Το καπέλο του εισβολέα…

Ο Πρόεδρος Ζελένσκι προβάλλει ως ήρωας για τον λαό του και σύμβολο για την παγκόσμια ελευθερία. Για τις αρχές και τις αξίες της δημοκρατίας. Αντιστέκεται στον Ρώσο εισβολέα. Και, όμως, ενώπιον της Κυπριακής Βουλής εμφανίστηκε ως ένας κοινός οπορτουνιστής! Αξίωνε να χαλάσουμε ακόμη πιο πολύ τις σχέσεις μας με τη Μόσχα, η οποία παραδοσιακά μάς στήριζε στο Συμβούλιο Ασφαλείας, αλλά ο ίδιος αρνήθηκε να καταδικάσει την Τουρκία και την κατοχή τής Κύπρου.

Εμείς ήμασταν κύριοι απέναντί του! Και αυτός μας πρόσβαλε. Ούτε καν δέχθηκε ν’ ακούσει τι έλεγε η Πρόεδρος της Βουλής για τη δική μας τραγωδία. Για τον δικό μας εισβολέα, αλλά και κάτι άλλο: Για τις καταστροφικές εγγυήσεις, τις οποίες ο Ουκρανός Πρόεδρος ζητά, τώρα, για την πατρίδα του στο πλαίσιο της λύσης. Ερώτημα: Αγωνίζεται για την εθνική του ανεξαρτησία ή για να μετατρέψει την Ουκρανία σε κράτος υπό κηδεμονία; Από τη μια οι Δυτικοί και από την άλλη οι Ρώσοι. Και αν δεν τα βρουν, η χώρα του θα γίνει Συρία. Εφόσον ήταν έτοιμος να συζητήσει με τη Μόσχα για έναν χρονικό ορίζοντα δεκαπέντε ετών για το καθεστώς των νοτιοανατολικών περιοχών της Ουκρανίας και εφόσον δεν θέλει πια, όπως λέει, ένταξη στο ΝΑΤΟ και ανάπτυξη πυρηνικών, γιατί μπήκε σε πόλεμο και δεν άρχιζε πριν από τη ρωσική εισβολή τον διάλογο;

Ο δικός μας πολιτισμός ως Ελλήνων μάς επιτρέπει να ξεχωρίζουμε ότι:

Πρώτον, η Ρωσία είναι χώρα εισβολέας, αλλά δεν έχουμε πρόβλημα με τον λαό της.

Δεύτερον, άλλο η στάση του Ουκρανού Προέδρου και άλλο η στήριξη που ηθικά, υλικά και πολιτικά προσφέρουμε στον λαό του, ως θύμα που είναι εισβολής και κατοχής. Όπως κι εμείς.

Τρίτο, η Κύπρος έχει δώσει πολύ περισσότερα απ’ ό,τι μας επέστρεψε στην ομιλία του ο Ζελένσκι, αλλά προσφέρουμε στον Ουκρανικό λαό διότι το αξίζει. Ζει το δικό του δράμα, που είναι και δικό μας και θα είμαστε πάντα δίπλα του.

Αυτοί, πάντως, που οργάνωσαν τις ομιλίες του Βολοντίμιρ Ζελένσκι εντός της Κυπριακής και της Ελληνικής Βουλής απέτυχαν παταγωδώς. Και οι ημέτεροι και αυτοί που ήταν πίσω τους. Και επικοινωνιακά και επί της ουσίας. Στη μεν Κυπριακή Βουλή κουβέντα δεν είπε ο Ουκρανός Πρόεδρος για την εισβολή, διότι ο «ιδεαλιστής Ζελένσκι» έχει να πληρώσει γραμμάτια στον κατακτητή Ερντογάν. Στη δε Ελληνική Βουλή εμφάνισε έναν ομογενή του Τάγματος Αζόφ, δηλαδή αυτών που κατηγορούνται ως ακροδεξιοί και νεοναζιστές, να μιλήσει εκ μέρους τής εκεί μειονότητας. Με αποτέλεσμα να προσβληθεί ο Ελληνισμός και η δημοκρατία.

Κάτι πάει λάθος μαζί μας. Διότι, δεν είχαμε πρόβλημα μόνο με τον Ζελένσκι. Μας προσέβαλε και η Αμερικανίδα Υφυπουργός των Εξωτερικών, Βικτώρια Νούλαντ, η οποία με αλαζονικό και υποτιμητικό ύφος, αφού αναγνώρισε τον κατοχικό ηγέτη ως «Πρόεδρο», έσπευσε να μας απολογηθεί, δήθεν, τονίζοντας ότι έχει καιρό να μας επισκεφθεί. Οπότε ξέχασε τι συμβαίνει στην Κύπρο. Ότι, δηλαδή, υπάρχει εισβολή και κατοχή. Πώς όμως να θυμηθεί την εισβολή όταν πρώτοι εμείς έχουμε ξεχάσει. Διότι αντί ο Πρόεδρος να ζητήσει για το Κυπριακό ό,τι οι ΗΠΑ ζητούν από τη Ρωσία για την Ουκρανία, με άλλα λόγια σεβασμό της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας, τι τελικά πρότεινε; Τα ΜΟΕ των Βρετανών για να νομιμοποιηθεί το παράνομο αεροδρόμιο της Τύμπου και να γίνει αποδοχή χωριστής οντότητας στον βορρά. Να, λοιπόν, τι πάει λάθος: Όταν εσύ δεν σέβεσαι τον εαυτό σου και το κράτος σου, όταν συμβιβάζεσαι με την κατοχή, γιατί να σε σέβονται οι άλλοι; Βγάζουν το καπέλο στον εισβολέα…