Ανασκόπηση μορφών λύσης του Κυπριακού

Θα προσπαθήσω να κάμω μιαν ανασκόπηση πιθανών λύσεων του Κυπριακού τα τελευταία 100 χρόνια. Θα φανεί έτσι ποιες ήταν ρεαλιστικές και ποιες είναι ακόμα εφικτές ή για τις οποίες υπάρχει προσπάθεια επιβολής τους για ξένα συμφέροντα.

Η πρώτη ιστορικά δίκαιη λύση ήταν ο προαιώνιος πόθος του κυπριακού λαού για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, στην οποίαν ανήκε ιστορικά η Κύπρος. Με τον στόχο αυτό γαλουχήθηκαν γενιές γενιών Ελλήνων της Κύπρου. Όμως οι Άγγλοι δεν την αποδέχονταν. Είχαν μάλιστα αναμείξει και την Τουρκία, η οποία από το 1956 κατήρτισε σχέδια για επανάκτηση της Κύπρου.

Η ένωση, χωρίς εδαφικά ανταλλάγματα, ήταν για τους πιο πάνω λόγους ανέφικτη. Με εδαφικά ανταλλάγματα ήταν μόνιμη διχοτόμηση. Αλλά και το 1974 η χούντα και η ΕΟΚΑ Β’ την ενταφίασαν οριστικά και αμετάκλητα, όταν οργάνωσαν το πραξικόπημα και έδωσαν την ευκαιρία στην Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο και να κατακτήσει το 36% του εδάφους της,.

Με τις εξελίξεις αυτές πραγματοποιήθηκε ντε φάκτο η λύση της διχοτόμησης της Κύπρου, που ήταν η επιδίωξη της Τουρκίας ως αντίβαρο της ένωσης. Ευτυχώς, το έδαφος που κατέχει η Τουρκία, έγινε έδαφος της Ε.Ε., στην οποία η Κ.Δ. είναι ισότιμο μέλος. ΄Ετσι δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί η ντε γιούρε διχοτόμηση, εκτός αν η κυβέρνηση της Κ.Δ. αποδεχτεί την κατάργηση της Κ.Δ. και υποβιβαστεί σε κρατίδιο, ισότιμο με το παράνομο κράτος της κατεχόμενης Κύπρου. Σε τέτοια περίπτωση, η διχοτόμηση θα οριστικοποιηθεί και θα νομιμοποιηθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Η ένωση έχει ενταφιασθεί το 1974. Η διχοτόμηση έχει ζωντανέψει και αυτή το 1974. Από τότε, θεωρητικά παραμένει μόνο μια μορφή συμφωνημένης συμβιβαστικής λύσης, η ομοσπονδία. Την αποδέχτηκε ο Μακάριος ως διπεριφερειακή ομοσπονδία με κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των τριών ελευθεριών. Αργότερα, οι Τούρκοι και οι Βρετανοί, με τις μεθοδεύσεις τους, και η πλευρά μας, με τις υποχωρήσεις της, την μετέτρεψαν σε ΔΔΟ με πολιτική ισότητα. Αυτή είναι η μορφή λύσης που προωθούν ο ΟΗΕ, η ΕΕ και από την οποία δεν μπορεί να αποδεσμευτεί η Κ.Δ.

Η ΔΔΟ, που αποτελεί τον οδυνηρό συμβιβασμό, δεν μπορεί να επιτευχθεί, ούτε να γίνει αποδεχτή, για τους πιο κάτω λόγους:

1. ΄Εχει εγκαταλειφθεί το «σωστό περιεχόμενο» το οποίο έθεσε ο Τάσσος Παπαδόπουλος και το οποίο ειρωνεύονται και οι θιασώτες της όποιας λύσης, αλλά και οι ανένδοτοι πολέμιοι της ΔΔΟ.
2. Τα τελευταία δώδεκα χρόνια οι συνεχείς υποχωρήσεις και παραχωρήσεις των ΠτΔ έχουν καταστήσει την ΔΔΟ ένα τέρας, αφού αποδέχτηκαν περιεχόμενο συνομοσπονδίας, αποδέχτηκαν δύο κυριαρχίες, δύο ιθαγένειες και δύο διεθνείς προσωπικότητες.
3. Η τερατογένεση της ΔΔΟ έχει επισημοποιηθεί στο Γκραν Μοντανά, έχει κατοχυρωθεί με το πλαίσιο Γκουτέρες, που αποτελεί ευαγγέλιο για τις ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ. Έτσι, αν αποδεχτούμε τη λύση αυτή, θα είναι μια συνομοσπονδία δύο ισότιμων και κυρίαρχων κρατών, με παραμονή των εποίκων, με απεμπόληση του δικαιώματος περιουσίας στο άλλο κρατίδιο και, όπως όλα δείχνουν, με εκ περιτροπής προεδρία και άλλες επαίσχυντες υποχωρήσεις.
4. Είναι σίγουρον ότι ο Ελληνισμός της Κύπρου θα απορρίψει σε δημοψήφισμα μια τέτοια λύση.

Για τους πιο πάνω λόγους, κάποιοι μεθοδεύουν παράκαμψη του δημοψηφίσματος με μια ενδιάμεση συμφωνία, που θα αποτελεί τελικά τη λύση.

Οι ηγεσίες του ΔΗ.ΣΥ. και του ΑΚΕΛ επείγονται να επαναρχίσουν οι συνομιλίες από κει που έμειναν. Θα καταλήξουμε, έτσι, σε ωραιοποίηση του τερατουργήματος. Ο ΓΓ του ΑΚΕΛ, μάλιστα, κάλεσε τον ΠτΔ «να προετοιμάσει την κοινή γνώμη για διαπραγματεύσεις και για τους κινδύνους, εάν δεν βρεθεί λύση». Φυσικά, δεν θα είναι λύση ΔΔΟ, αλλά συνομοσπονδία δύο κυρίαρχων κρατιδίων.

Πράγματι, υπάρχουν κίνδυνοι, αν δεν υπάρξει λύση. Με τη λύση, όμως, που φτάσαμε να διαπραγματευόμαστε, το αποτέλεσμα θα είναι πλήρης καταστροφή και τουρκοποίηση.

Αυτή η διαπίστωση δεν είναι πιθανότητα. Είναι βεβαιότητα που στηρίζεται στα εξής ρεαλιστικά δεδομένα:

1. Οι προθέσεις και διακηρύξεις της Τουρκίας και κυρίως η πειρατική εφαρμογή τους.
2. Με τη λύση θα αποδεχτούμε κατάργηση της Κ.Δ. και θα μετατραπούμε σε «κοινότητα, χωρίς κράτος, που θα αναζητά κηδεμόνα» και δεν θα βρίσκει, όπως συμβαίνει σήμερα, που ζητά υποστήριξη για εφαρμογή του διεθνούς δικαίου και της δίνουν ευχές.
3. Θα χάσουμε την ιδιότητα του πλήρους μέλους της Ε.Ε., η οποία με ευχαρίστηση θα απαλλαγεί από το βαρίδιο του δικαίου της Κ.Δ.

Για μένα, η καλύτερη και ρεαλιστικότερη λύση είναι η απόρριψη απαράδεκτης λύσης και η διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, που αποτελεί τον τελευταίο στόχο της Τουρκίας για να πετύχει στα σχέδιά της. Καλύτερη η συνέχιση της αντίστασης και η απόρριψη απαράδεκτων σχεδίων, παρά η διάλυση με κατάργηση της Κ.Δ. και μετατροπή της Κύπρου σε τουρκικό προτεκτοράτο, κάτι που θα ικανοποιήσει ακόμα και την Ε.Ε. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις και ευσεβοποθισμούς. Ας ελπίσουμε σε καλύτερες συγκυρίες στο μέλλον. Η ΔΔΟ, αν την αποδεχόμασταν στο Γκραν Μοντανά, θα ήταν ο προθάλαμος της τουρκοποίησης. Ευτυχώς, την αποφύγαμε. Ας συνεχίσουμε την αντίσταση. Είναι η μόνη εφικτή λύση προς το παρόν.