Θαλάσσια ρωσο-τουρκική συγκατοίκηση

Την ώρα που η παγκόσμια οικονομία παίρνει φωτιά, με τις τιμές των καυσίμων να βρίσκονται στα ύψη και τον πληθωρισμό να καλπάζει, χωρίς να υφίσταται, προσώρας, αξιόπιστο και ισχυρό δίχτυ ασφαλείας, μια νέα πραγματικότητα τείνει να διαμορφωθεί επί θαλάσσης, ως απότοκο της συνεχιζόμενης ρωσικής επίθεσης στην Ουκρανία, με τη Μόσχα να αλλάζει, μέσα από δομικές γεωπολιτικές διαφοροποιήσεις, την ΑΟΖ και τα δικαιώματά της επ’ αυτής, επιδιώκοντας να γίνει κυρίαρχη στην περιοχή, διά της συγκατοίκησης με την Τουρκία.

Η ρωσική αναθεωρητική πολιτική εκκινεί από την Ευρώπη και μέσω Καυκάσου φτάνει έως τη Μέση Ανατολή, μέσα από μια σειρά δομικών μεταβολών που προσδοκά να επιφέρει η Μόσχα. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται: Πρώτον, η αλλαγή της ρωσικής ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα, επί της οποίας προσδοκά να κυριαρχήσει και να τη μοιραστεί, στο μεγαλύτερό της μέρος, μαζί με την Τουρκία, της οποίας η πολιτική στηρίζεται στη Γαλάζια Πατρίδα. Έχουμε, με άλλα λόγια, δύο αναθεωρητικές στρατηγικές χωρών που θα ήταν δυνατό να συμπλεύσουν, αντί να συγκρουστούν. Εξ ου και η πολιτική του εκκρεμούς , που υιοθετεί ο Τούρκος Πρόεδρος Ρ. Τ. Ερντογάν.

Δεύτερον, η διείσδυση στη Μέση Ανατολή, μέσω του Καυκάσου, καθώς ο έλεγχος της Μαύρης Θάλασσας δεν βάζει τέλος μόνο στην επέκταση του ΝΑΤΟ προς τη Γεωργία, αλλά δημιουργεί, ταυτοχρόνως, ερείσματα για την εδραίωση των ρωσικών γεωπολιτικών συμφερόντων στον Καύκασο και, από εκεί, στη Μέση Ανατολή και στην Ασία, όπου είναι, πλέον, ο ζωτικός και ενεργειακά κρίσιμος χώρος της Ρωσίας.

Βασική επιδίωξη του ρωσικού σχεδιασμού είναι η δημιουργία ενός στρατηγικού πετάλου από την Υπεδνειστερία έως τη Λευκορωσία, μέσω της Μαριούπολης και των ρωσόφωνων περιοχών της Ουκρανίας, εγκλωβίζοντας, ουσιαστικά, το Κίεβο και αφήνοντας μόνο μια έξοδο προς τα δυτικά.

Διαβάστε περισσότερα στη «Σημερινή» που κυκλοφορεί