Αναλύσεις

Κατα-κομματιασμένο σκηνικό και… «ανάρμοστες» συμμαχίες

Ο λόγος της ύπαρξης τόσων πολλών κομμάτων δεν είναι πάντοτε ο παραγοντισμός ή τα προσωπικά συμφέροντα ή μωροφιλοδοξίες. Οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στη δομή των παραδοσιακών κομμάτων, οι ηγεσίες των οποίων αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι την πλέρια δημοκρατία, την ελεύθερη έκφραση απόψεων, όπως και την αμφισβήτηση του λεγόμενου «ορθού» λόγου του ηγέτη

Από τη μη αναγνωρισμένη αλλά ντε φάκτο διχοτόμηση που επέβαλε η Τουρκία το 1974 με την τουρκική εισβολή, η οποία είχε την έγκριση αλλά και την υποστήριξη των ΗΠΑ, το πολιτικό σκηνικό στην Κύπρο θυμίζει ένα μεταβαλλόμενο μωσαϊκό. Ένα κινούμενο παζλ με κόμματα να ιδρύονται, να διαλύονται, να συγκολλούνται και ενίοτε να αποκολλούνται προκειμένου να δημιουργηθούν νέα, τα οποία θα ακολουθήσουν την πορεία άλλων «διαττόντων αστέρων».

Η Κύπρος είναι η τρίτη μεγαλύτερη νήσος της Μεσογείου μετά τη Σικελία και τη Σαρδηνία. Έχει μέγιστο μήκος από το δυτικότερο μέχρι το ανατολικότερο άκρο 240 χλμ. και μέγιστο πλάτος από το βορειότερο μέχρι το νοτιότερο 100 χλμ. Η συνολική της έκταση είναι 9.251.47 τ.χλμ. Είναι ωστόσο μια χώρα διαιρεμένη και κατακερματισμένη, με ένα μεγάλο ποσοστό του εδάφους της να είναι κατεχόμενο από τα τουρκικά στρατεύματα: 34,85% (3.224.29 Km2) και μια συνολική έκταση νεκρής ζώνης: 2,62% (242,23 Km2).

Η έκταση των βρετανικών βάσεων είναι: 2,74% (253,80 Km2) ή 98 τετ. μίλια , όσο δηλαδή το μέγεθος της Μάλτας.

Οι ελεύθερες περιοχές που ελέγχει η Κυπριακή Δημοκρατία περιορίζονται στο 59,79% (ή 5.531.15 Km2).

Σε αυτήν τη στενή λωρίδα που μας στρίμωξαν βίαια, καλούμαστε να διαβιούμε μέσα στα στενά περιθώρια ενός συνωστισμού που μεγεθύνεται συνεχώς με τις ορδές των λαθρομεταναστών και των κάθε λογής κουβαλητών.

Τόσο μικρός τόπος με τους νόμιμους κατοίκους του να μην μπορούν να διακινούνται ελεύθερα (τουρκικός στρατός κατοχής, βρετανικές βάσεις και νεκρή ζώνη) και μόνο τα κόμματα σήμερα βρίσκουν χώρο και «έδαφος» να αυξάνονται και να πληθύνονται. Με έναν πληθυσμό λίγο μεγαλύτερο των 800.000 υπάρχουν και λειτουργούν στην Κύπρο οκτώ κόμματα, ενώ βρίσκεται στα σκαριά και η δημιουργία νέου, όπως η νέα «Πλατφόρμα» που ανακοίνωσε η ομάδα των πέντε πρώην στελεχών του ΔΗΚΟ, τα οποία αποχώρησαν από το κόμμα τους.

Παρόμοιο σκηνικό επικρατεί και στα κατεχόμενα με μεγάλο αριθμό κομμάτων, η πλειοψηφία των οποίων είναι μαριονέτες της Τουρκίας, εγκάθετοι στρατιωτικών της Άγκυρας και υποκινούμενων από μαφιόζικες φατρίες.

Ο λόγος της ύπαρξης τόσων πολλών κομμάτων δεν είναι πάντοτε ο παραγοντισμός ή τα προσωπικά συμφέροντα ή μωροφιλοδοξίες. Οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στη δομή των παραδοσιακών κομμάτων, οι ηγεσίες των οποίων αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι την πλέρια δημοκρατία, την ελεύθερη έκφραση απόψεων, όπως και την αμφισβήτηση του λεγόμενου «ορθού» λόγου του ηγέτη. Ο ηγέτης μόλις αναλάβει τα ηνία του κόμματος ξεκινά το ξήλωμα εκείνων που είτε δεν τον υποστήριξαν, είτε διαφωνεί με τις πολιτικές τους, είτε τους φοβάται, γιατί θεωρούνται από τρίτους υπέρτεροί του ή πιο ικανοί . Αναδεικνύεται ως ο εις και μόνος, άσχετα αν, κυρίως στην Αριστερά, δηλώνεται ίσος μεταξύ ίσων. Μια ισότητα, που όσοι την πίστεψαν, πλήρωσαν ακριβά τον λογαριασμό.

Οι ηγέτες σε κάποια κυπριακά κόμματα θυμίζουν τον ήρωα του αριστουργήματος του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες «Το φθινόπωρο του Πατριάρχη». Θλιβεροί και κακορίζικοι μέσα στην πολιτική τους μοναξιά και τις ανασφάλειές τους. Φοβούνται την ώρα που θα βρεθούν μακριά από την «καρέκλα» τους, γιατί αυτή μόνο τους δίνει αξία και κύρος, γι’ αυτό και γίνονται ολοένα και πιο αυταρχικοί και εμμονικοί.

Δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία 10-20 χρόνια έχουν διαγραφεί δεκάδες πρωτοκλασάτα στελέχη απ’ όλα τα παραδοσιακά κόμματα ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και ΔΗΣΥ.

Η ενότητα σε μόνιμες… διακοπές

Τόσα πολλά κόμματα, κάποια εκ των οποίων με παρόμοιες θέσεις στο Κυπριακό, και δεν βρίσκουν έδαφος να λειτουργήσουν ενωμένα, ιδιαίτερα τις κρίσιμες τούτες ώρες που η Τουρκία βρίσκεται σε μια νέα επιθετική διάταξη και απειλεί με νέα τετελεσμένα. Η θάλασσα της Ανατολικής Μεσογείου έχει μετατραπεί σε ένα σκηνικό θεάτρου πολέμου και είναι άγνωστο πότε οι βάρβαροι εκ Τουρκίας θα ανοίξουν την πόρτα της Κόλασης.

Η Ε.Ε. δεσμεύεται να συγκαλέσει σύνοδο κορυφής, αλλά η γερμανική κυβέρνηση αφήνει να διαρρεύσει σε φίλα προσκείμενα της Μ.Μ.Ε. πως πάλι φταίνε οι «ξεροκέφαλοι» Έλληνες για την ένταση της κρίσης σε Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο. Έτσι αποστρέφει προκλητικά το βλέμμα από τα τουρκικά πολεμικά πλοία που βρίσκονται ήδη παράνομα στην Κυπριακή ΑΟΖ και εξαγγέλλουν γεωτρήσεις στα θαλάσσια ύδατα μιας χώρας μέλους της Ε.Ε.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό οι ηγεσίες των κομμάτων αρμενίζουν απτόητες ανοίγοντας τα πανιά τους προς νέους ορίζοντες, λες και βρίσκονται εκτός του πεδίου βολής. Κόβουν, ράβουν, πλέκουν και μεθοδεύουν συμμαχίες για το μέλλον, γιατί, όπως λέει και ο πρωτοκλασάτος του ΑΚΕΛ, δεν πάει άλλο με την κυβέρνηση Αναστασιάδη. Έτσι συνευρίσκονται με τον πρωτοκλασάτο του ΔΗΚΟ, ο οποίος πλείστες τόσες φορές τα εύρισκε με τον πρωτοκλασάτο του ΔΗΣΥ ψηφίζοντας νομοσχέδια και νόμους, αντιλαϊκά, κατά τον πρωτοκλασάτο του ΑΚΕΛ.

Έχασαν την πυξίδα

Η ηγεσία του ΑΚΕΛ φαίνεται να έχει χάσει προ πολλού την πυξίδα της ιδεολογίας του αρχαιότερου κόμματος της Κύπρου και μνημονεύει επετειακά τα περασμένα μεγαλεία του πάλαι πότε μαχητικού αυτού κόμματος όπως την βολεύει.

Οι προσπάθειες σύμπηξης συνεργασίας με την ηγεσία του ΔΗΚΟ είναι πολιτικά θεμιτές. Όταν όμως αφήνεται να νοηθεί από τον πρωτοκλασάτο του ΑΚΕΛ πως η συμφωνία περίπου θα στηριχθεί στο να πάρει το ένα κόμμα την Προεδρία του κράτους και το άλλο την Προεδρία της Βουλής, τότε η σούπα έχει ήδη ξινίσει προτού την σερβίρουν στον λαό. Οι θέσεις του ενός κόμματος με το άλλο στο Κυπριακό διαφέρουν όπως η νύκτα με τη μέρα. Στην οικονομία περίπου το ίδιο. Άρα, είναι άγνωστο ποια θα είναι η βάση πάνω στην οποία θα στηριχθεί η μελλοντική τους συνεργασία για τις Προεδρικές του 2023. Με κατακερματισμένο το εσωτερικό μέτωπο είναι άγνωστο ποια ποσοστά θα έχουν στις Βουλευτικές του 2021, για να βγει η σούμα της μελλοντικής συνεργασίας

Οι «αδελφοί» σύμμαχοι της ηγεσίας του ΑΚΕΛ

Το ΑΚΕΛ είναι ίσως το μοναδικό κόμμα που διατηρεί αδελφικές σχέσεις με τ/κ κόμμα. Αυτό είναι ορθό, καθότι η Κύπρος είναι μία ενιαία οντότητα, με έναν λαό. Φτάνει και το λεγόμενο αδελφό κόμμα να πιστεύει το ίδιο. Ωστόσο, ο ηγέτης του Ρεπουμπλικανικού Τουρκικού Κόμματος (CTP) («αδελφού» κόμματος του ΑΚΕΛ) και «υποψήφιος» στις επικείμενες παράνομες «προεδρικές εκλογές» στο ψευδοκράτος, Τουφάν Ερχιουρμάν, τόνισε πρόσφατα ότι «ο τουρκοκυπριακός ‘λαός’ επιθυμεί να έχει καλές σχέσεις με την Τουρκία».
Τάχθηκε υπέρ του ανοίγματος των Βαρωσίων, καθώς και των «δικαιωμάτων» των εποίκων να μπαινοβγαίνουν στις ελεύθερες περιοχές. Ισχυρίστηκε ακόμα ότι «ο αγώνας για ύπαρξη των Τουρκοκυπρίων διεξάγεται από το 1878...».

Πέρα από ανιστόρητος, ο Τουφάν Ερχιουρμάν παρευρίσκεται στις επετειακές εκδηλώσεις της βάρβαρης εισβολής στην Κύπρο, χειροκροτεί τα τουρκικά στρατεύματα στις παρελάσεις, διεκδικεί τη νομιμοποίηση του πλιάτσικου και του σφετερισμού των ε/κ περιουσιών και αλιεύει ψήφους από τους εποίκους. Φαίνεται πως το «αδελφό» κόμμα στις ελεύθερες περιοχές δεν του είπε πως ο εποικισμός είναι έγκλημα πολέμου σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Αν βέβαια το πιστεύει αυτό, καθότι στο παρελθόν κάποια ανώτατα στελέχη του τάχθηκαν υπέρ της παραμονής μεγάλου αριθμού εποίκων.

Κατά τα άλλα, είναι «αδελφά» κόμματα, με το ένα στα κατεχόμενα να επιχειρεί ανάρμοστες συμμαχίες με εγκάθετους της κατοχής και το άλλο διάτρητες συνεργασίες στις ελεύθερες περιοχές, στη βάση ενός νεφελώδους καιροσκοπισμού για «να φύγουν οι μεν και να έλθουν οι δε».

Τα υπόλοιπα κόμματα παλεύουν με τον χρόνο για να πετύχουν μια δύο έδρες στη Βουλή, ενώ η κυβερνώσα παράταξη του ΔΗΣΥ καραδοκεί ποιους θα απορροφήσει και ποιες δυνάμεις θα αποκολλήσει από υφιστάμενα κόμματα προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία.

Ο λαός, αυτός που επικαλούνται όλοι την ώρα της κάλπης ως «κυρίαρχο», τραβάει κουπί στ’ αμπάρια του ανεμοδαρμένου σκάφους, περιμένοντας τους ξένους να τον γλιτώσουν από την αιμοβόρο Τουρκία. Γιατί οι κομματικοί ηγέτες περί άλλα τυρβάζουν.