Ξύπνησαν οι Ευρωπαίοι;
Η Κύπρος δεν είναι υπερδύναμη για να παρέμβει και να επιλύσει την κρίση στην Ουκρανία. Είναι ένα μικρό κράτος, που γνωρίζει, όμως, τι σημαίνει εισβολή και κατοχή. Και όπως όλα τα μικρά κράτη, αφού δεν διαθέτουν ισχύ, τουλάχιστον μπορούν να βρουν καταφύγιο στις αρχές του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου. Ο εχθρός μας δεν είναι ούτε ο ρωσικός ούτε ο ουκρανικός λαός, αλλά η Τουρκία. Από τον νέο πόλεμο στην Ευρώπη έχουμε να διδαχθούμε πολλά, για να μη ζήσουμε χειρότερα από αυτά που ζουν στην Ουκρανία και από εκείνα που ζήσαμε το 1974. Είναι λοιπόν σαφές το πρώτο και κλασικό συμπέρασμα: Το δίκαιο και η επιβίωση των λαών, των εθνών και των κρατών δεν επιτυγχάνεται χωρίς την αποτρεπτική ισχύ!
Τι λένε οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και οι ΗΠΑ με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία επί θέματος αρχών;
Πρώτον, όχι στη χρήση βίας.
Δεύτερον, όχι στην αλλαγή συνόρων.
Τρίτον, όχι στη κτήση εδαφών για αναβίωση παλιών αυτοκρατοριών με τη χρήση των όπλων.
Τέταρτον, απομάκρυνση ξένων στρατευμάτων και σεβασμό της κυριαρχίας των κρατών.
Επειδή η Ρωσία κρίθηκε ένοχη από τη Δύση τής επιβλήθηκαν κυρώσεις, τις οποίες σε επίπεδο ΕΕ ψήφισε και η Κυπριακή Δημοκρατία. Ερώτημα: Γιατί δεν ζήτησε και δεν αξιώνει την επιβολή κυρώσεων και επί του δικού μας εισβολέα; Εφόσον εμείς δεν ζητούμε κυρώσεις, γιατί να είναι οι εταίροι μας βασιλικότεροι του βασιλέως;
Τώρα είναι η στιγμή της ανάσχεσης. Αρχικώς επί θέματος αρχών. Και κυρώσεων. Μετά θα πρέπει να «αρπάξουμε» τα μηνύματα της ουκρανικής κρίσης. Δηλαδή τη σημασία της αποτροπής, των συμμαχιών και της ισχύος. Και τον καθορισμό του εθνικού συμφέροντος. Τον τερματισμό των ψευδαισθήσεων. Το τουρκικό θηρίο δεν ημερεύει ούτε αν του προσφέρουμε την Τύμπου, ούτε αν του παραδώσουμε τη Λευκωσία. Θέλει ολόκληρη την Κύπρο!
Αποτροπή σημαίνει ισχύς. Και η Ευρώπη πριν από μερικές μόνο εβδομάδες ζούσε στον κόσμο της. Οι ηγέτες της, όπως και δικοί μας, θεωρούσαν οι πλείστοι ότι τα χρήματα για την άμυνα ήταν άσκοπα. Πεταμένα λεφτά. Και, όμως, μετά έκρηξη του πολέμου στην Ουκρανία, και αφού πιάστηκαν στον ύπνο, τρέχουν να επενδύσουν στην ασφάλεια. Αισθάνονται, λένε, τη ρωσική απειλή, την οποία, άλλοι δεν πίστευαν ότι υπήρχε, άλλοι την προκάλεσαν και άλλοι ισχυρίζονται πως ήταν αναπόφευκτη. Και γιατί είναι αναπόφευκτη; Διότι, όπως τονίζουν, συνιστά βασικό σύνδρομο κάθε κράτους με αυτοκρατορική συνείδηση. Όπως και η Τουρκία. Η ουσία είναι ότι απέτυχαν!
Ερώτημα: Ξύπνησε η Ευρώπη και πώς; Εάν και όσοι πραγματικά ξύπνησαν, δεν ξύπνησαν μόνοι τους, αλλά από τις κανονιές στην Ουκρανία!
Ερώτημα δεύτερο, συναφές του προηγούμενου: Εμείς ξυπνήσαμε; Όχι μόνο ως Κύπρος αλλά και ως ελληνικό έθνος. Όχι ακόμη!
Το δίκαιο και η αποτροπή του πολέμου, η σταθερότητα και η ειρήνη για να εφαρμοστούν, θέλουν ισχύ. Η Ευρώπη μπορεί να μας στηρίξει ηθικά και επί θέματος αρχών εάν το ζητήσουμε, αλλά σε περίπτωση τουρκικής επίθεσης, κανείς δεν θα σπεύσει να μας υπερασπιστεί. Το είδαμε το ’74. Το βλέπουμε και σήμερα στην Ουκρανία. Για να μην ξυπνήσουμε ένα πρωί από τις τουρκικές κανονιές και να βρεθούμε στον εφιάλτη του ’74, τώρα θα πρέπει να προχωρήσουμε ταχέως με την Ελλάδα στην αναβίωση του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου. Μυαλωμένα και μεθοδικά. Χωρίς μεγάλα λόγια, αλλά με πράξεις. Όσοι, δε, εκ των εταίρων μας ή άλλοι εκφράσουν τις επιφυλάξεις τους, τότε ας διερωτηθούν γιατί αυξάνονται οι αμυντικοί προϋπολογισμοί της Γερμανίας ή της Πολωνίας και αφού περάσουν πρώτα από τη δική μας γραμμή αντιπαράταξης, για να δουν την επιθετική διάταξη του Αττίλα, μετά ας επισκεφθούν την καμένη γη της Ουκρανίας. Για να αντιληφθούν επί τόπου τις ευθύνες τους…
