ρόλο της, συνδυασμό παράλληλα με πολιτικά και διπλωματικά μέσα για διατήρηση του status quo απέναντι σε ισχυρούς αντιπάλους όπως η Ρωσία και η Ουκρανία, το Ιράν και η Συρία. Η τελευταία είδε βέβαια μία πιο ανελέητα επιθετική Τουρκία να αξιοποιεί τις διεθνείς περιστάσεις αποδυνάμωσης της Συρίας με παρέμβαση στον εμφύλιο πόλεμό της και εισβολή, ενώ παρόμοια γεωστρατηγική λεία διεκδίκησε παράλληλα η Τουρκία στο απότοκο της εφαρμογής της πολιτικής των Αμερικανών νεοσυντηρητικών neo cons με πολιτικές υπονόμευσης, subversion, και διάλυσης των αραβικών ισχυρών χωρών, σε ένα τόξο που εκτείνεται από την Υεμένη έως την Λιβύη.

Θερμά αέρια κι η «διαστολική» διά του στόλου Τουρκία

Μια πιο ανοιχτά επιθετική πολιτική εφήρμοσε η Τουρκία ενάντια σε αντιπάλους όταν μάλιστα έχει φροντίσει με καλοσχεδιασμένη μακροπρόθεσμη διπλωματική πίεση να αποκτήσει ερείσματα, προβάλλοντας π.χ. ζητήματα μειονοτήτων ή συνοριακών διαφορών και γκριζοποίησης των διεκδικούμενων. Θα περιγράφαμε την πολιτική αυτή επέκτασης της Τουρκίας ως στρατηγική του θερμού αερίου. Μια συνεχής διαστολική πίεση ώσπου να συναντηθεί ένας σταθερός τοίχος, μια σκληρή αντίσταση. Απέναντι σε αυτούς τους μαλακούς όπως αντιλαμβάνεται γείτονες εφαρμόζει μια επιθετική τακτική χωρίς όμως να παίρνει μεγάλα ρίσκα εκτός κι αν είναι σίγουρη για την επιτυχημένη έκβαση των ενεργειών της, όπως είχε προετοιμάσει τα πράγματα στην Κύπρο το ‘74 ή με τη Συρία. Επιθετική συμπεριφορά διαφόρων βαθμίδων ακολουθεί η Τουρκία απέναντι στην Ελλάδα (Θράκη, Αιγαίο, Κύπρος), την Αρμενία και το Ιράκ, όπου φαίνεται να εποφθαλμιά τις πηγές του πετρελαίου στο Κιρκούρκ, ίσως με τη δημιουργία προτεκτοράτου, ίδε τουρκοκυπριακό πελατειακό "κράτος" στην Κύπρο. Έναντι της Ελλάδος επισείεται ως μόνιμη απειλή το ενδεχόμενο μιας πολεμικής σύρραξης, όταν και εάν οι συνθήκες ισορροπίας δυνάμεων το επιτρέψουν, με πιο πιθανή στρατηγική βλέψη τη φινλανδοποίηση της Ελλάδας. Δημιουργούνται λοιπόν για την Ελλάδα και αφήνονται σαφώς να εννοηθούν από την Τουρκία ότι η απειλή αυτή είναι μόνιμη και οπορτουνιστική οδηγώντας την Ελλάδα σε μία μόνιμη κούρσα εξοπλισμών, με προοπτική εξάντλησης τής οικονομικά και πληθυσμιακά πιο αδύναμης Ελλάδας.

Χωρίς συστολή η αύξηση, λοιπόν, της τουρκικής στρατιωτικής ισχύος. Ως ύαινα για λεία όπου σπαρασσόμενες οι χώρες. Κι είναι ενδεικτική της αναβίωσης του επεκτατικού ήθους του οθωμανικού πλιάτσικου του ιμάμη χαλίφη Ερντογάν, ενώ τα ασκέρια του διαλύουν και μεταφέρουν στην Τουρκία ολόκληρα εργοστάσια από τη Συρία, η προκλητικά οθωμανική του οίηση σε δήλωσή του στην Τουρκία καθώς γράφονται αυτά - και καθώς καταρρέει στα χρέη η Τουρκία. Με τουρκικά στρατεύματα να έχουν διαβεί τα σύνορα σε κάθε μεριά του ορίζοντος, στην Συρία στο Αφρίν, στον Καύκασο στο Αρτσάχ, στο Ιράκ και στο Ιράν κυνηγώντας Κούρδους, στην Δυτική Λιβύη με τουρκική στρατιωτική βάση, με εμφατικές επενδύσεις στα Βαρώσια και προκλητικές γεωτρήσεις στην ΑΟΖ της Κύπρου και έρευνες στο ΝΑ Αιγαίο, και στην απουσία κυρώσεων από την ΕΕ, μπορεί με το θράσος του Αλή Μπαμπά στους σαράντα κλέφτες να λέει στο ασκέρι της Τουρκιάς ότι αφήνει μια Τουρκία μεγαλύτερη και χωρίς πραγματικές αντιστάσεις. Ποιος θα θελήσει να τον σταματήσει, πότε και πώς;

*Φιλόσοφος, συγγραφέας