Άγνοια κινδύνου…
Μακάρι να μπορούσε ο πολίτης να πει ότι πάμε καλά. Η αλήθεια είναι ότι αυτές τις Άγιες Μέρες γίνεται αντιληπτόν ότι ο δικός μας Γολγοθάς δεν έχει τελειωμό. Αρχίζει από το Κυπριακό και φτάνει έως τα θέματα της χρηστής διοίκησης και της οικονομίας, η οποία δεν πλήττεται μόνον από τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά και από την απουσία μοντέλου ανάπτυξης. Δυστυχώς, η κοινωνία δεν έχει ενώπιόν της αξιόπιστες πολιτικές, επί των οποίων να μπορούν να στηριχθούν βιώσιμες λύσεις.
Στο Κυπριακό, η Τουρκία απλουστεύει τα πράγματα. Είτε με ομοσπονδία είτε με συνομοσπονδία είτε με δύο κράτη, η λύση θα είναι διχοτομική. Και η δική μας πλευρά τι αντιτάσσει; Ακόμη δεν έχει καταλάβει ούτε η ίδια! Την έχει μπερδέψει ο πόλεμος στην Ουκρανία. Διότι, μέχρι πρότινος, ο λεγόμενος «ρεαλισμός» δεν επέτρεπε την προβολή των αρχών του δικαίου. Τώρα, οι αρχές της δημοκρατίας βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Και εμφανίζονται ως στοιχεία που δεν επιδέχονται διαπραγμάτευση και νόθευση. Τόσο η ΕΕ όσο και οι ΗΠΑ καταδικάζουν τον Ρώσο εισβολέα και του επιβάλλουν κυρώσεις. Το ίδιο κι εμείς. Με τη μόνη διαφορά ότι, αντί να αξιώνουμε ως αντάλλαγμα τον τερματισμό της κατοχής και των τετελεσμένων της εισβολής, προτείνουμε ΜΟΕ για τη νομιμοποίηση του παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου. Με άλλα λόγια, αντί να επιμένουμε στην αποκατάσταση της παραβιασθείσας από τον Αττίλα εννόμου τάξεως, προτάσσουμε την αποδοχή χωριστής οντότητας με την προοπτική της επίσημης χωριστής αναγνώρισης με τη λύση. Και πώς αντιδρά η Άγκυρα; Τραβά τον μανδύα από τη συγκαλυμμένη διχοτόμηση που προτείνει η Λευκωσία. Και αφήνει γυμνή τόσο τη διχοτόμηση, όσο και την πολιτική της Κυβέρνησης.
To σκηνικό για το Κυπριακό συμπληρώνεται με τον καλπασμό του πληθωρισμού και με την απουσία επαρκών επενδύσεων και πόρων αναγκαίων για την πρωτογενή παραγωγή. Μέσα σε αυτό το κλίμα πάμε σε εκλογές. Και υπάρχουν ουκ ολίγοι υποψήφιοι και εν δυνάμει υποψήφιοι Πρόεδροι, που δίνουν την εντύπωση της άγνοιας κινδύνου. Δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται ότι αυτός ο οποίος θα εκλεγεί, δεν θα κληθεί απλώς να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, αλλά θα πρέπει να ανεβεί Γολγοθά. Χωρίς να υπάρχει στον ορίζοντα Ανάσταση. Γιατί; Διότι δεν έχουμε ακόμη ακούσει συγκροτημένες στρατηγικές επιλογές και λύσεις. Υπάρχουν; Και ποιοι θα τις υλοποιήσουν; Ποιοι Υπουργοί, ποια Βουλή και με ποιους μηχανισμούς και συμμάχους θα γίνουν τα λόγια πράξη είτε στην ΕΕ είτε αλλού; Εάν υπάρχουν πολιτικές και προγράμματα δράσης, πότε θα υποβληθούν ενώπιον του λαού για να μπορεί να αποφασίσει; Θα έπρεπε ή όχι να ήταν έτοιμα χθες;
Τονίζονται αυτά, διότι όλοι θα πρέπει να διακατεχόμαστε από σοβαρότητα. Ως εκ τούτου, ούτε οι δεσμεύσεις της υφιστάμενης Κυβέρνησης ούτε η άγνοια κινδύνων που ενδέχεται να υπάρχει στα θέματα της οικονομίας και του Κυπριακού ή αλλού συνιστούν άλλοθι. Ο καθένας και κυρίως αυτοί που θέλουν διακαώς να μας κυβερνήσουν, τώρα, και όχι κατόπιν εορτής, πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Και έναντι του εαυτού τους και έναντι του τόπου, αλλά και έναντι της Ιστορίας. Προσδοκούμε ότι τα αυτονόητα θα ληφθούν αυτήν τη φορά σοβαρά υπόψη και δεν θα αποδειχθούν, ως συνήθως, υψηλά νοήματα…
