Το ξέπλυμα του σφαγέα…
Επί σειράν ετών οι Κύπριοι και γενικά οι Ελληνισμός επενδύουν στον ΟΗΕ και δη στον Γενικό του Γραμματέα ως θεματοφύλακα του Διεθνούς Δικαίου. Και, όμως, η επένδυση χάθηκε στη μαύρη τρύπα των συμφερόντων, της τουρκικής αδιαλλαξίας και της απουσίας από πλευράς των ημετέρων συγκροτημένης στρατηγικής λύσης και όχι διάλυσης. Σήμερα, μάλιστα, όχι μόνον ο ΓΓ των Ην. Εθνών αλλά και το Συμβούλιο Ασφαλείας βρίσκονται με τα χέρια δεμένα. Το ρωσικό βέτο στην Ουκρανία αποκαλύπτει ότι το μόνο δίκαιο που εφαρμόζεται με επιτυχία είναι αυτό του ισχυρού. Και αν ο αδύνατος θέλει να βρει το δίκαιό του, θα πρέπει να αποκτήσει ισχύ. Είτε μόνος του είτε με συμμάχους. Αλλιώς, υποκύπτει. Άλλοτε αιματηρώς και άλλοτε αναιμάκτως.
Εμείς προτιμούμε να ζούμε στις ψευδαισθήσεις. Και να αποτυγχάνουμε. Πότε; Την ίδια στιγμή κατά την οποία ο Ερντογάν επιτυγχάνει να γίνεται, με τη δική μας ανοχή, από σφαγέας ειρηνοποιός. Τρανή απόδειξη τούτου είναι τα όσα συνέβησαν την περασμένη Πέμπτη στο Κίεβο, όπου συναντήθηκε με τον ΓΓ του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες και τον Πρόεδρο Ζελένσκι, για να συζητήσουν το θέμα του σιταριού και την επίλυση τη ρωσικής εισβολής. Σπουδαία! Ο Τούρκος εισβολέας θα λύσει το πρόβλημα της εισβολής στην Ουκρανία. Πώς; Όπως στην περίπτωση της Κύπρου; Και μη χειρότερα…
Ερώτημα: Ο ΓΓ του ΟΗΕ και ο κ. Ζελένσκι, που ορθώς αξιώνουν την αποχώρηση του ρωσικού στρατού από το έδαφός τους, ούτε άκουσαν, ούτε είδαν ότι η Τουρκία κατέχει επί 48 χρόνια εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας, κράτους-μέλους των Ην. Εθνών και της ΕΕ; Βεβαίως, υπάρχει μια τραγική μεν, αληθής δε διαπίστωση. Χρόνια τώρα, αντί να προβάλλεται το Κυπριακό ως ζήτημα εισβολής και κατοχής, εμείς οι ίδιοι το έχουμε εγκλωβίσει στον δικοινοτικό του χαρακτήρα. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Να εισπράττει η Τουρκία καθαρό ποινικό μητρώο. Και να συμμετέχει στις συνομιλίες ως εγγυήτρια δύναμη, αντί ως εισβολέας και κατακτητής. Αντί μάλιστα την επιβολή κυρώσεων, τι εισηγούμαστε; Προτείνουμε ΜΟΕ, που ανοίγουν τον δρόμο στην αποδοχή του ψευδοκράτους ως χωριστής οντότητας, που συνιστά το προηγούμενο στάδιο της λύσης των δύο κρατών. Και ο Ερντογάν μάς εξευτελίζει. Αντιλαμβάνεται την αδυναμία μας και θεωρεί ότι αυτά που του προσφέρουμε είναι, ήδη, δικά του. Ότι δεν μπορούμε να τα πάρουμε πίσω. Ως εκ τούτου, αξιώνει κι άλλα. Διεκδικεί χωρίς τελειωμό. Μέχρι την τελική μας πτώση.
Ο ΓΓ του ΟΗΕ ξέπλυνε στο Κίεβο τα χέρια του σφαγέα μας, του οποίου, όμως, η δική μας ηγεσία ήταν εκείνη που πρόσφερε άλλοθι μέσω της λανθασμένης εξευμενιστικής της πολιτικής. Ακόμη και τώρα είναι απίστευτη η νωθρότητα και απαράδεκτη η άρνηση της κυπριακής διπλωματίας να υπενθυμίσει ότι πριν από την εισβολή στη Ρωσία υπήρξε αυτή της Τουρκίας. Και ότι δεν έχει καμιά δουλειά ο Τούρκος εισβολέας σε ειρηνευτικές διαδικασίες, αφού εξακολουθεί να παραμένει ατιμώρητος βιαστής του Διεθνούς Δικαίου. Δυστυχώς, ούτε καν τα αυτονόητα γίνονται. Και εφόσον δεν υιοθετείται η πολιτική του αυτονόητου, πώς να αναμένει κάποιος την οικοδόμηση στρατηγικής που θα συνδέει την ισχύ και τις συμμαχίες με το δίκαιο; Και καλά, η υφιστάμενη κυβέρνηση οδεύει προς το τέλος, οι υποψήφιοι Πρόεδροι τι έχουν να πουν; Επί του παρόντος διαπληκτίζονται φραστικά για το debate και το αποτυχημένο πρόσφατο παρελθόν των συνομιλιών, στο οποίο ήταν συνένοχοι. Και ασχολούνται με το παρελθόν, επειδή δεν έχουν εναλλακτική πρόταση για το μέλλον. Έχουν; Εάν έχουν, τώρα είναι η ώρα να την πουν. Όχι μετά τις εκλογές. Τότε θα είναι αργά…
