Εισβολέας ή σύμμαχος;

Ο πόλεμος της Ουκρανίας φέρνει θεμελιακές αλλαγές στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο σύστημα. Και στον τομέα της ασφάλειας και σ’ εκείνον της οικονομίας. Η Κύπρος είναι μεν μικρό κράτος, αλλά η γεωπολιτική της θέση είναι τέτοια, που την καταδικάζει να έχει ρόλο δυσανάλογο του μεγέθους της. Και να μπορεί ν’ αντιληφθεί καλύτερα από τον καθένα τι σημαίνει εισβολή και κατοχή.

Σε αυτήν τη διαπίστωση προστίθεται άλλη μία: Ο δικός μας εισβολέας, δηλαδή η Τουρκία, εμφανίζεται ως υπερασπιστής της ειρήνης! Ενισχύει τον ρόλο του σε περιφερειακό επίπεδο. Και μετά τον πόλεμο της Ουκρανίας είναι έτοιμος να ολοκληρώσει ό,τι άρχισε το ΄74 στην Κύπρο. Τη νομιμοποίηση της διχοτόμησης μέσω της ισότιμης κυριαρχίας των δυο συνιστώντων κρατών ως προηγούμενο στάδιο της πλήρους τουρκοποίησης.

Η διεθνής κοινότητα είναι σαφής: Δεν αποδέχεται, λέει, τη χρήση βίας και την αλλαγή συνόρων. Και χαρακτηρίζει τη Ρωσία ως εισβολέα. Και επιβάλλει κυρώσεις για να την στραγγαλίσει οικονομικά και να την καταστήσει παρία του συστήματος για να συνθηκολογήσει. Για να την επαναφέρει σε τάξη. Το ίδιο, όμως, δεν πράττει με την Τουρκία. Υιοθετεί δύο μέτρα και δύο σταθμά. Δεν είναι όμως τυχαία αυτή η συμπεριφορά. Ευθύνονται για ό,τι συμβαίνει τόσο η Αθήνα όσο και η Λευκωσία. Γιατί; Διότι:

Πρώτο, ο Έλληνας Πρωθυπουργός αποκαλεί την Τουρκία, και μεταδίδεται διεθνώς, ως σύμμαχο χώρα!

Δεύτερο, η κυπριακή Κυβέρνηση, αντί να ζητά μαζί με την Αθήνα κυρώσεις ως αποτέλεσμα της συνεχούς κατοχής και των νέων τετελεσμένων στην Αμμόχωστο, εκλιπαρεί για ΜΟΕ. Τη στιγμή, κατά την οποία η διεθνής κοινότητα αξιώνει την απομόνωση του Ρώσου εισβολέα, η Λευκωσία προτείνει τη νομιμοποίηση του αεροδρομίου της Τύμπου. Κοντολογίς, προσφέρει αποδοχή του ψευδοκράτους, δηλαδή χωριστή οντότητα, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ! Αντί, δηλαδή, να προτάσσει την αποχώρηση του Αττίλα για να τερματιστεί η απομόνωση των Τουρκοκυπρίων ως αποτέλεσμα της κατοχής, εισηγείται βήματα για τη νομιμοποίησή της χωρίς την αποχώρηση του Αττίλα. Πώς να απαλλαγεί η Κύπρος από την κατοχή και τα τετελεσμένα της εισβολής, όταν οι πρώτοι που σπεύδουν να δείχνουν πρόθεση για την υπογραφή τους είναι τόσο η Αθήνα όσο και η Λευκωσία;

Ρωτά ο απλός πολίτης τον Έλληνα Πρωθυπουργό: Τι είναι η Τουρκία για την Κυβέρνησή του; Σύμμαχος χώρα ή εισβολέας και σφαγέας των Ελλήνων της Κύπρου, τους οποίους, πέραν της ηθικής ευθύνης, η Ελλάδα ανέλαβε και τη νομική υποχρέωση της ασφάλειάς τους ως εγγυήτρια δύναμη; Εάν η Άγκυρα συνιστά σύμμαχο, δεν είναι πλέον εισβολέας και αν είναι εισβολέας πώς μπορεί να είναι σύμμαχος; Το ερώτημα δεν είναι καθόλου ρητορικό, αλλά ουσίας. Και αφορά επίσης τη Λευκωσία. Συμφωνεί η Κυβέρνηση Αναστασιάδη με τον Κυριακό Μητσοτάκη ότι η Τουρκία είναι σύμμαχος χώρα; Αυτή είναι η κοινή γραμμή; Αυτά λέει ο Έλληνας Πρωθυπουργός στο ΝΑΤΟ και από κοινού με τον Κύπριο Πρόεδρο στην ΕΕ; Και μη χειρότερα…