Αναλύσεις

Έξοδος από το χάος...

Η φράση ότι δεν πάμε καλά κυριαρχεί παντού. Χωρίς να διακρίνεται φως στην άκρη του τούνελ. Στο Κυπριακό χάνονται οι ελπίδες. Υπάρχει αδιέξοδο. Η Τουρκία είναι ατιμώρητη, αυθάδης, αχαλίνωτη και ανεξέλεγκτη. Στην εσωτερική διακυβέρνηση, η διαφθορά δεν μπορεί να αποκρυβεί. Καλπάζει. Και θερίζει το σύστημα αρχών και αξιών μας. Αμφισβητεί τους θεσμούς μας. Μολύνει την κουλτούρα μας και τον πολιτισμό μας. Και η Δικαιοσύνη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Έχει στηθεί και αυτή στο απόσπασμα.

Στις τραγωδίες υπάρχει συνήθως από μηχανής θεός. Στη δική μας περίπτωση αγνοείται. Το κράτος χάνει την εύρυθμη λειτουργία του και τη διεθνή του αξιοπιστία. Τα τετελεσμένα στην Αμμόχωστο έχουν ήδη χωνευτεί. Και η Άγκυρα ετοιμάζεται για νέες διεκδικήσεις. Η λύση των δύο κρατών είναι ήδη επί τάπητος και ο ΓΓ των Ην Εθνών, με τη βοήθεια των Βρετανών, επιδιώκει να τετραγωνίσει τον κύκλο. Και να διαλύσει αντί να επανενώσει την Κυπριακή Δημοκρατία. Δικαιώνει την αδικία του κατακτητή και επιβεβαιώνει την παρακμή του ΟΗΕ. Κάποτε, ο Θεμιστοκλής Δέρβης είχε αποκαλέσει τα Ην. Έθνη ως λέσχη διεθνών απατεώνων. Δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Οι απατεωνιές βεβαίως δεν αφορούν μόνο τον ΟΗΕ, αλλά και τη δική μας Πολιτεία. Διότι, το κομματικό μας σύστημα από βασικό κύτταρο λειτουργίας της δημοκρατίας και πηγή κάθαρσης εξελίσσεται σε καρκίνωμα, χωρίς να υπάρχει στον ορίζοντα θεραπευτική αγωγή. Ποιος να την προσφέρει; Αυτοί που θεωρούνται ως η πηγή του κακού;

Σε λιγότερο από ενάμιση χρόνο έχουμε προεδρικές εκλογές. Και εκείνο που ακούει κάποιος δεξιά και αριστερά είναι η γνωστή επωδός: Ζητείται Ελπίς. Και πού να βρεθεί; Ποιος να την προσφέρει; Αυτό διερωτάται ο απλός πολίτης, ο οποίος δικαιολογημένα δεν εμπιστεύεται πλέον το κατεστημένο και τους πολιτικούς. Γι’ αυτό, άλλωστε, η νέα γενιά αρνείται να πάει στην κάλπη. Αηδιάζει. Και οργίζεται, βλέποντας ανίκανους και διεφθαρμένους κομματικούς στρατούς να λεηλατούν μπροστά στα μάτια της την εξουσία και τους καρπούς της. Τους γυρίζει απαξιωτικά την πλάτη και περιχαρακώνεται μέσα από τον αγώνα της καθημερινής επιβίωσης. Βλέπει τους πολιτικούς αρχηγούς στην τηλεόραση και μειδιά. Την κλείνει. Ρίχνει μαύρο. Δεν αντέχει τον κενό πολιτικό λόγο και την υποκρισία. Τον λαϊκισμό χειρίστου είδους, που υποτιμά τη νοημοσύνη μας έχοντας την ψευδαίσθηση ότι με τον τρόπο αυτό θα υφαρπάξει την ψήφο μας. Εκεί αρχίζουν και τελειώνουν όλα. Στην ψήφο. Και στην κάλπη. Δεν υπάρχει σεβασμός έναντι του πολίτη. Το αντίθετο. Το σύστημα μάς θεωρεί αναλώσιμους. Μιας χρήσης. Εάν μάλιστα αντιληφθεί ότι δεν το «τιμήσαμε» με την ψήφο μας, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να βρει τον τρόπο για να μας τιμωρήσει!

Ο λαός θέλει να αποδράσει από το χάος που έχει δημιουργηθεί απ’ όσους τον κυβέρνησαν και συνεχίζουν να εκπροσωπούν το κομματικό κατεστημένο. Ποιον όμως να εμπιστευτεί για να τραβήξει μπροστά; Δικαίως είναι δύσπιστος. Όπως μάλιστα συνηθίζει να λέει, «όποιος καεί με τον χυλό, φυσάει και το γιαούρτι». Προσέχει διπλά και τριπλά από τα αρπακτικά της εξουσίας. Ζητούνται νέα πρόσωπα και επιλογές για να αλλάξουν σελίδα και να φέρουν καλύτερες μέρες στον τόπο. Με σοβαρότητα και αξιοπιστία. Με σεβασμό στον πολίτη. Ακούγεται, μάλιστα, ότι η ανδροκρατία στην πολιτική έχει τελειώσει. Δεν μπορεί να γεννήσει κάτι νέο. Και δη την ελπίδα. Και συζητιέται ότι, εκεί όπου απέτυχαν οι άνδρες, γιατί να μην επιτύχει μια γυναίκα; Γιατί όχι; Έχουμε ήδη γυναίκα Πρόεδρο της Βουλής. Γιατί να μην έχουμε και Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Γιατί να μην είναι το ασθενές φύλο εκείνο που θα βρει το σθένος να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να μας οδηγήσει στην έξοδο από το χάος...