Χωρίς λαϊκή εντολή…
Η υπομονή της κοινής γνώμης εξαντλείται σε όλα τα επίπεδα. Από τη λεγόμενη πάταξη των σκανδάλων μέχρι την κακή διαχείριση του Κυπριακού, που οδηγεί είτε στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας είτε σε μια νέα αποτυχία, την οποία ενδεχομένως θα φορτωθεί η Λευκωσία, εάν δεν υποκύψει σε τουρκικές και διεθνείς πιέσεις.
Είναι τρομακτικό αυτό που συμβαίνει σε αυτόν τον τόπο. Η Κυβέρνηση, όταν θέλει να αποφύγει τις ευθύνες της, διορίζει μια ερευνητική επιτροπή, της οποίας συνήθως τα πορίσματα καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων. Αχρηστεύονται στην πράξη, ανεξαρτήτως αν είναι ορθά ή όχι. Ποιος εγγυάται ότι δεν θα συμβεί το ίδιο και στην υφιστάμενη έρευνα για τα χρυσά διαβατήρια, που έχουν ανοίξει μαύρες τρύπες παντού; Αδίκως είμαστε καχύποπτοι; Όχι, βέβαια. Το κατεστημένο μάς έδωσε αυτό το δικαίωμα. Και στο πλαίσιο της άσκησης ελέγχου, κατά τρόπο υπεύθυνο έναντι της εξουσίας, απαιτούμε διαφάνεια και δικαιοσύνη. Την εφαρμογή των νόμων του κράτους.
Ελπίζουμε, μάλιστα, ότι αυτήν τη φορά θα υπάρξει διαφάνεια. Και αν προκύψουν ύποπτοι για ποινικώς κολάσιμες πράξεις, να αντιμετωπιστούν όπως οι νόμοι της Κυπριακής Δημοκρατίας καθορίζουν. Χωρίς καμία επέμβαση της εκτελεστικής εξουσίας. Όταν λέμε καμία, το εννοούμε. Καμία. Διότι η κοινή γνώμη αρχίζει να χάνει την εμπιστοσύνη της ακόμη και στη δικαστική εξουσία. Υποψιάζεται ότι οι διορισμοί δικαστών από τον Πρόεδρο ενδέχεται να αποκρύβουν στοιχεία πολιτικών συναλλαγών, συγκάλυψης και παροχής ανταλλαγμάτων. Δυστυχώς, εδώ φτάσαμε. Και η ευθύνη δεν ανήκει σε μας, αλλά στον ίδιο τον Πρόεδρο και στην Κυβέρνηση. Στο σύνολο του κομματικού κατεστημένου, που κυβερνά αυτόν τον τόπο.
Ουδείς απαλλάσσεται των ευθυνών του. Ανοχή μηδέν. Συγχωροχάρτι σε κανέναν. Κυρίως στην Τουρκία. Διότι, πολύ φοβούμαστε ότι, όπως πολλάκις έχει δοθεί συγχωροχάρτι σε ένοχους, κλέφτες και απατεώνες στο εσωτερικό, διά της Πενταμερούς θα επιδιωχθεί η αθώωση της Άγκυρας και η δική μας καταδίκη με τη διάλυση του Κράτους και την αρπαγή εδαφών, θαλασσών και του πλούτου μας, του φυσικού μας αερίου. Δεν τα λέμε εμείς αυτά, τα λένε οι Τούρκοι. Και ενώ τα διαλαλούν, το κομματικό κατεστημένο δεν θέλει να ακούει. Το αντίθετο. Επιμένει στην ίδια ψευδαίσθηση. Ότι, δηλαδή, εάν τους δώσουμε την Τύμπου, το 26% ή το 27% της κατεχόμενης Κύπρου στο πλαίσιο μιας ομοσπονδίας συνομοσπονδιακού χαρακτήρα, υπάρχει η πιθανότητα να κατευναστεί το θηρίο. Αυτό κι αν είναι ουτοπία. Αυτή είναι η πολιτική που προκαλεί κρίσεις, εντάσεις και τροφοδοτεί την Άγκυρα να αξιώνει κι άλλα. Και θα μας οδηγήσει στο επόμενο δίλημμα: Ή θα δεχτούμε τις τουρκικές θέσεις της ισότιμης κυριαρχίας και της συνομοσπονδίας ή θα κινδυνεύσουμε να βρεθούμε στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Και ας μην πανηγυρίζουν κάποιοι ότι εξεδόθη ψήφισμα για τη διζωνική ομοσπονδία. Διότι υπάρχουν καλύτερα ψηφίσματα, όπως το 367 του Συμβουλίου Ασφαλείας, που δεν αναφέρεται στη διχοτομική ομοσπονδία, αλλά στον σεβασμό του ενιαίου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η τραγωδία είναι ότι, κάθε φορά που η Άγκυρα παίρνει αυτό που θέλει, η δική μας ηγεσία πανηγυρίζει και σηκώνει ως σημαία της την προηγούμενη τουρκική θέση. Οι Τούρκοι το εκλαμβάνουν ως αδυναμία και προχωρούν ακάθεκτοι. Και μας κοροϊδεύουν, όπως πρόσφατα ο κ. Τατάρ, ο οποίος είπε ότι, αν είμαστε φρόνιμοι, θα υπαναχωρήσει από τα δύο κράτη και θα δεχτεί συνομοσπονδία. Έλεος!
Εάν αυτή η ηγεσία δεν έχει την απαιτούμενη δύναμη και αξιοπρέπεια να αντιμετωπίσει την τουρκική επιθετικότητα, καθιστώντας σαφές ότι εδώ υπάρχει το κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ας παραιτηθεί και ας πάει σε εκλογές για ανανέωση της λαϊκής εντολής. Κανείς δεν εξουσιοδότησε, ούτε τον Πρόεδρο, ούτε τους κομματικούς μηχανισμούς αυτού του τόπου να μας εκθέτουν διεθνώς. Δεν έχουν λαϊκή εντολή να διαλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία και να αναγνωρίσουν το ψευδοκράτος ως ισότιμο συνιστών κράτος. Τελεία!
