Το φύλλο συκής της διχοτόμησης…
Δεν είναι στο χέρι μας να αποτρέψουμε τη διάχυση του πολέμου της Ουκρανίας ή ακόμη αυτήν την απειλή ενός τρίτου, όπως λέγεται, παγκοσμίου πολέμου, που θα είναι για όλους καταστροφικός. Δεν θα υπάρχουν νικητές. Μόνο ηττημένοι. Και θα προκληθεί χάος, που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί. Θα το δουν και θα το ζήσουν όσοι θα επιβιώσουν…
Εκείνο που εμείς μπορούμε να πράξουμε είναι να εξετάσουμε τι συνέβη στην Ουκρανία και τι συμβαίνει στην Κύπρο και στην περιοχή μας, όπου η Τουρκία από εισβολέας μετατρέπεται σε ειρηνοποιό. Και ο Ερντογάν ξεπλένει τον αιμοσταγή του χαρακτήρα μέσα από τις φωτογραφίες του με τον Αντόνιο Γκιουτέρες, ενώ στην Κύπρο υπάρχει κατοχή και στο Αιγαίο πλήρης αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Ευλόγως διερωτάται ο πολίτης: Πού είναι ο ΟΗΕ; Δηλώνει απών και παροπλισμένος από το «παγωμένο» Σ. Ασφαλείας. Η αναξιοπιστία των Ην. Εθνών και του παγκόσμιου συστήματος συλλογικής ασφάλειας αποκαλύπτεται σε όλο της «το μεγαλείο». Και αναδύεται στην επιφάνεια του διεθνούς συστήματος η κλασική ρεαλιστική αρχή, ότι το δίκαιο δεν μπορεί να εφαρμοστεί εάν δεν συνοδεύεται από ισχύ.
Επί σειρά ετών έχουμε ηγεσίες που εμφανίζουν την ουτοπία ως ρεαλισμό, στο πλαίσιο της ομοσπονδίας, την οποία Άγκυρα και Λονδίνο θεωρούσαν από το 1956 ως διχοτόμηση. Και εφόσον η Τουρκία εισέπραξε την ομοσπονδία, πήγε στο επόμενο βήμα. Στα δύο κράτη ως προηγούμενο στάδιο της πλήρους τουρκοποίησης. Άλλωστε, για να περάσει η ομοσπονδία από τη σφαίρα της ουτοπίας σε αυτήν του ρεαλισμού, θα πρέπει να γίνουν αποδεκτοί οι τουρκικοί όροι. Είναι μέσα σε αυτήν την εξευμενιστική λογική που έχει εισηγηθεί η Κυβέρνηση τα ΜΟΕ, τα οποία ο Υπουργός των Εξωτερικών Ι. Κασουλίδης χαρακτήρισε τις προάλλες ως καταλύτη για τη λύση. Ποια λύση; Αυτήν του πληθυσμιακού, γεωγραφικού και διοικητικού διαχωρισμού, όπως επιβλήθηκε από τους κανόνες των τανκς του Αττίλα το 1974; Τι είναι η πρόταση των ΜΟΕ; Δυστυχώς, πρόκειται για την αποδοχή του ψευδοκράτους ως χωριστής οντότητας πριν από την επίσημη αναγνώριση. Και οι Τούρκοι, εφόσον έχουν δεδομένη την ομοσπονδία, γιατί να μην επιμένουν στη συνομοσπονδία των δυο κρατών; Γιατί να μην το πράττουν, αφού δεν έχουν κόστος από την κατοχή, αλλά όφελος μέσω των ΜΟΕ και των διχοτομικών πολιτειακών λύσεων; Εφόσον εμείς δίνουμε, αυτοί ζητούν κι άλλα.
Ενώ, λοιπόν, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναφερόταν στην επιστροφή, όπως τόνιζε, στη Ζυρίχη και στη βελτίωσή της στη βάση των αρχών της ΕΕ και ενώ υποστηρίζει ότι εάν η Άγκυρα και οι Τουρκοκύπριοι θέλουν οφέλη από το φυσικό αέριο θα πρέπει να πάμε στο διεθνές δικαστήριο, που σημαίνει αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, την ίδια στιγμή προτάσσει τα ΜΟΕ, που προνοούν τον τεμαχισμό του ενιαίου κράτους σε δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη. Βρισκόμαστε ενώπιον μιας αντίφασης, που έχει συνέχεια. Ενώ η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, η Βρετανία και οι ΗΠΑ λένε όχι στην εισβολή, όχι στην κτήση εδαφών, όχι στην αναβίωση παλαιών αυτοκρατοριών και ναι στη δημιουργία ενός νέου συστήματος ασφάλειας στην περιοχή μας στο πλαίσιο της στρατηγικής πυξίδας, πώς τοποθετείται η Λευκωσία; Ούτε λέξη για τη συμμετοχή της στο νέο σύστημα ασφάλειας. Και με τη στάση της είναι ως να το δωρίζει στην Τουρκία, λέγοντας, ταυτοχρόνως, ναι στη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής και την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με καταλύτη τα ΜΟΕ για την υπογραφή μιας τουρκικών προδιαγραφών ομοσπονδιακής λύσης. Ποια είναι η τραγωδία της Κυβέρνησης, αλλά και η δική μας; Εκλιπαρεί την Τουρκία να της δώσει φύλλο συκής, για να καλύψει τη διχοτόμηση μέσω μιας ομοσπονδίας, αλλά αυτή αρνείται. Μας ξεφτιλίζει. Αξιώνει την υποταγή μας. Και την θέλει, μάλιστα, γυμνή! Εντελώς γυμνή…
