Η δίψα του πολίτη…
Η Κύπρος σπεύδει ταχέως προς τις Προεδρικές Εκλογές. Ακόμη και μέσα στη ραστώνη του καλοκαιριού τα επιτελεία των υποψηφίων Προέδρων εργάζονται πυρετωδώς για τη συλλογή ψήφων. Αυτό είναι το παιχνίδι. Και είναι αναπόφευκτο. Όταν, όμως, στη δημοκρατία η εκλογή Προέδρου δεν συνοδεύεται από συγκροτημένες πολιτικές ρεαλιστικής υλοποίησης, τα προβλήματα δεν επιλύονται. Διογκώνονται. Γίνονται βάλτος. Εντός του οποίου κινδυνεύουν να πνιγούν και οι πολίτες και το κράτος.
Για να είναι σε θέση ο νέος Πρόεδρος να επιλύσει τα προβλήματα θα πρέπει να τα αντιληφθεί και να τα κατανοήσει. Θα πρέπει να εκπονήσει θέσεις και να επιλέξει εκείνους τους συνεργάτες τους οποίους θα πρέπει να ξέρει και ο λαός, και από κοινού να βάλουν πλάτη και μυαλό και δουλειά για να βγάλουν τη χώρα από τα σημερινά αδιέξοδα. Στο Κυπριακό, μάλιστα, διαπληκτίζονται, γιατί δεν υπεγράφη μια διχοτομική λύση στο Κραν Μοντανά, αντί πώς θα οικοδομηθεί στρατηγική για την αποτροπή της! Αυτό ήταν το τραγικό συμπέρασμα του τελευταίου “debate”.
Επί του παρόντος, οι υποψήφιοι Πρόεδροι δεν φαίνεται να έχουν εκείνες τις συγκροτημένες θέσεις που να μπορούν να δώσουν λύσεις, διότι δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι τους περιμένει, κυρίως στην οικονομία, από την πρώτη μέρα της ανάληψης των καθηκόντων τους. Και ο πολίτης θα είναι σε τόσο δύσκολη θέση, όπως και ο επιχειρηματικός κόσμος, που δεν θα δώσει την ανοχή των 100 ημέρων, όπως ελέγετο παλαιότερα. Διότι, δεν θα υπάρχει ούτε δευτερόλεπτο για χάσιμο, αφού, τόσο οι τιμές των καυσίμων, όσο και ο πληθωρισμός θα συνεχίσουν να είναι στα ύψη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για άλλους τομείς της οικονομίας
Ερώτημα λοιπόν: Πώς θα αντιμετωπιστεί ο πληθωρισμός; Ουκ ολίγοι ειδικοί αναφέρουν ότι είναι δύσκολη η αναχαίτισή του με την αύξηση του επιτοκίου από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Διότι το πρόβλημα δεν είναι να μαζέψεις το χρήμα από την αγορά, αλλά πώς θα πέσουν οι τιμές του φυσικού αερίου και πώς θα μειωθεί το κόστος παραγωγής, για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα, για να μην κλείσουν επιχειρήσεις, για να μην αυξηθεί η ανεργία και για να τερματιστεί η υφιστάμενη αβεβαιότητα.
Μπορεί λοιπόν η ΕΕ να μην διαθέτει το μαγικό ραβδί της λύσης, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η κυπριακή οικονομία και ειδικότερα ο νέος Πρόεδρος δεν θα πρέπει να προβάλουν στην αδυναμία μας την ανικανότητα της Ευρώπης. Όντως, είμαστε συνδεμένοι με την ΕΕ στο πλαίσιο κοινού νομίσματος, αγοράς και νόμων, όμως, κανείς δεν μας εμποδίζει να εκπονήσουμε το δικό μας αξιόπιστο μοντέλο ανάπτυξης, προκειμένου να διέλθουμε μέσα από τις Συμπληγάδες που έρχονται.
Ερωτήματα νέα, συναφή του πρώτου: Ποια είναι τα μέτρα που προτείνουν οι υποψήφιοι Πρόεδροι για την καταπολέμηση του πληθωρισμού; Πώς θα διατηρηθούν οι επιχειρήσεις και οι θέσεις εργασίας ζωντανές; Ποιο είναι το δικό μας μοντέλο ανάπτυξης επί τη βάσει των δικών μας γεωπολιτικών και άλλων συγκριτικών πλεονεκτημάτων; Θα κινηθούμε για παράδειγμα ή όχι προς την «πανεπιστημιακή βιομηχανία», όπως η Βρετανία και τώρα η Ολλανδία, που σημαίνει έρευνα, ανάπτυξη, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας; Εάν δεν είναι αυτό το μοντέλο ανάπτυξης, ποιο μπορεί να είναι το άλλο ή τα άλλα;
Διψά ο πολίτης να ακούσει τις προτάσεις που θα του επιλύσουν τα καθημερινά του προβλήματα. Ακόμη και αν η λύση τους δεν είναι ριζική, λόγω εξωγενών παραγόντων, τουλάχιστον, θέλει να αισθάνεται και να δει στην πράξη ότι το κράτος δεν τον εγκαταλείπει. Ότι έχει προτάσεις και ότι προσπαθεί. Ο πολίτης θέλει σταθερότητα και ασφάλεια. Δεν δέχεται το άλλοθι της ανίκανης ΕΕ. Ο λαός δεν μπορεί να δεχθεί μια νέα κυβέρνηση η οποία θα τα φορτώνει όλα στην ΕΕ και η ίδια θα κάθεται από την πλευρά της με σταυρωμένα τα χέρια κοιτώντας τα άστρα. Ή θα επιδίδεται σε μοντέλα ανάπτυξης, όπως αυτά των διαβατηρίων που μας έκαναν διεθνώς ρεζίλι. Όσοι εκ των υποψηφίων δεν έχουν και δεν μπορούν να έχουν προτάσεις για να κυβερνήσουν, ας μην ταλαιπωρούν τον εαυτό τους και τους πολίτες. Ας πάνε από τώρα στα σπίτι τους. Ούτως ή άλλως εκεί θα καταλήξουν…
