Κόλαση στη Συρία: Οργανωμένο έγκλημα με απαγωγές φοιτητών

Οι περιοχές της βορειοανατολικής Συρίας μετατρέπονται σε πραγματική κόλαση, λόγω της δράσης του τουρκικού στρατού και των υπολειμμάτων των τρομοκρατών. Ενώ οι μάχες συνεχίζονται στην πόλη Idlib (Ιντλίπ) της Συρίας, ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ην. Εθνών, που είναι επιφορτισμένη με την καταγραφή όσων συμβαίνουν στην περιοχή, βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο σύνταξης έκθεσης, που αφορά στις απαγωγές προσώπων από τρομοκράτες, οι οποίοι έχουν τη στήριξη του τουρκικού στρατού.

Οι απαγωγές

Η Άγκυρα έχει επιδοθεί σ’ έναν διπλωματικό αγώνα πιέσεων για την ακύρωση της σχετικής έκθεσης. Έχουμε στην κατοχή μας στοιχεία από τους συντάκτες της έκθεσης, που αναφέρουν ότι το κείμενό της είναι σχεδόν έτοιμο αλλά συνεχίζεται η συλλογή πληροφοριών για τους απαχθέντες, που φθάνουν ως και τους 700, νέους ανθρώπους, και μάλιστα φοιτητές. Οι απαχθέντες προέρχονται κυρίως από το Idlib University και το Sham International University στην Azaz. Κάποιοι άλλοι έχουν απαχθεί από τους δρόμους της πόλης Saraqeb, η οποία βρίσκεται 15 χιλιόμετρα από την Idlib και η οποία την περασμένη Τετάρτη τέθηκε υπό τον έλεγχο του Συριακού Στρατού. Άλλοι έχουν απαχθεί από την πόλη Idlib.

Διπλωματικός αγώνας από την Άγκυρα για την ακύρωση έκθεσης για τα κατορθώματα του στρατού της στη Συρία

Αντί να επιστρέψουν οι πρόσφυγες στη Συρία, η Τουρκία ανάγκασε άλλες 290 χιλιάδες να φύγουν από τα σπίτια τους

Πώς σπάει ο μύθος για το άρθρο 51 και την αυτοάμυνα της Άγκυρας

Στρατόπεδα συγκέντρωσης

Οι τελευταίες πληροφορίες αναφέρουν ότι κάποιοι από τους απαχθέντες βρίσκονται σε αποθήκες σιτηρών στο Saraqeb και κάποιοι άλλοι στις φυλακές Alokab της πόλης Idlib. Οι απαχθέντες μεταφέρονται και σε άλλα στρατόπεδα με τη βοήθεια του τουρκικού στρατού. Εκεί αρχίζει η πλύση εγκεφάλου, οι εκτελέσεις, η παροχή ουσιών και η εν συνεχεία αποστολή τους σε επιχειρήσεις αυτοκτονίας. Σήμερα ο κύριος στόχος είναι ο ακριβής εντοπισμός ενός εκάστου και η απελευθέρωσή τους το συντομότερο. Προτού, όπως τονίζεται, να είναι αργά.

Όπως διπλωματικές πηγές αναφέρουν: «Οι Τούρκοι θεωρούν ως τρομοκράτες τους Κούρδους της Συρίας και χρησιμοποιούν τα υπολείμματα των τρομοκρατών του ISIS και της Αλ Kάιντα εναντίον των κουρδικών και συριακών πληθυσμών στην πόλη Idlib και αλλού». Και προσθέτουν: «Έτσι θέλουν να εμφανίζονται ότι έχουν άλλοθι και ότι μάχονται γενικά εναντίον της τρομοκρατίας και της ασφάλειας των τουρκικών συνόρων, επικαλούμενοι το άρθρο 51 της Χάρτας των Ην. Εθνών».

790 χιλιάδες πρόσφυγες και εποικισμός

Οι Τούρκοι, πάντως, απειλούν θεούς και δαίμονες για τη σχετική έκθεση και ισχυρίζονται ότι όσα συμβαίνουν είναι δουλειές των τρομοκρατών. Σύμφωνα με τις εκθέσεις των Ην. Εθνών, από τον περασμένο Απρίλιο, 400 χιλιάδες πολίτες έχουν μεταφερθεί από τον τουρκικό στρατό εκτός συνόρων, ενώ από την 1 Δεκεμβρίου του 2019, όταν ο τουρκικός στρατός κλιμάκωσε τις επιχειρήσεις του, 390 χιλιάδες γυναικόπαιδα αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και τις περιουσίες τους. Συνέβη, δηλαδή, το αντίθετο από αυτό που η Τουρκία υποσχέθηκε ότι θα συμβεί. Ότι, δηλαδή, με τη ζώνη ασφαλείας και την παρουσία του τουρκικού στρατού θα επέστρεφαν τουλάχιστον περί τoυς 350 χιλιάδες πρόσφυγες. Σήμερα, με τη μεγάλη φυγή υπάρχει ο κίνδυνος τουρκικού εποικισμού των περιοχών αυτών εάν η Άγκυρα κερδίσει το παιχνίδι. Οι περιοχές της βορειοδυτική Συρίας συνδέονται με την ασφάλεια της Τουρκίας. Η Άγκυρα θεωρεί ότι, εκτός των όπλων, η καλύτερη μέθοδος είναι η μεταφορά νέων τουρκικών πληθυσμών ή ο έλεγχος των ήδη υφιστάμενων. Είναι αυτό που ο Νεοκλής Σαρρής ονόμαζε ως θεωρία του ξίφους. Όταν, δηλαδή, ο τουρκικός στρατός κατακτά μια περιοχή, ο πληθυσμός είτε γίνεται δούλος και τουρκοποιείται είτε εκδιώκεται είτε αποκεφαλίζεται από το τουρκικό ξίφος και αντικαθίσταται από εποίκους. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι το εξής: Είναι πηγή ειρήνης η επιχείρηση της Τουρκίας στη Συρία ή κολάσεως και εθνοκαθάρσεως;

Το άρθρο 51 και ο Συριακός Στρατός

Οι Τούρκοι, εκτός της πολιτικής του ξίφους, συνεχίζουν να εφαρμόζουν την πολιτική του εκκρεμούς ακόμη και στο πεδίο της μάχης. Είναι, δε, πρόδηλον ότι η πολιτική του εκκρεμούς μεταφέρεται σε διπλωματικό επίπεδο, από την εφαρμογή της οποίας λαμβάνουν ανταλλάγματα, άλλοτε από τους μεν και άλλοτε από τους δε. Ενώ οι Τούρκοι περιπολούν στη ζώνη ασφαλείας με τους Ρώσους, όταν κινούνται πέραν αυτής και κτυπούν τα συριακά κυβερνητικά στρατεύματα, βρίσκουν τη Μόσχα αντίθετη και υπό διαμαρτυρία, διότι στηρίζει το καθεστώς Άσαντ. Την ίδια στιγμή που οι ΗΠΑ έχουν μια σχέση αντιπαράθεσης για διάφορους λόγους με την Άγκυρα, όταν ο τουρκικός στρατός ενεργεί σε βάρος των δυνάμεων του Άσαντ, έχει την πλήρη στήριξή τους. Η Τουρκία όπως και οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν ως συμμαχικές τους δυνάμεις τον στρατό της συριακής αντιπολίτευσης. Βεβαίως, η Άγκυρα ξεπερνά τα όρια και, ενώ στρέφεται εναντίον της κουρδικής τρομοκρατίας, υποθάλπει, ταυτοχρόνως, και στηρίζει, την τρομοκρατία του ISIS εκεί και όπου τη βολεύει. Ο τουρκικός στρατός έχει να αντιμετωπίσει, όπως ισχυρίζεται, τους Κούρδους τρομοκράτες. Πλέον, όμως, στην πόλη Saraqeb βρίσκεται σε πόλεμο με τον νόμιμο στρατό της Συρίας. Οι ΗΠΑ, πάντως, διά του Υπουργού των Εξωτερικών τους, Μάικ Πομπέο, τόνισαν ότι στηρίζουν τις δράσεις της Τουρκίας που εμπίπτουν στο άρθρο 51 της Χάρτας του ΟΗΕ για την αυτοάμυνα. Η Άγκυρα αξίωνε τη ζώνη ασφαλείας επί τη βάσει του δικαιώματος της αυτοάμυνας, ισχυριζόμενη, μεταξύ άλλων, ότι η Συρία δεν μπορούσε να εξασφαλίσει τα σύνορά της, με αποτέλεσμα να απειλείται η ασφάλεια της ίδιας της Τουρκίας από την τρομοκρατία των Κούρδων. Ο ισχυρισμός αυτός είχε γίνει δεκτός και από τις ΗΠΑ και από τη Ρωσία, η οποία, μάλιστα, ανέλαβε την ευθύνη κοινών περιπολιών με τις τουρκικές δυνάμεις στη λεγόμενη ζώνη ασφαλείας, ασκώντας από κοινού την κυριαρχία της Συρίας. Στόχος της Ρωσίας ήταν η αποτροπή μιας απευθείας εμπλοκής σε μάχες μεταξύ τουρκικού και συριακού στρατού, που θα σήμαινε την έναρξη Τουρκοσυριακού Πολέμου. Εφόσον, πλέον, ο συριακός στρατός φτάνει ώς τα σύνορά του, σημαίνει ότι μπορεί μόνος του να έχει την ασφάλειά τους. Ερώτημα: Ποιος ο λόγος της ζώνης ασφαλείας υπό την επίκληση του άρθρου 51 του Χάρτη των Ην. Εθνών;

Τα ρωσικά συμφέροντα

Βεβαίως, η Τουρκία ισχυρίζεται ότι ο στρατός του Άσαντ είναι εχθρικός και ότι υποθάλπει τους Κούρδους τρομοκράτες. Εδώ, δε, είναι που η Άγκυρα χρειάζεται τη Μόσχα για να κρατεί τον Συριακό Στρατό σε απόσταση από τα τουρκικά σύνορα. Εάν η Ρωσία δεν το πράττει, όπως θα το ήθελε η Τουρκία και επιτρέπει στον Συριακό Στρατό να καταλαμβάνει τις πόλεις πλησίον των συνόρων του, υπάρχουν δυο λόγοι: Πρώτος, στηρίζει και εξοπλίζει τους Σύρους από τη μια, αλλά και τους Τούρκους από την άλλη, ώς το σημείο που δεν πλήττονται τα ρωσικά συμφέροντα. Δεύτερος, γιατί να μην αφήνει τον τουρκικό στρατό να εμπλέκεται σε μπελάδες και να αντιμετωπίζει τον κίνδυνο κατατριβής; Ορθολογιστικά σκεπτόμενοι, η αποδυνάμωση της Τουρκίας γιατί να μη συμφέρει και τις ΗΠΑ και τη Ρωσία; Είναι πρόδηλον ότι οι σχέσεις των εμπλεκομένων μερών δεν στηρίζονται στην ηθική ή στο δίκαιο, αλλά στα συμφέροντα. Κλασικός ρεαλισμός!

Το Ισραήλ και οι S-400

Η τοπική και περιστασιακή διαφοροποίηση των συμφερόντων Τουρκίας - Ρωσίας δεν αλλάζει τα βαθύτερα συγκλίνοντα συμφέροντα των δυο χωρών σε επίπεδο ενέργειας, που αφορά στον Turkish Stream και στον πυρηνικό σταθμό στο Άκιουγιου. Ταυτοχρόνως, ας μην ξεχνούμε και τη στρατιωτική συνεργασία που αρχίζει με την πώληση των S-400 και δημιουργεί την προσδοκία αγοράς από την Άγκυρα άλλων ρωσικών εξοπλιστικών συστημάτων, εάν οι ΗΠΑ προχωρήσουν σε κλιμάκωση κυρώσεων. Αληθές είναι ότι υπάρχουν όρια στις σχέσεις Ρωσίας - Τουρκίας, που καθορίζονται από τις ΗΠΑ στην έξης έννοια: Η τουρκική οικονομία είναι ευάλωτη και εξαρτώμενη από την αμερικανική. Εάν η Τουρκία προχωρήσει πέραν των κόκκινων γραμμών, που θέτουν οι Αμερικανοί, το κόστος θα είναι περισσότερο από το όφελος. Θα ανατραπεί η πολιτική του εκκρεμούς. Υπάρχουν ακόμη δυο καθοριστικοί παράγοντες, που ρυθμίζουν τις σχέσεις Τουρκίας - ΗΠΑ σε σχέση με τη Μόσχα: 1) Η τελική ανάπτυξη και πλήρης λειτουργία των S-400. Επί τούτου, η αμερικανική κυβέρνηση πιέζεται από τις πολεμικές βιομηχανίες των ΗΠΑ με στόχο την επιβολή νέων κυρώσεων εάν το εν λόγω αντιπυραυλικό σύστημα τεθεί σε πλήρη επιχειρησιακή λειτουργία. Το σκεπτικό έχει ως εξής: Εάν δεν επιβληθούν νέες κυρώσεις και αν δεν αποτραπεί η πλήρης επιχειρησιακή λειτουργία του, θα δημιουργηθεί προηγούμενο και θα ανοίξει τρύπα στη δυτική αγορά και δη σε βάρος του αμερικανικού και ΝΑΤΟϊκού στρατιωτικού υλικού. 2) Το Ισραήλ, που απειλείται από την Τουρκία, η οποία θέλει να είναι αυτή η πρώτη περιφερειακή δύναμη.

Η όποια σύγκλιση συμφερόντων μεταξύ ΗΠΑ - Τουρκίας, στην παρούσα φάση, και ειδικότερα στη Συρία, είναι μικρότερης σημασίας από τους δυο άλλους παράγοντες, δηλαδή από εκείνους των S-400 και της τουρκικής απειλή σε βάρος του Ισραήλ. Οι δυο αυτοί παράγοντες οδηγούν σε απόκλιση συμφερόντων μεταξύ Τουρκίας - ΗΠΑ και δημιουργούν σύγκλιση συμφερόντων ανάμεσα στην Κύπρο, τις ΗΠΑ και το Ισραήλ σε ενεργειακό επίπεδο. Αυτή η ενεργειακή σύγκλιση συμφερόντων αποτυπώνεται στη στρατηγική βάση του αμυντικού άξονα των τριών αυτών χώρων, ο οποίος ταυτίζεται με την επιλογή του EastMed. Χωρίς να αποκλείεται η κατασκευή τερματικού.

Το τόξο και το εκκρεμές

Ούτως ή άλλως και σε αυτήν την επιλογή, δηλαδή του τερματικού, θα χρησιμοποιηθούν πλοία αντί του αγωγού προς την Ευρώπη, Ελλάδα και Ιταλία, γεγονός που προϋποθέτει ασφάλεια. Ως εκ τούτου, ο άξονας Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ είναι σημαντικός: α) Είτε γίνει τερματικό είτε αγωγός προς Ιταλία. β) Για το δυτικό σύστημα ασφάλειας στην περιφέρεια της Ευρασίας, κατά τρόπον ώστε να αποτραπεί ο όποιος διεμβολισμός, θα ήταν δυνατό να επιχειρηθεί από τη Ρωσία μέσω Τουρκίας στο πλαίσιο της συμμαχίας τους με το Ιράν. Τονίζεται αυτό, διότι αυτή η συμμαχία δημιουργεί ένα αμυντικό αλλά ταυτοχρόνως και ένα επιθετικό τόξο με αιχμή την Τουρκία, η οποία ως εκ τούτου αποθρασύνεται έναντι των ΗΠΑ. Και γιατί γίνεται πιο θρασεία και διεκδικητική; Διότι, αφενός, διαισθάνεται τη στήριξη της Μόσχας και, αφετέρου, την αδυναμία της Ουάσιγκτον να διαθέτει, στην παρούσα φάση, ένα αξιόπιστο εναλλακτικό ως προς την Τουρκία αμυντικό αποτρεπτικό τόξο, το οποίο να λειτουργεί ως περιφερειακό υποσύστημα ασφάλειας, όπως θα μπορούσε να ήταν αυτό της Ελλάδας, της Κύπρου και του Ισραήλ. Το τόξο αυτό θα αποφορτίσει τους Αμερικανούς από τις τουρκικές πιέσεις και εκβιασμούς και θα περιορίσει τα επιτυχή για την Άγκυρα αποτελέσματα, που έχει σήμερα η πολιτική του εκκρεμούς. Μια πολιτική, η οποία τροφοδοτεί εκείνην των απαγωγών στη Συρία και των εκκαθαριστικών δράσεων στη βάση της πολιτικής του ξίφους. Κλείνουμε, δε, με τη θέση του Υπουργού Άμυνας, Σ. Αγγελίδη, ο οποίος τόνισε την περασμένη Τετάρτη σε ημερίδα για τη Γαλάζια Πατρίδα και τους τρόπους αντιμετώπισης της τουρκικής απειλής, τα εξής: Θα ήταν αυτοκτονία εάν ο EastMed θεωρηθεί μια πρόσκαιρη επιλογή και όχι μια στρατηγική ασφάλειας… Για σε τα λέω πεθερά, για να τ’ ακούει η νύφη. Και ο νοών νοείτω.

*Δρ των Διεθνών Σχέσεων