Τα φορτώνουν στον κόκορα…
Ο πόλεμος στην Ουκρανία είχε αρχή. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να πει με σιγουριά πότε και πώς θα έρθει το τέλος. Εκείνο που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι αυτό που ζούμε. Την τραγωδία των πεδίων των μαχών και της παγκόσμιας οικονομίας, την οποία πληρώνουν εμπόλεμα και μη κράτη. Κυρίως, δε, οι πολίτες. Μεταξύ αυτών και οι Κύπριοι. Πώς, άλλωστε, θα ήταν δυνατό να γλιτώσουμε από τον κυκλώνα των ανατιμήσεων και των επιπτώσεων που προκαλούν οι κυρώσεις όταν μετά το κτύπημα σε βάρος του τουρισμού απειλούμαστε με ένα νέο. Αυτό επί της ναυτιλίας.
Εάν η ΕΕ αποφασίσει την επιβολή νέου εμπάργκο, που σημαίνει ότι δεν θα διακινούνται εμπορεύματα από και προς τη Ρωσία με πλοία που φέρουν τις σημαίες κρατών μελών τής ΕΕ, το μεγαλύτερο κόστος θα το πληρώσουν Κύπρος και Ελλάδα. Γιατί; Διότι, αφενός έχουν τους μεγαλύτερους στόλους και, αφετέρου, θα σπεύσουν πλοία άλλων χωρών, εκτός της Ευρώπης, που δεν επιβάλλουν κυρώσεις, για να επωφεληθούν από τα κέρδη. Χωρίς η Μόσχα να έχει το προσδοκώμενο κόστος, που θα ήθελαν η ΕΕ και οι ΗΠΑ να έχει. Εάν λάβουμε υπόψη ότι ο τουρισμός καλύπτει περί το 16% επί του ΑΕΠ και η ναυτιλία το 6,8% και ο πληθωρισμός σκαρφάλωσε τον Απρίλιο στο 8,7%, γίνεται αντιληπτό σε ποια δύσκολη θέση βρισκόμαστε. Χωρίς την απαιτούμενη από τους εταίρους μας στήριξη.
Η ΕΕ είναι δυσκίνητη. Χαμένη στη Βαβυλωνία της. Αδυνατεί να δώσει άμεσες λύσεις στα προβλήματα της ενέργειας, των τροφίμων και του πληθωρισμού. Φαίνεται, μάλιστα, ότι η γνωστή μέθοδος της αύξησης των επιτοκίων για την καταπολέμηση του πληθωρισμού θα προκαλέσει προβλήματα στους ρυθμούς ανάπτυξης, με σαφή τον κίνδυνο να παγιδευτεί η Ευρωζώνη στον στασιμοπληθωρισμό. Διακυβεύονται σοβαρά εθνικά συμφέροντα, που αναγκάζουν κράτη μέλη όπως η Ουκρανία να απειλούν με βέτο εάν δεν διασφαλιστούν τα ενεργειακά τους συμφέροντα. Είχαν προηγηθεί απειλές από την Ισπανία και μάλλον θα προκύψουν νέες. Ήδη, η Πολωνία ζητά στη βάση του μοντέλου της Τουρκίας μεγάλα ποσά αποζημιώσεων λόγω του προσφυγικού προβλήματος. Όπως και άλλα κράτη ζητούν. Δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια.
Αυτή είναι η ΕΕ. Ο καθένας κοιτά πώς να σώσει το σπίτι του. Εάν δεν διεκδικήσεις, δεν παίρνεις. Το αντίθετο. Δίνεις. Πληρώνεις τα σπασμένα, όπως συμβαίνει με την Κύπρο. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι θα πρέπει να φτάσουμε στο βέτο. Εάν όμως χρειαστεί, εάν είναι ζήτημα επιβίωσης, γιατί να μην μπει στο τραπέζι μαζί με άλλους; Κατ’ ελάχιστον ο πολίτης και οι επιχειρήσεις απαιτούν από την Κυβέρνηση να βρει τρόπους εντός και εκτός ΕΕ για την υιοθέτηση πολιτικών και μέτρων, που θα κρατήσουν την οικονομία ζωντανή και την κοινωνία σε συνοχή, καθότι τελεί, λόγω της ακρίβειας, υπό απειλή. Ήδη αρχίζει το νέο μαρτύριο. Οι λογαριασμοί του ηλεκτρικού ρεύματος παίρνουν φωτιά. Καίνε και τις τσέπες μας και την παραγωγή. Και τις επιχειρήσεις και τους εργαζομένους. Τον καθένα από εμάς. Χωρίς να υπάρχει κυβερνητικός πυροσβεστήρας.
Μέσα σε αυτόν τον γόρδιο δεσμό των καθημερινών προβλημάτων, η Κυβέρνηση εμφανίζεται κουρασμένη. Χλομή και ανήμπορη ν’ αντιδράσει αποτελεσματικά. Μετρά τον χρόνο που της έχει μείνει ως λυτρωτή, αντί να προτείνει αποτελεσματικά μέτρα στήριξης για να βοηθηθούν οικονομία και πολίτες. Όσο, δε, για τα κόμματα και τους εν δυνάμει υποψήφιους και υποψήφιους Προέδρους, δεν μας έχουν προσφέρει σοβαρές επιλογές και λύσεις. Αναμένουν, όπως και στο Κυπριακό, τους τρίτους για να μας σώσουν. Την ΕΕ και τον από μηχανής θεό. Κατά το λαϊκότερον: Τα φορτώνουν στον κόκορα!
