Βουλιάζει το κράτος…
Η Βουλή καταψήφισε τους προϋπολογισμούς. Και δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν αναμενόμενο. Τώρα, η Κυβέρνηση θα πρέπει να έρθει σε συνεννόηση με τον πολιτικό κόσμο και τους πολίτες, για να εξέλθει ο τόπος από ένα νέο αδιέξοδο. Ήδη, κατρακυλούμε χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Και ο καθένας οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του. Ακροβατούμε στο χείλος του γκρεμού.
Η καταψήφιση του προϋπολογισμού είναι η κορυφή του παγόβουνου. Υπάρχουν σωρεία προβλημάτων, που αναμένουν λύσεις. Και η πολιτική ηγεσία δείχνει ανίκανη να σπάσει τα αδιέξοδα. Ο Πρόεδρος και οι συνεργάτες του αποδείχτηκε ότι είναι εγκλωβισμένοι στον λόφο τους. Η εποχή που θεωρούσαν δεδομένη την ψήφιση του προϋπολογισμού έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Την πλάκωσαν τα σκάνδαλα και η διαφθορά. Δεν ισχυριζόμαστε ότι η Βουλή και τα κόμματα είναι άμοιροι ευθυνών. Το αντίθετο. Εκείνο που αναμένει ο πολίτης είναι τον ελάχιστο σεβασμό. Από όλους. Και ο σεβασμός αυτός δεν μπορεί να προκύψει μέσα από τους ετσιθελισμούς είτε των μεν είτε των δε.
Δεν αντέχει άλλο ο πολίτης ούτε τα καμώματα, ούτε την ανευθυνότητα του κομματικού κατεστημένου. Σέβεται τις αυτονόητες εξουσίες του Προέδρου, όπως αυτές πηγάζουν από το Σύνταγμα, αλλά δεν εγκρίνει τον αυταρχισμό που προκαλεί το περί δικαίου αίσθημα. Το ίδιο ισχύει και για τη Βουλή, ειδικώς, όταν παίζει τα δικά της μικροκομματικά παιχνίδια. Και η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία απειλούν τον εύρυθμο τρόπο λειτουργίας της δημοκρατίας όταν παρεκτρέπονται. Κανείς δεν αποφασίζει και διατάζει. Η δημοκρατία επιβάλλει συναινέσεις, οι οποίες μας λείπουν. Έχουν καταπλακωθεί από τα συμφέροντα του κάθε τυχοδιώκτη.
Η προκύπτουσα κρίση είναι μια ευκαιρία για ν’ αποδείξουν τόσο η εκτελεστική όσο και η νομοθετική εξουσία ότι μπορούν να αντέξουν το βάρος της ελάχιστης υπευθυνότητας έναντι του εαυτού τους, αλλά, κυρίως, έναντι της πολιτείας και του πολίτη. Μπορούν; Αυτό είναι το ερώτημα. Οι πολίτες είναι καχύποπτοι με όσα συμβαίνουν γύρω τους. Και η απάντησή τους είναι αρνητική. Κάνεις πλέον δεν μπορεί να δικαιολογήσει όσους ασκούν εξουσία. Εμάς, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η εύρυθμη λειτουργία του κράτους. Επί τούτου, το κομματικό κατεστημένο έχει αποτύχει παταγωδώς. Κάνεις και σε κανέναν δεν μπορεί να δώσει ελαφρυντικό. Πόσω μάλλον συγχωροχάρτι.
Το κράτος βουλιάζει. Και, δυστυχώς, το κομματικό κατεστημένο μάς τραβά μαζί του στον πάτο. Οι πολίτες έχουν δίκιο να είναι και αγανακτισμένοι και θυμωμένοι. Οργισμένοι. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το αδιέξοδο που προέκυψε στον προϋπολογισμό, αλλά και η απειλή της περαιτέρω διάλυσης τόσο της κοινωνικής όσο και της οικονομικής συνοχής. Γίνεται, δε, αντιληπτό ότι οι κομματικοί μηχανισμοί είναι αδίστακτοι. Και εκείνο που έχουν στο πίσω μέρος του εγκεφάλου τους είναι η αναρρίχηση στην εξουσία και η αποκόμιση πρόσκαιρου πολιτικού οφέλους. Έχουν χάσει την αξιοπιστία τους. Έχουν χρεοκοπήσει και θέλουν πεισματικά να χρεοκοπήσουν ξανά το κράτος. Εμάς τους πολίτες. Για τους οποίους δεν δίνουν δεκάρα. Μας θεωρούν αναλώσιμους. Και εργαλεία της εξυπηρέτησης των δικών τους φιλοδοξιών και παράνομων κερδών. Θέλουν την ψήφο μας για να νομιμοποιήσουν τον διεφθαρμένο βίο τους. Και να μας κάνουν συνένοχους. Δεν θα τους περάσει.
Τώρα, όπως λένε, θα κατατεθεί νέος προϋπολογισμός στις αρχές Ιανουαρίου. Και θα είναι αντικείμενο διαλόγου. Γιατί τον Ιανουάριο; Χθες θα έπρεπε να επιλύσουν το πρόβλημα. Ακόμη και αν ψηφιστεί ο προϋπολογισμός, δεν αποκαθίσταται η τάξη και η αξιοπιστία. Ούτε κλείνουν οι πληγές. Ούτε εκλείπουν οι άθλιες μικροκομματικές σκοπιμότητες. Είναι βαθιά η σήψη. Μακάρι να έχουμε λάθος.
