Πνιγμός στα χρέη…
Οι κυρώσεις της ΕΕ σε βάρος της Ρωσίας κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Τα μέτρα των Ευρωπαίων, τελικώς, δεν τιμωρούν μόνο τον εισβολέα, αλλά και εμάς τους ίδιους. Τους Ευρωπαίους πολίτες. Διότι, όταν ο Δυτικός Κόσμος απειλούσε τη Ρωσία με απομόνωση, ο Πρόεδρος Πούτιν δεν θα καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια. Χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί την ίδια στρατηγική με αυτήν των αντιπάλων του. Στα μέτρα απαντά με αντίμετρα. Και με το «πολυόπλο» του φυσικού αερίου κλείνει τις στρόφιγγες του Βόρειου Αγωγού 1 και αφήνει την Ευρώπη και ειδικότερα τη Γερμανία στο έλεος της εκτόξευσης των τιμών. Και με τις συνθήκες του πληθωρισμού, που επικρατούν, καθίστανται και οι πολίτες και τα κράτη της ΕΕ φτωχότερα.
Η λογική του Νεο-λειτουργισμού και των αλληλεξαρτήσεων, επί των οποίων στηρίχθηκε η οικονομική και ενεργειακή φιλοσοφία και πρακτική της ΕΕ, ηττάται κατά κράτος από τον Κλασικό Ρεαλισμό και τους κανόνες της ισχύος. Τώρα, όχι μόνο η Γερμανία, αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη τελούν υπό τη ρωσική εξάρτηση και την απειλή της στρατιωτικής ισχύος. Και οι Βρυξέλλες ψάχνουν να βρουν λύσεις, αλλά δεν βρίσκουν. Πλην αυτών που δημιουργούν εξαρτήσεις έναντι των ΗΠΑ. Μέσω ΝΑΤΟ και LNG. Και οι κυρώσεις σε βάρος της Μόσχας εξελίσσονται σε μπούμερανγκ. Διότι, ακόμη και να θέλουν, οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν εν μιά νυκτί ν’ απεξαρτηθούν από τη Ρωσία και να την στείλουν στο πυρ το εξώτερον.
Το πάθημα της ΕΕ και της λογικής των αλληλεξαρτήσεων θα έπρεπε να προβληματίσει την πολιτική μας ηγεσία και δη τους τρεις επικρατέστερους υποψηφίους για την Προεδρία. Κυρίως, εκείνους που επιμένουν ότι θα πρέπει να περάσει αγωγός προς Τουρκία ως εργαλείο λύσης. Ερώτημα: Λύσης ή διάλυσης; Διότι, το θέμα τίθεται στη βάση μιας ομοσπονδιακής πολιτικής δύο ισότιμων συνιστώντων κρατών, που τροφοδότησε την τουρκική διεκδίκηση των δύο κρατών. Η πολιτική αυτή δεν ήταν απλώς αναποτελεσματική, αλλά αδιέξοδη. Ήταν αρνητική. Αν δεν ήταν καταστροφική. Συνεπώς, αυτή η ομοσπονδιακή μεθοδολογία δεν οδηγεί σε λύση, αλλά στην εμπέδωση της διχοτόμησης και στην πολιτειακή και ενεργειακή ομηρία της Κύπρου στην Τουρκία. Γιατί; Διότι, εμείς μεν θα έχουμε τη συνιδιοκτησία του φυσικού αερίου με τους Τουρκοκύπριους και τους εποίκους, αλλά η Άγκυρα θα διαθέτει την ισχύ. Και μέσω της πολιτειακής διχοτόμησης, που θα προκύψει με την εκ Περιτροπής Προεδρία και τα κρυφά βέτο, αυτή θα έχει τον έλεγχο και του αγωγού και του φυσικού αέριου. Και τι θα συμβεί αν η Τουρκία δεν πληρώνει το φυσικό αέριο που θα παίρνει από την Κυπριακή Δημοκρατία προβάλλοντας διάφορα προσχήματα; Τι θα κάνουμε; Πόλεμο; Αστεία πράγματα.
Η ΕΕ έχει τεράστιες ανάγκες φυσικού αερίου, κι εμείς τρομερά αποθέματα μεν, παγωμένα δε. Βρίσκονται ακόμη στον πάτο της θάλασσας. Και αντί να εισπράττουμε, πληρώνουμε. Πλήρης η αποτυχία. Χωρίς να λογοδοτούν οι υπεύθυνοι. Αλλά, πέραν των ευθυνών, ρωτά ο πολίτης: Ποια είναι η ενεργειακή πολιτική των υποψηφίων για την Προεδρία στο θέμα της εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου; Υπάρχουν πολιτικές θέσει και ποιες; Ο πολίτης θέλει να ξέρει. Για να είναι συνυπεύθυνος με την ψήφο του. Εάν οι υποψήφιοι δεν μπορούν να δώσουν τις προτάσεις τους, πώς απαιτούν την ψήφο μας; Πώς και γιατί θα κυβερνήσουν; Για να καρπωθούν μετά των ημετέρων τα καλά της εξουσίας; Δύσκολο. Διότι, όπως εξελίσσεται το πολιτικό και οικονομικό σκηνικό, το κράτος θα βρεθεί κάτω από το βάρος χρεών. Για τα οποία, εάν ο επόμενος Πρόεδρος δεν έχει τρόπους απαλλαγής, θα βουλιάξουμε και εμείς και το κράτος μαζί του… Στα χρέη.
