Η «κακούργα» Ελλάς…
Ανεβάζει τους τόνους εκ νέου ο Ερντογάν στο Αιγαίο. Αφού αφόρισε τον Μητσοτάκη, τώρα θέλει μια κρίση για να φορτώσει την ευθύνη στην Ελλάδα. Την θεωρεί άσπονδο εχθρό, παρότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός στις 13 Μαρτίου του 2022 τον χαρακτήρισε σύμμαχο! Ελέχθη, δε, τότε, εν μέσω εύφορου κλίματος, ότι θα άρχιζε νέα εποχή στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Φιλίας και συνεργασίας.
Για πολλοστή, όμως, φορά, σε χρόνο ρεκόρ ήρθαν τα πάνω-κάτω. Οι ψευδαισθήσεις κατέρρευσαν. Και ο Έλληνας Πρωθυπουργός δηλώνει ότι δεν θα συνομιλήσει με παράνομους και παράλογους. Από την άλλη, είναι πρόδηλο πια τι έχει στο μυαλό του ο Τούρκος Πρόεδρος. Κατηγορεί την Ελλάδα ότι παρανόμως έχει στρατιωτικοποιήσει τα νησιά του Αιγαίου. Ότι καταργεί τις Συνθήκες και το Διεθνές Δίκαιο. Και την εμφανίζει ως επιτιθέμενη χώρα, που παραβιάζει, δήθεν, τα κυριαρχικά και ειδικά κυριαρχικά δικαιώματα της Τουρκίας, για να δύναται, σε περίπτωση κρίσης, να προβάλει τον ισχυρισμό ότι τελεί εν αμύνη. Άρα, λέει η Άγκυρα, η Ελλάδα ευθύνεται για ό,τι συμβαίνει και ό,τι ενδέχεται να συμβεί. Αυτήν τη λογική είναι που θέλει να περάσει ο Ερντογάν και στην ΕΕ και στις ΗΠΑ, οι οποίες, μετά τα χειροκροτήματα για την ομιλία του Έλληνα Πρωθυπουργού ενώπιον του Κογκρέσου, επανέρχονται στην κανονικότητα, τηρώντας την αρχή των ίσων αποστάσεων. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους: Πρώτον, η Τουρκία δεν είναι εχθρός των ΗΠΑ, όπως η Ελλάδα, αλλά ατίθασος σύμμαχος, τον οποίο, λόγω της στρατηγικής του σημασίας, θέλουν να τιθασεύσουν χωρίς «ακρότητες». Δεύτερον, η Αμερική ως η ηγέτιδα χώρα του ΝΑΤΟ και η προστάτιδα δύο κατ’ επίφασιν συμμαχικών κρατών, δεν επιθυμεί τη μεταξύ τους σύγκρουση, αλλά τη δική της συνεχή διαμεσολαβητή. Και με τον τρόπο αυτό, καθώς και με άλλους, οι ΗΠΑ ενισχύουν τη σχέση εξάρτησης με ό,τι αυτό συνεπάγεται ειδικώς τώρα που αμφότερες, Ελλάδα και Τουρκία, πάνε σε εκλογές.
Ο Ερντογάν τραβά από το μανίκι το χαρτί που λέγεται Ελλάδα. Εκείνο, μάλιστα, της «κακούργας» Ελλάδας. Και μέσα σε κλίμα σοβινιστικής μισαλλοδοξίας θέλει να συσπειρώσει τους Τούρκους κάτω από τη δική του ηγεσία ενόψει εκλογών, οικοδομώντας μέσα από την κρίση της Ουκρανίας την εικόνα του ειρηνοποιού και του θύματος της ελληνικής επιθετικότητας. Ο Τούρκος Πρόεδρος δεν εμφανίζεται μόνο ως αμυνόμενος, αλλά ισχυρίζεται ότι είναι και αδικημένος από τις ΗΠΑ. Για να έχει τη δυνατότητα να εμπλέκεται σε ανατολίτικο παζάρι και να ζητά περισσότερα. Και, μάλιστα, πάνω στην πλάτης μας.
Η υφιστάμενη χρονική περίοδος είναι ύποπτη. Εάν ο Ερντογάν αποφασίσει τη διενέργεια κρίσης, αυτή θα είναι πριν από την όποια ανατροπή των ισοζυγίων δυνάμεων μπορούν να επιφέρουν οι αγορές οπλικών συστημάτων από τη Γαλλία, καθώς και η πιθανή παραλαβή των F-35. Όμως, εφόσον πάει σε εκλογές, δεν θα ρισκάρει. Οι δράσεις του θα είναι εκ του ασφαλούς , για να μπορεί εσωτερικά να εμφανίζεται ως ένας νέος Ατατούρκ και εξωτερικά ως ηγέτης περιφερειακής δύναμης, παγκοσμίων διαστάσεων, στη λογική της Νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ερώτημα, λοιπόν: Τι είναι αυτό που προσφέρει στον Ερντογάν και στην Τουρκία ασφάλεια σε μια κρίση ή ακόμη και σε έναν πόλεμο με την Ελλάδα; Το αυτονόητο. Η αχίλλειος πτέρνα των Αθηνών. Δηλαδή, η Κύπρος. Η πραγματικότητα αυτή ας ληφθεί σοβαρά υπόψη από τις ηγεσίες Κύπρου και Ελλάδας, διότι δεν έχουμε την πολυτέλεια για ένα νέο ’74. Εμείς, ως λαός, το αντιλαμβανόμαστε. Οι ηγέτες μας το κατανοούν; Πώς μπορούν να ισχυριστούν κάτι τέτοιο, όταν συνειδητά και διαχρονικά μάς άφησαν αθωράκιστους; Γυμνούς μπροστά στις λόγχες του Αττίλα…
