Μετρούν κουκκιά και αναλύουν διφορούμενες δημοσκοπήσεις τα επιτελεία

Διφορούμενα, σε κάποιο βαθμό, τα μηνύματα που παίρνουν οι ομάδες των υποψηφίων, αλλά και οι εν δυνάμει ψηφοφόροι, σε σχέση με τις δημοσκοπήσεις, είτε αυτές που βλέπουν το φως της δημοσιότητας είτε αυτές που κρατούνται καλά κρυμμένες στα γραφεία των κομμάτων και των επιτελείων. Η γενικότερη κατεύθυνση, όμως, παραμένει και δεν είναι άλλη, από την πρωτιά Χριστοδουλίδη και τη μάχη μεταξύ Νεοφύτου και Μαυρογιάννη, για το ποιος θα περάσει στον δεύτερο γύρο.

Μπορεί οι δημοσκοπήσεις να μη συνιστούν τίποτε άλλο, παρά ενδείξεις της στιγμής, ωστόσο, σε κάποιο βαθμό, οι πολίτες λαμβάνουν τα μηνύματα, συνειδητά και υποσυνείδητα. Η δυναμική που αναπτύσσει ή δεν αναπτύσσει ο κάθε υποψήφιος, ψευδεπίγραφη ή όχι (λόγω λανθασμένων πιθανώς μεθοδολογιών, στοχευμένων ερωτήσεων κ.ο.κ.) έχει το δικό της μερίδιο στις μετέπειτα αποφάσεις. Χαρακτηριστικό, το επιχείρημα της «χαμένης ψήφου», παρά τη γενικότερη συμφωνία ή εκτίμηση πολλών, με έναν υποψήφιο. Αντίστοιχα, πολλοί πολίτες στρέφονται σε περισσότερο «σίγουρες» επιλογές, είτε γιατί θέλουν πάση θυσία εναλλαγή της εξουσίας διαλέγοντας το «λιγότερο κακό» είτε γιατί επιδιώκουν να καρπωθούν οφέλη μετά την εκλογή του υποψηφίου που στηρίζουν είτε γιατί η στήριξη λειτουργεί σε ένα υποσυνείδητο επίπεδο και στρέφεται προς τον πιθανότερο νικητή. Παράλληλα, ενδεικτικό του ότι οι δημοσκοπήσεις δεν συνιστούν πάντα αξιόπιστη καταγραφή των δυναμικών, είναι πως, όπως πληροφορείται η «Σημερινή», ακόμη και εσωκομματικές δημοσκοπήσεις αγνοούν ερωτήματα για υποψηφιότητες που έχουν σχετικά μεγάλη ιδεολογική συνάφεια. Προφανώς για να μην περιπλέκεται το τοπίο και να μην έρχονται οι ηγεσίες σε δύσκολα διλήμματα ενώπιον των πολιτικών οργάνων του κόμματος.

Ζυγίζουν τις αποκλίσεις

Στις δύο πρόσφατες δημοσιευμένες δημοσκοπήσεις («Σίγμα» και «Άλφα»), χαρακτηριστική είναι η διαφοροποίηση που υπάρχει στο ποσοστό του Αβέρωφ Νεοφύτου, ο οποίος αποτελεί ίσως και το μεγαλύτερο στοίχημα των επικείμενων εκλογών. Γιατί, αφενός, υπάρχει μια διευρυμένη κοινωνική πεποίθηση που τον θέλει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να επιβιώνει (ενδεικτικά τα δυσανάλογα υψηλά ποσοστά που λαμβάνει στην παράσταση νίκης, αν και, πλέον, χάνει και εκεί την πρωτιά). Αφετέρου, δεδομένης της υποψηφιότητας Νίκου Χριστοδουλίδη, φαίνεται να δυσκολεύεται να συσπειρώσει το ίδιο του το κόμμα. Διαφοροποίηση υπάρχει και για τον Ανδρέα Μαυρογιάννη, σε λιγότερο, όμως, βαθμό. Μικρή διαφορά παρουσιάζεται και στα ποσοστά που καταγράφει ο Κωνσταντίνος Χριστοφίδης. Οι υπόλοιποι υποψήφιοι, λίγο ή πολύ, καταγράφουν παρόμοια ποσοστά, ενώ ο Νίκος Χριστοδουλίδης, παρά τη μικρή πτώση που καταγράφει, διατηρεί ισχυρή πλειοψηφία. Το ότι δεν υπάρχουν αξιοσημείωτες μεταβολές μετά και την επίσημη στήριξη του ΔΗΚΟ, είναι κάτι που έχει τη σημασία του.

Σε κρίσιμο μεταίχμιο ο ΔΗΣΥ

Στο επιτελείο Αβέρωφ Νεοφύτου ποντάρουν στο ότι προηγούνται των ανθυποψηφίων τους, σε επίπεδο σύνταξης των προγραμματικών θέσεων. Όπως και στην πρόταξη του επιχειρήματος της ασφάλειας, δεδομένου του ότι μια συνέχεια της κυβερνητικής πολιτικής από τον ίδιο χώρο, δεν χρειάζεται «περίοδο προσαρμογής» και είναι σε θέση να συνεχίσει απρόσκοπτα το, ομολογουμένως, δύσκολο έργο που απαιτούν οι κρίσιμες διεθνείς συγκυρίες. Η παρουσίαση των 100 αξόνων πολιτικής, με την -ακόμη πιο- ένθερμη στήριξη του Νίκου Αναστασιάδη, προκάλεσε χαμόγελα στις τάξεις του ΔΗΣΥ, καθώς εκτιμάται πως το σκηνικό αλλάζει. Από την άλλη, δεν φάνηκε μια ουσιαστική πτώση στα ποσοστά του Χριστοδουλίδη, παρά τη στήριξη από το ΔΗΚΟ και τη συνεπακόλουθη ταύτιση, που θέλησε προνομιακά να σχηματοποιήσει το κυβερνών κόμμα, απέναντι στην επίσημη πρόταση του κόμματος. Θα υπάρξουν νέες εξελίξεις στο μέτωπο, όταν θα κληθεί το Πολιτικό Γραφείο να αποφασίσει για διαγραφή του τέως Υπουργού Εξωτερικών, όπως και υποστηρικτών του.

Σε «ποιοτικές» επικοινωνιακές αλλαγές προχωρεί ο Μαυρογιάννης

Πήρε μπρος για τα καλά ο Ανδρέας Μαυρογιάννης, δύο εβδομάδες μετά την προκαταρκτική συγκρότηση του επιτελείου του. Ήδη, φαίνεται πως στο επιτελείο δουλεύουν πιο συντονισμένα, ενώ αυξήθηκαν και οι επαφές, τόσο με οργανωμένα σύνολα και οργανώσεις, όσο και με κομματικούς αρχηγούς. Παράλληλα, ο υποψήφιος αρχίζει σιγά-σιγά να μετασχηματίζει τον λόγο του, που προηγουμένως ήταν σε μεγάλο βαθμό τεχνοκρατικός και «διανοουμενίστικος». Ενδεικτικό το ότι στην ομιλία του, προχθές, χρησιμοποίησε και εκφράσεις στην κυπριακή, κάτι που, ωστόσο, δεν είναι σίγουρο αν θα του προσδώσει ή θα του αφαιρέσει. Αφενός, λόγω της εργαλειοποίησης της κυπριακής διαλέκτου, σε μια προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί η διάλεκτος ως εργαλείο συγκρότησης διακριτής εθνικής ταυτότητας. Που συναντά ωστόσο έρεισμα κυρίως σε μερίδα των αστικών στρωμάτων, αλλά και κάποιων κοσμοπολίτικων, νεολαιίστικων μεσοστρωμάτων. Όχι, όμως, κατά πάσα πιθανότητα, στη βάση του ΑΚΕΛ, που ενδεχομένως να δει αυτήν τη στάση ως έλλειψη ειλικρίνειας και προσπάθεια εμπαιγμού του. Συν τοις άλλοις, φαίνεται πως -έστω και με το γάντι, όπως εξάλλου συνήθιζε- αρχίζει να μπαίνει σε μια διακριτική συγκρουσιακή λογική, που μπορεί να συσπειρώσει τις μάζες του ΑΚΕΛ, καθώς είναι πολιτικά εκπαιδευμένες στα διαχρονικά δίπολα του κυπριακού πολιτικού τοπίου. Τα πυρά του, έτσι, προσανατολίζονται κυρίως στο αντίπαλον δέος, τον ΔΗΣΥ, και λιγότερο στον Νίκο Χριστοδουλίδη.

Επιδιώκουν να γυρίσουν μπούμερανγκ τα προτερήματα του Χριστοδουλίδη

Εμμένει στη χαμηλών τόνο προεκλογική λογική ο Νίκος Χριστοδουλίδης, όπως, εξάλλου, είχε διαμηνύσει εξαρχής. Φαίνεται, επίσης, πως του «βγαίνει», καθώς η μετριοπαθές του στάση είναι από τα στοιχεία που τον αναδεικνύουν στα μάτια του εκλογικού σώματος, το οποίο θέλει να απεμπλακεί, έστω και μερικώς, από έναν διχοτομικό και τοξικό πολιτικό διάλογο. Την ώρα, δηλαδή, που δέχεται πυρά ή που η κυπριακή κοινωνία βλέπει να επαναφέρονται διχογνωμίες που αποτελούσαν χρόνια πριν τον πυρήνα παραγωγής πολιτικής και ιδεολογικής συγκρότησης, ο ίδιος αποστέλλει δελτία Τύπου για συναντήσεις του με κόσμο. Το πόσο θα καταφέρει να συνεχίσει σε αυτήν τη βάση, είναι ένα ερωτηματικό, καθώς η κοινωνία αρχίζει να ζητά περισσότερο συγκεκριμένες θέσεις, οι οποίες συγκροτούνται και στη βάση του ετεροπροσδιορισμού, απέναντι δηλαδή στον οποιονδήποτε «άλλο». Φαίνεται, πάντως, πως -τουλάχιστον τις πρώτες μέρες της στήριξης- τον ρόλο της σύγκρουσης πήρε εργολαβία το ΔΗΚΟ, κάτι που δεν φάνηκε να έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα, εξ ου και κατέβηκαν οι τόνοι.

Αυτό που προβληματίζει και, όπως είναι σε θέση να γνωρίζει η «Σημερινή», δεν περνά απαρατήρητο από τον πολιτικό κόσμο, είναι η θέση του πως συγκροτεί το πρόγραμμά του στη βάση των όσων ακούει από την κοινωνία των πολιτών. Από τη μια οδηγεί σε μιαν «από τα κάτω προς τα πάνω πολιτική προσέγγιση», που δείχνει σεβασμό στο εκλογικό σώμα και μια διαδραστικότητα που εμπνέει εμπιστοσύνη στις επιταγές της κοινωνίας. Από την άλλη, όμως, υπάρχει η λογική που τον θέλει να καταγράφει εύηχες θέσεις, που δεν παραπέμπει σε λογική ηγέτη που εμπνέει και καθορίζει την πολιτική επικαιρότητα, αλλά, περισσότερο, σε μια τυχοδιωκτική λογική ενός πολυποίκιλου καλαθιού ιδεών και προτάσεων, απότοκο της λογικής τού «λίγο απ’ όλα» και του «τόσο όσο», εκμεταλλευόμενος τις τομές που επέβαλλε η μεταμοντέρνα λογική στη συνειδησιακή ύπαρξη των δυτικών κοινωνιών. Αναμένεται, φυσικά, το συνολικό πρόγραμμα, για να καταγραφεί αν υπάρχει μια συνοχή και μια συνεπής ιδεολογική συνοχή.

Χάνει την τετράδα το ΕΛΑΜ;

Φαίνεται πως τα πράγματα για το ΕΛΑΜ δεν ικανοποιούν τις προσδοκίες της ηγεσίας, καθώς, παρά το ότι είναι το τέταρτο κόμμα, η υποψηφιότητα Χρίστου Χρίστου δεν μπαίνει στο προσκήνιο της τετράδας, κινδυνεύοντας να χάσει τον ρυθμιστικό ρόλο, από ανεξάρτητες υποψηφιότητες στην άλλη πλευρά του πολιτικού χάρτη, όπως του Αχιλλέα Δημητριάδη. Η επιδίωξη επιτελείων για γρήγορη διοργάνωση τηλεοπτικών «debates» θα έχει ενδιαφέρον, τόσο στα υψηλά στρώματα, όσο και στα χαμηλότερα. Έκπληξη αποτελούν τα χαμηλά ποσοστά Κολοκασίδη, παρόλο που δεν έχει μεγάλες αντιπάθειες, τουναντίον, τυγχάνει μιας ευρύτερης συμπάθειας.