Διαχρονικός εμπαιγμός…
Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; Στη δεκαετία του ’60 ο Γ. Παπανδρέου, για ν’ αναδείξει τη σημασία της λαϊκής κυριαρχίας, έλεγε: Ο λαός κυβερνά και ο βασιλιάς βασιλεύει. Σήμερα, στην Κύπρο, η διαφθορά και κυβερνά και βασιλεύει. Ο δε πολίτης πληρώνει. Και οι ηγεσίες μας ισχυρίζονται κάθε φορά που ξεσπά σκάνδαλο ότι αναλαμβάνουν, δήθεν, την ευθύνη. Με μια λέξη: Εμπαιγμός!
Με αυτήν την πραγματικότητα προχωρούμε στις εκλογές, καθώς και με άλλη μία: Την προώθηση ΜΟΕ στη λογική της εν δυνάμει λύσης και της αποδοχής χωριστής οντότητας πριν από τη λύση. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας πολιτικής ισοδυναμεί με την καταδίκη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε διάλυση και την αποδοχή του διχοτομικού χαρακτήρα της λύσης ως προηγούμενου σταδίου της πλήρους τουρκοποίησης. Ούτε τώρα έχουμε κανονικό κράτος, διότι δεν μπορεί μια πολιτεία να βουλιάζει στη διαφθορά χωρίς τιμωρία των ενόχων, αλλά ούτε μετά τη διευθέτηση του προβλήματος θα έχουμε, διότι θα επιβληθούν οι θέσεις της Άγκυρας. Και η Κύπρος θα είναι δικό της προτεκτοράτο. Αυτή είναι η τραγωδία που ζούμε και αυτή θα ζήσουμε εάν δεν γυρίσουμε σελίδα. Εάν δεν υπάρξει νέα πολιτική και στην εσωτερική διακυβέρνηση και στο Κυπριακό.
Τόσο τα κόμματα όσο και οι υποψήφιοι ή οι εν δυνάμει υποψήφιοι για την Προεδρία της Δημοκρατίας δεν έχουν ακόμη αναπτύξει πειστικά μια νέα ολοκληρωμένη πολιτική επί τη βάσει στρατηγικών υλοποίησης, που σημαίνει στόχους, μέσα και εξεύρεση πόρων. Εκ των πραγμάτων εγείρεται αλυσίδα ερωτημάτων, όπως τα εξής: Θα καταπολεμηθεί το ρουσφέτι και πώς; Θα έχουμε ανάπτυξη και στη βάση ποιου μοντέλου; Θα προκύψει εκσυγχρονισμός του Δημοσίου και με ποιον τρόπο; Θα καλυφθεί το κενό που υπάρχει με τον ιδιωτικό τομέα και σε ποια έκταση; Θα προχωρήσουμε στην πράσινη οικονομία και με ποιες πολιτικές υλοποίησης; Θα απορροφηθούν, πώς και σε ποιο βαθμό τα κονδύλια από τα προγράμματα της ΕΕ; Προς ποίες κατευθύνεις θα κινηθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία και η επιχειρηματικότητα για να προκύψουν θετικά αποτελέσματα; Πώς θα οικοδομηθεί η τουριστική βιομηχανία και τι θα γίνει με την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου, που πελαγοδρομεί; Είναι μακρύς ο κατάλογος των θεμάτων επί των οποίων πρέπει να γίνουν τομές και να δοθούν απαντήσεις που δεν έχουν δοθεί. Διερωτάται, δε, ο πολίτης: Τόσα χρόνια δεν έχουν κατατεθεί αξιόπιστες προτάσεις; Γιατί να κατατεθούν εν μέσω προεκλογικού; Για να υλοποιηθούν πολιτικές και να δοθούν λύσεις ή για να υφαρπάξουν οι υποψήφιοι Πρόεδροι την ψήφο του πολίτη και, όταν αναλάβουν την εξουσία, να πράξουν ό,τι έπρατταν και οι προηγούμενοι; Θα φέρουν τη δικαιοσύνη και την αξιοκρατία ή θα βολέψουν τους ημέτερους, συνεχίζοντας το καθεστώς της διαφθοράς, αναλαμβάνοντας μεν την ευθύνη αλλά χωρίς τιμωρία; Αυτό το σκηνικό δεν αποτυπώνει μόνο τη μελανή εσωτερική εικόνα της διακυβέρνησης, αλλά και εκείνη του Κυπριακού, αφού με τους χειρισμούς που έγιναν, όχι μόνο λύση δεν είδαμε, αλλά προς τη νομιμοποίηση του ψευδοκράτους οδηγούμαστε.
Επί μακρόν έχουμε αφουγκραστεί τον πολίτη, τις ανησυχίες, τους φόβους και τους προβληματισμούς του. Αντιλαμβανόμαστε την οργή του. Μακάρι να το έπραττε και η ηγεσία μας. Από αυτές τις στήλες έχουμε προχωρήσει σε προτάσεις και εισηγήσεις. Δεν κυβερνούμε, όμως, εμείς. Άλλοι επελέγησαν και θα επιλεγούν. Εμείς ελέγχουμε, όπως και ο κυρίαρχος λαός οφείλει να ελέγχει την εξουσία για να μην αυθαιρετεί. Για να μη μας έχουν δεδομένους μπροστά στην κάλπη. Για να αξιώνουμε να μας πουν πώς και γιατί θέλουν να μας κυβερνήσουν. Για να λειτουργεί ορθά η δημοκρατία. Από κάτω προς τα πάνω. Εάν δεν απαιτήσουμε να μας εξηγήσουν πώς θα αλλάξουμε σελίδα, εάν δεν τους πιέσουμε με κάθε ευκαιρία, θα είμαστε ξανά στο ίδιο έργο θεατές: Θα εκλεγεί με την ψήφο μας μια νέα ηγεσία, η οποία, όμως, αντί να επιβάλει κάθαρση, θα συνεχίσει να μας εμπαίζει. Δυστυχώς…
