Μια νέα παντιέρα του αγώνα μας

Το 1977 ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος είχε κάμει την αναγκαστική και οδυνηρή υποχώρηση. Είχε αποδεχτεί τη διπεριφερειακή ομοσπονδία, με διασφάλιση των τριών ελευθεριών διακίνησης, περιουσίας και εγκατάστασης για όλους τους Κυπρίους σε όλη την επικράτεια της Κ.Δ. Η αποδοχή της ομοσπονδίας ήταν ο συμβιβασμός, που θα τερμάτιζε την κατοχή της Κύπρου και την de facto διχοτόμησή της. Αυτή η υποχώρηση θεωρείτο απαράδεκτη έως το 1974, που διεξάγονταν διαπραγματεύσεις για λύση ενιαίου κράτους.

Η συμβιβαστική αυτή υποχώρηση του Μακαρίου κατέστη αργότερα απαράδεκτη λύση. Στην ομοσπονδία προστέθηκαν οι όροι διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα. Οι Τούρκοι την έκαμαν παντιέρα τους, αφού με τη βοήθεια των πατρόνων τους κατάφεραν να την εντάξουν στα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Για την πλευρά μας συνέχισε να θεωρείται οδυνηρός συμβιβασμός. Και ο οδυνηρός αυτός συμβιβασμός έγινε πλήρης παράδοση στους τουρκικούς όρους, όταν η πλευρά μας συμμετείχε σε πενταμερή διάσκεψη με απουσία της Κ.Δ., έδειξε ότι θα αποδεχόταν την εκ περιτροπής προεδρία, την αναγνώριση των σφετεριστών ως ιδιοκτητών των περιουσιών μας, την παραμονή των εποίκων και την αναγνώριση των δικαιωμάτων του Ευρωπαίου πολίτη στους Τούρκους υπηκόους.

Η Πενταμερής συνεχίστηκε σε ευρωπαϊκά θέρετρα, όπου με τη βοήθεια του Γ.Γ. του ΟΗΕ η τουρκική πλευρά κατοχύρωσε τις υποχωρήσεις της πλευράς μας και επίμονα αρνήθηκε να αποδεχτεί αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων και κατάργηση του δικαιώματος των εγγυήσεων και της επεμβάσεως. Ήθελε να κατοχυρώσει και την κατάργηση της Κ.Δ. και τη νομιμοποίηση της διχοτόμησης και της επικυριαρχίας της σε ολόκληρη την Κύπρο, αλλά ευτυχώς δεν το πέτυχε.

Οι συνομιλίες διακόπηκαν. Και από την ημέρα εκείνη οι εραστές του σχεδίου Ανάν και οι ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ έκαμαν αδιαπραγμάτευτη παντιέρα της πλευράς μας τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα. Σταθερά επιμένουν ότι ο ΠτΔ πρέπει να καταβάλει προσπάθειες για συνέχιση των συνομιλιών, από εκεί που μείναμε, και να προσπαθήσει να πετύχει λύση για επανένωση της Κύπρου. Σημαία του αγώνα μας η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα. Η διαχρονική δηλαδή τουρκική απαίτηση, βρετανικής εμπνεύσεως.

Το άνοιγμα των οδοφραγμάτων ήταν μια πονηρή κίνηση του Ντενκτάς για να κάμει τους Έλληνες της Κύπρου να συνηθίσουν την ιδέα των δύο ανεξαρτήτων κρατών και των συνόρων ανάμεσά τους. Από τότε τα ανοιγμένα οδοφράγματα κατάφεραν να εξευτελίσουν πολλούς Ελληνοκύπριους και τους έκαμαν να αναγνωρίσουν και να αποδεχτούν την κατοχή, να επισκέπτονται τις κατεχόμενες περιουσίες τους, να αποδέχονται την κατοχή, να έχουν εμπορικές δοσοληψίες και να συμβάλλουν με την αγοραστική τους δύναμη στην οικονομική ανάκαμψη των κατεχόμενων περιοχών. Οι οπαδοί της όποιας λύσης θεωρούν απαράγραπτο δικαίωμά τους τη διακίνηση μέσω των οδοφραγμάτων και την αγορά φτηνών τουρκικών προϊόντων και υπηρεσιών. Έτσι θεωρούν την κατοχή ως τη φυσική και τελική λύση του προβλήματός μας. Ενδιαφέρονται μόνο για τη διακίνηση μέσω των οδοφραγμάτων και ξεχνούν την κατοχή, τις προκλήσεις και την πειρατεία στην ΑΟΖ της Κ.Δ.

Και τώρα φτάσαμε στον δεύτερο εξευτελισμό. Η πλευρά μας και ο ΠτΔ, κακώς, έκανε συνεννοήσεις με τον ηγέτη των Τουρκοκυπρίων για τη διακίνηση μέσω των οδοφραγμάτων. Αλλά οι άλλοι Τουρκοκύπριοι ηγέτες, όργανα της κατοχικής δύναμης, δηλώνουν ανερυθρίαστα ότι δεν επιτρέπουν επανάνοιγμα των οδοφραγμάτων, τα οποία οι ίδιοι έκλεισαν, επειδή φοβούνται -λένε- πως οι Ελληνοκύπριοι θα τους μεταφέρουν τον κορωνοϊό. Κάνουν δηλαδή «τζιαι κούτζια».

Αλλά οι υποστηρικτές της τουρκικής πολιτικής στην ελεύθερη περιοχή της Κύπρου, που θεωρούν ότι οι «σοβινιστές» της πλευράς μας εμποδίζουν τη λύση, δεν μένουν με τα χέρια δεμένα. Υψώνουν τη σημαία του αγώνα τους και ζητούν άνοιγμα των οδοφραγμάτων. Για δεύτερη φορά απαιτούν η πλευρά μας να κάνει για σημαία του αγώνα της, ένα πάγιο τουρκικό αίτημα. Το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, για μονιμοποίηση της κατοχής, για νομιμοποίηση της διχοτόμησης, για οικονομική στήριξη των κατεχομένων. Και οι «ρεαλιστές» της πλευράς μας παίρνουν και πάλι ένα τουρκικό αίτημα και το κάνουν παντιέρα του αγώνα για επανένωση. Και οι Τούρκοι επιδιώκουν αναγνώριση. Και δεν επιτρέπουν τη διακίνηση. Η πρώτη μας παντιέρα είναι απαίτηση για διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα. Από οδυνηρή υποχώρηση έγινε τα τελευταία χρόνια παντιέρα για τους «ρεαλιστές». Και τώρα, το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, που με αγωνία αναμένουν οι Τουρκοκύπριοι εργάτες, οι έμποροι και οι επιχειρηματίες του τουρισμού στα κατεχόμενα, πάει να γίνει παντιέρα της δικής μας πλευράς, για να μπορούν οι «ρεαλιστές» να πίνουν τον καφέ τους στα κατεχόμενα μέρη, να αγοράζουν φτηνά τουρκικά προϊόντα και για να μοιραζόμαστε με «τα αδέλφια τους» τούς λίγους τουρίστες που θα καταφέρουμε να προσελκύσουμε στην Κύπρο.

Άφεριμ!!!!!!